Moje spotkania z Duchem

Trzeba mówić o Nim, trzeba się dzielić tym, jaki jest, ale najważniejsze jest jednak, by Go doświadczyć. Moje osobiste spotkanie z Duchem Świętym ma długą historię. Chciałabym jednak napisać o trzech konkretnych momentach mojego życia, w których doświadczyłam Go bardzo mocno jako Tego, który niesie wolność.

Jestem córką Boga

Byłam już na studiach doktoranckich, miałam za sobą doświadczenie Odnowy w Duchu Świętym, studiów teologicznych i wielokrotnych spotkań z osobami żyjącymi wiarą na co dzień. A jednak to właśnie gdy tego dnia słuchałam nauczania katolickiego księdza i protestanckiego pastora, dotarła do mnie prawda, która wywróciła moje dotychczasowe życie do góry nogami. Duch dał mi się poznać jako ten, który daje mi zupełną wolność! Czyni mnie całkowicie wolną i… na tym wcale nie kończy. Prowadzi do czegoś jeszcze: do bycia córką Boga (por. Rz 8,14-16). Zdałam sobie wtedy sprawę, że do tej pory moje modlitwy, moje zachowanie były obrazem tego, że czułam się niewolnikiem. Błagałam Boga o łaski, w przestrzeni duchowej poruszałam się jakby na palcach, ostrożnie, ze strachem, by nie przekroczyć żadnej granicy, zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, że wszystko, co jest Boga, należy też do mnie, bo jestem Jego córką, dziedziczką wszelkich dóbr duchowych i materialnych, które są własnością mojego niebieskiego Taty. To właśnie Duch uzdalnia mnie do zawołania: „Abba! Tatusiu!” (por. Ga 4,6-7). To On sprawia, że mogę odebrać to, co należy do mnie! Nie jestem też niewolnikiem, któremu za zbiegnięcie z domu pana w najlepszym wypadku wypalano znamię na czole, ale jestem córką, którą Ojciec wita zawsze z otwartymi ramionami, nawet jeśli roztrwoniłam cały majątek i upadłam tak nisko, by jeść razem ze świniami (por. Łk 15,11-32). Bóg woli mieć upadające, ale wolne dzieci niż niewolników, którzy ze strachu przed złamaniem prawa zrzekają się daru wolności. Gdyby tak nie było, nie obdarowałby nas wolnością ani Duchem!

Paraklet w kolejce do spowiedzi

Bóg jest zaskakujący i działa całkowicie inaczej, niż człowiek by zaplanował i wykalkulował. Wielokrotnie słyszałam w Kościele, że Bóg posyła swojego Ducha po to, by nas uświęcił. I pierwszym skojarzeniem, jakie mi przychodziło do głowy po usłyszeniu takiego stwierdzenia, było: Bóg posłał Ducha, by ten pomógł nam nie popełniać grzechu. I w pewnym sensie jest to prawda, ale jakby wtórna, efekt uboczny tego, co naprawdę się dzieje. U ewangelisty Jana czytamy, że Bóg pośle Parakleta (por. J 14,16). I nam, współczesnym, niewiele to mówi, a tłumaczenie polskie „Pocieszyciel” może kojarzyć się dość rzewnie, ale niekoniecznie prawdziwie. Wbrew pozorom nie chodzi tu o kogoś, na kogo ramieniu moglibyśmy się wypłakać. Mamy tu bowiem nawiązanie do starożytnej praktyki sądowniczej, która znała urząd parakleta jako kogoś, kto miał prawo stanąć przy oskarżonym i swoją nienaganną opinią go uniewinnić.