Bez łaski Bożej jestem nikim

Mariusz Majewski: Tłumy ludzi na ulicach. Gigantyczne korki. Miasto oflagowane, oplakatowane i sparaliżowane. Taką stolicę Filipin widziałem przez cztery dni wizyty papieża…

Kard. Antonio Tagle: To był cud sam w sobie. Wielkie doświadczenie wspólnoty i solidarności, które przerosło nasze, biskupów współodpowiedzialnych za papieską pielgrzymkę, najśmielsze oczekiwania. Czułem, jak łaska wylewa się na Filipiny i Filipińczyków, którzy długo modlili się w intencji tego wydarzenia.

A jak to odbierał papież?

Ojciec święty również był zdumiony i poruszony ludźmi, w większości prostymi i ubogimi, którzy spotykali się z nim oraz witali go na trasach jego przejazdu. Mówił mi, że tylko Bóg mógł tak poruszyć ich serca i sprawić, że stworzyli tak dużą i radosną wspólnotę. Żaden człowiek nie jest zdolny do gromadzenia takich tłumów.

Co jeszcze papież mówił w waszych rozmowach na temat tej pielgrzymki?

Bardzo przeżył wizytę w Tacloban i mocny deszcz oraz wiatr, z którymi tam się spotkał. Nie mógł zrozumieć, dlaczego tajfun nadszedł w momencie, gdy tak bardzo chciał się spotkać z ludźmi, a ludzie z nim. Stwierdził jednak, że ten tajfun, oczywiście znacznie słabszy od straszliwej „Yolandy”, najmocniejszego tajfunu w historii, był właśnie dla niego.

Dlaczego?

Powiedział mi, że Pan Bóg pozwolił mu zobaczyć i odczuć namiastkę ogromnego cierpienia, które dotknęło tamten rejon i mieszkających tam ludzi. Stwierdził, że przyjechał na Filipiny z konkretnym przesłaniem, ale sam odebrał tutaj lekcję, jak po chrześcijańsku podchodzić do nieszczęść, które przytrafiają się w życiu. Mówił, że to doświadczenie będzie w nim żyło i ma nadzieję, że pozwoli mu ono jeszcze bardziej rozumieć ludzi i solidaryzować się z nimi.

Które ze słów Franciszka wypowiedzianych podczas tej pielgrzymki albo który z wykonanych gestów są według Księdza Kardynała najważniejsze?

Wszyscy na Filipinach bardzo pragniemy, aby ta wizyta przyniosła efekty w życiu Kościoła i w życiu społecznym. Ale nie będzie tego, jeśli nie zaczniemy w praktyce realizować słów, które usłyszeliśmy od papieża. Podczas Mszy św. w katedrze w Manili Franciszek zwracał się do biskupów, księży, osób konsekrowanych, seminarzystów i pozostałych wierzących, w centralnym miejscu naszej troski umieszczając ubogich. Podkreślił, że musimy ich zrozumieć. A żeby tak się stało, musimy ciągle się nawracać i sami odkrywać, że przed Bogiem również jesteśmy ubodzy, bo tak naprawdę nic dobrego, co nie pochodziłoby z Jego łaski, nie mamy.

Wiele osób czekało na to, co papież powie ocalałym z tajfunu „Yolanda” i rodzinom ofiar tej tragedii.

Papież bardzo jasno przekazał, że Bóg jest Bogiem z nami, zwłaszcza w Jezusie, który rozumie wszystkie nasze doświadczenia i cierpienia. Są to słowa pełne nadziei, ale jednocześnie nie jakieś zdawkowe pocieszanie. Podobny charakter miało spotkanie z młodzieżą na Uniwersytecie św. Tomasza. Papież podkreślił, że często mamy wiele pytań dotyczących naszego życia, także dużo pytań do Pana Boga, na które nie widać odpowiedzi. Wówczas milczenie jest najlepszą odpowiedzią. A milcząca obecność i płacz razem z płaczącymi są najlepszą formą współczucia.

Dlaczego Ksiądz Kardynał zwraca uwagę właśnie na te słowa?

Ponieważ doskonale oddają to, czym powinni charakteryzować się ludzie wierzący, a zwłaszcza duchowni. Pokorą i uniżeniem. Wcale nie chodzi o to, żeby wszystko zawsze rozumieć. To przecież niemożliwe. Chodzi o to, żeby nawet w chwilach braku rozumienia i w momentach pewnej ciemności głosić niestrudzenie ludziom, i w pierwszej kolejności samemu sobie, że „Jezus jest Panem i jest ze mną”. Ludzie, którzy cierpią w różny sposób, często wypowiadają to wyznanie wiary swoim życiem.