Trzeba mówić o Nim, trzeba się dzielić tym, jaki jest, ale najważniejsze jest jednak, by Go doświadczyć. Moje osobiste spotkanie z Duchem Świętym ma długą historię. Chciałabym jednak napisać o trzech konkretnych momentach mojego życia, w których doświadczyłam Go bardzo mocno jako Tego, który niesie wolność.

Jestem córką Boga

Byłam już na studiach doktoranckich, miałam za sobą doświadczenie Odnowy w Duchu Świętym, studiów teologicznych i wielokrotnych spotkań z osobami żyjącymi wiarą na co dzień. A jednak to właśnie gdy tego dnia słuchałam nauczania katolickiego księdza i protestanckiego pastora, dotarła do mnie prawda, która wywróciła moje dotychczasowe życie do góry nogami. Duch dał mi się poznać jako ten, który daje mi zupełną wolność! Czyni mnie całkowicie wolną i… na tym wcale nie kończy. Prowadzi do czegoś jeszcze: do bycia córką Boga (por. Rz 8,14-16). Zdałam sobie wtedy sprawę, że do tej pory moje modlitwy, moje zachowanie były obrazem tego, że czułam się niewolnikiem. Błagałam Boga o łaski, w przestrzeni duchowej poruszałam się jakby na palcach, ostrożnie, ze strachem, by nie przekroczyć żadnej granicy, zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, że wszystko, co jest Boga, należy też do mnie, bo jestem Jego córką, dziedziczką wszelkich dóbr duchowych i materialnych, które są własnością mojego niebieskiego Taty. To właśnie Duch uzdalnia mnie do zawołania: „Abba! Tatusiu!” (por. Ga 4,6-7). To On sprawia, że mogę odebrać to, co należy do mnie! Nie jestem też niewolnikiem, któremu za zbiegnięcie z domu pana w najlepszym wypadku wypalano znamię na czole, ale jestem córką, którą Ojciec wita zawsze z otwartymi ramionami, nawet jeśli roztrwoniłam cały majątek i upadłam tak nisko, by jeść razem ze świniami (por. Łk 15,11-32). Bóg woli mieć upadające, ale wolne dzieci niż niewolników, którzy ze strachu przed złamaniem prawa zrzekają się daru wolności. Gdyby tak nie było, nie obdarowałby nas wolnością ani Duchem!

Paraklet w kolejce do spowiedzi

Bóg jest zaskakujący i działa całkowicie inaczej, niż człowiek by zaplanował i wykalkulował. Wielokrotnie słyszałam w Kościele, że Bóg posyła swojego Ducha po to, by nas uświęcił. I pierwszym skojarzeniem, jakie mi przychodziło do głowy po usłyszeniu takiego stwierdzenia, było: Bóg posłał Ducha, by ten pomógł nam nie popełniać grzechu. I w pewnym sensie jest to prawda, ale jakby wtórna, efekt uboczny tego, co naprawdę się dzieje. U ewangelisty Jana czytamy, że Bóg pośle Parakleta (por. J 14,16). I nam, współczesnym, niewiele to mówi, a tłumaczenie polskie „Pocieszyciel” może kojarzyć się dość rzewnie, ale niekoniecznie prawdziwie. Wbrew pozorom nie chodzi tu o kogoś, na kogo ramieniu moglibyśmy się wypłakać. Mamy tu bowiem nawiązanie do starożytnej praktyki sądowniczej, która znała urząd parakleta jako kogoś, kto miał prawo stanąć przy oskarżonym i swoją nienaganną opinią go uniewinnić.

Stałam kiedyś w kolejce do spowiedzi i doskonale zdawałam sobie sprawę z powagi moich przewinień. Im dłużej stałam (a kolejka była naprawdę imponującej długości), tym bardziej strach zakradał się do mojego serca. Był to strach przed osądem i przyznaniem się do winy, ale właśnie wtedy przypomniałam sobie, że nie jestem sama, że stoi przy mnie Paraklet! Nie, nie dlatego, że jestem bez grzechu, ale właśnie dlatego, że mam na sumieniu poważne wykroczenia. I zostanę uniewinniona! Nie dlatego, że dobro, które robię w życiu, przeważy, ale dlatego, że Bóg posłał Parakleta, który jest święty i którego sprawiedliwość zasłoni moje grzechy. Na tym polega właśnie uświęcająca moc Ducha – rozlewa swoją sprawiedliwość na nas – niesprawiedliwych. On jest naszą wolnością od potępienia!

Kogo widział we śnie Żyd BenJamin?

Mam takie ulubione miejsce w Jerozolimie na Starym Mieście, gdzie – ilekroć odwiedzam Święte Miasto – lubię przesiadywać. Pewnego dnia spotkałam tam starego Żyda z długą siwą brodą, w kapeluszu, czarnym płaszczu. Można by rzec, jak z obrazka, jak z filmu… I właśnie ten syn Jakuba nauczył mnie kolejnej rzeczy o Duchu Świętym. Czy nie wiedziałam jej wcześniej? Nie nauczono mnie tego w domu, w szkole i na studiach teologicznych? Nie, tam mi włożono wiedzę do głowy, tu miałam okazję doświadczyć. Więc czego się nauczyłam? Ów staruszek zaczął ze mną rozmowę i po pewnej chwili zaczął się dzielić swoim doświadczeniem „tego, którego chrześcijanie nazywają Jezusem”. Mówił o śnie, który miał przed latami, w którym widział Jezusa. Śnie – jak się wyraził – pełnym mocy i ognia Najwyższego. Mówiąc, płakał i powtarzał: „Tam był Duch Boży! Duch Boży!”… Kiedy przypominam sobie tego staruszka, ze wzruszeniem i bólem opowiadającego swoją historię, i jego przejęcie, kiedy mówił o Duchu Bożym, robi mi się z jednej strony smutno na sercu: bo znam wielu katolików, którzy przeszli dość obojętnie wobec Ducha Świętego. Z drugiej strony są we mnie niesamowite poruszenie i radość, że Bóg w swojej wierności znajduje ścieżki, o których wielu z nas nawet się nie śniło, które nie mieszczą się w ustalonym schemacie. Stary Benjamin nauczył mnie o Duchu Świętym, że nie możemy Go sobie przywłaszczyć, nie możemy zamknąć Go w naszym kościele, parafii, wspólnocie. On wieje tam, gdzie chce, i On sam zna plan, jaki ma do wykonania. Nasze oczekiwania względem Niego, próby zamknięcia, sklasyfikowania, przypisania do konkretnej wspólnoty zawsze zawiodą. On jest przecież zupełnie wolny w swoich decyzjach!