Biskup 
na pustyni 
miasta

Stanowczo. Gdy o tym zapomina, wrzeszczy na piątkę.


Więc warto pamiętać, że słowo monachos, które zwykle tłumaczymy: „ten, który żyje sam”, można tłumaczyć: „ten, który żyje dla jednej idei, sprawy”. Niezależnie od tego, gdzie żyjemy i w jakim środowisku, powinniśmy po prostu żyć dla Boga. Chwila modlitwy, rodzinne rekolekcje to znaki żywotności Kościoła. W tym sensie każdy może być… mnichem.


Zbuduje Ksiądz Profesor erem na Miodowej?


Tam już jest kaplica. 


Wokół nas nowo wyświęceni diakoni. Radośni, pełni pasji. Co potem?


Potem będzie zapewne różnie. Jak w małżeństwie. Miłość trzeba pielęgnować, nie wolno pozwolić, by karłowaciała. Jeśli ideały i piękne uczucia zderzą się z obojętnością, karierowiczostwem, czasem agresją, miłość przechodzi wielką próbę. Młodzi ludzie dokonują wyboru drogi życia dość dojrzale, chociaż kierują się przeróżnymi motywacjami. Mniej lub bardziej poważnymi. Sam wstępowałem do seminarium również i z tego powodu, że byłem… kontestatorem. Jednak motywy, nazwijmy to, poboczne, gdy powołanie trwa i miłość się pielęgnuje, mijają. Powołanie to proces i czas oczyszczania z iluzji. Więc wszelkie ludzkie czynniki powolutku odpadają, a na końcu pozostaje najważniejsze, czyli pytanie Pana Jezusa: „Piotrze, czy Mnie miłujesz?”. I to jest ostateczne. Jezus nie pyta o znajomość języków, o umiejętności budowania kolejnego kościoła czy o...


... znajomość ikon i historii sztuki.


Stanowczo nie. W królestwie Bożym ikon nie będzie, będziemy widzieć twarzą w twarz. Pięknem ikon więc napawam się po tej stronie. (śmiech)


Skąd pomysł na wezwanie biskupie „Marana tha”?


Przyszło natychmiast i samo. Może dlatego, że mam głębokie poczucie, że nasze życie tu, na ziemi, to moment. Piękna i ważna, ale chwila. Dopiero po przyjściu Pana przyjdzie ciąg dalszy. 
Czekam