Wielki dar, ale nie przymus

Co zatem powinien zrobić ktoś, kto słyszy w sercu głos powołania?

Fundamentem jest modlitwa. Sprzyja jej cisza. Młodym dziś trudno w nią wejść, bo wiele rzeczy pochłania ich czas i uwagę, jak komputer czy komórka. Ale to właśnie w ciszy można usłyszeć głos Boga. Dlatego dobrym sposobem jest np. adoracja Najświętszego Sakramentu. Warto też porozmawiać z zaufanym człowiekiem, np. z katechetą albo księdzem, który sam przechodził kiedyś przez rozeznawanie powołania i może podzielić się doświadczeniem.

A jaką ofertę dla powołanych ma samo seminarium?

Dwa razy w roku, w ferie zimowe i w Adwencie, prowadzimy rekolekcje dla młodzieży męskiej. Tematyka spotkań nie zawsze jest stricte powołaniowa, jednak pomaga w pogłębieniu życia duchowego. W tym roku w lipcu planujemy rekolekcje typowo powołaniowe w górach. Już teraz zapraszam na nie wszystkich uczniów szkół ponadgimnazjalnych, którzy czują, że być może Pan Bóg powołuje ich do kapłaństwa. Takie rekolekcje to dobra okazja, aby w ciszy i spokoju spotkać się z Bogiem, rówieśnikami, którzy mają podobne pragnienia, a także z klerykami. Jako duszpasterz powołań jestem otwarty na każdego, kto chciałby porozmawiać o swojej przyszłości. Można do mnie zadzwonić, napisać e-maila, umówić się na spotkanie w seminarium. Sam pamiętam, ile mi dały takie indywidualne kontakty, kiedy ja szukałem drogi.

Do seminarium już niedługo zaczną się zgłaszać kandydaci. Czy będzie ich wystarczająco wielu?

Tego nie wiemy. Proszę wszystkich o modlitwę o powołania i za powołanych. Można się modlić indywidualnie, we wspólnocie, podczas czwartkowych adoracji w parafiach, dołączając intencję do modlitwy wiernych podczas Mszy św. i na wiele innych sposobów. Proszę też o ofiarowanie postu, albo jakiegoś cierpienia w tej intencji. Dziękuję wszystkim, którzy pamiętają o powołaniach, a szczególnie Rodzinie Przyjaciół Seminarium Koszalińskiego.