Nie możemy umyć rąk

Kościół anglikański prosi o pomoc dla głodujących Brytyjczyków – pisze dziś „Rzeczpospolita”. I podaje fakty: przed czterema laty w Wielkiej Brytanii z "banków żywności" korzystało ok. 40 tysięcy Brytyjczyków. W tym roku - już 900 tysięcy. W listopadzie tego roku przeprowadzono w tym kraju zbiórkę żywności. Pierwszą od czasów II wojny światowej (!)

Rośnie liczba bezrobotnych? Ograniczono zasiłki tym, którzy nie podjęli wskazanej im pracy? Być może. Ale prowadząca „banki żywności” organizacja Trussel Trust mówi co innego: większość jej klientów ma pracę, ale zarobki nie wystarczają na utrzymanie rodziny.

Nie jest to jedynie brytyjski problem. W Polsce płaca minimalna wynosi 1680 zł. Brutto. „Na rękę” człowiek otrzymuje dokładnie 1237 złotych i 20 groszy. Na miesiąc. Z tego musi opłacić mieszkanie, media, kupić niezbędne środki higieny i przeżyć. Jeśli ma na utrzymaniu dziecko lub dzieci sytuacja robi się dramatyczna. Jeśli trzeba kupić leki albo coś z ubrania…

A przecież człowiek ma pracę (!) Czasem, żeby jej nie stracić, pracuje po godzinach, w soboty, niedziele i święta. Nadgodziny? Wolne żarty! Choroba? U nas się nie choruje...

Bieda i głód nie dotyczy tylko „marginesu”. Nie dotyczy tylko rodzin patologicznych, czegokolwiek by pod tym określeniem nie rozumieć. Nawet nie tylko tych co stracili pracę. Dotyczy także tych, którzy ciężko pracują za pieniądze, które nie dają im nawet minimum bezpieczeństwa.

Maksymalnej płacy nie podają. Czasem tylko media wymieniają różne kwoty. Bardzo dalekie od wymienionych w tym tekście. Trzeba powiedzieć wprost: to jest sytuacja skrajnej niesprawiedliwości, której nic nie usprawiedliwia.

To nie jest tylko kwestia ekonomiczna, ale przede wszystkim etyczna. Nie dotyczy tylko decydentów. Dotyczy każdego z nas. Nie możemy po prostu umyć rąk.