„Misyjne Drogi” z Krzysztofem Krawczykiem i Mate.O

„To właśnie jest rola muzyki: komunikować ludzi ze sobą i komunikować ludzi z Bogiem, wyrażać to, czego ludzką mową wyrazić się nie da. Taniec i śpiew są elementami życia codziennego i elementami liturgii misyjnej. Bez nich Msza św. w Afryce czy Ameryce Łacińskiej byłaby bardzo europejska. Bóg zamknięty w europejskich schematach kulturowych nie byłby dla miejscowych Kimś bliskim” – pisze w edytorialu o. Marcin Wrzos OMI, redaktor naczelny poznańskiego czasopisma.

Na łamach „Misyjnych Dróg” autorzy przedstawiają muzykę w codzienności i liturgii misyjnej. O. Piotr Nawrot, werbista, pisze o wykorzystaniu muzyki w ewangelizacji misyjnej na przykładzie świata andyjskiego. Thomas Herreros, kombonianin, opisuje prowadzoną przez siebie kenijską parafię, w której wykorzystuje w liturgii miejscowy śpiew i taniec. Andrzej Madej, oblat, opisuje muzykę turkmeńskiej pustyni, a Vincent Meka, werbista, liturgiczny taniec na malowniczej wyspie Flores. Reggae, soul, jazz i szanty to domena muzyki i liturgii Barbadosu, o której pisze pracująca tam urszulanka, Bogusława Kalinowska. O reaktywowaniu muzyki baroku misyjnego w Boliwii pisze na łamach najnowszego wydania Tomasz Szyszka, werbista, a o tańcu i muzyce Eskimosów oblat Bogusław Osiecki. Małgorzata Sikora, misjonarka z Indii, ukazuje taniec i muzykę tego państwa oraz ich zastosowanie podczas modlitwy.

W piśmie znajduje się analiza polskiego zaangażowania misyjnego dokonana przez o. Kazimierza Szymczychę SVD, Sekretarza Komisji Misyjnej Episkopatu Polski ds. Misji. Opublikowano również Orędzie papieża Franciszka na Niedzielę Misyjną.

W 167. numerze „Misyjnych Dróg” czytelnicy znajdą rozmowę z Krzysztofem Krawczykiem, znanym muzykiem estradowym, o dojrzewaniu do wiary i przekazywaniu jej przez muzykę. Natomiast o prawdzie w muzyce, modlitwie w domu i codziennym świadectwie rozmawiano z Mate.O – Mateuszem Otrembą.

O rosnącej popularności muzyki gospel w Polsce pisze Agnieszka Górska-Tomaszewska z „Gospel Joy”, a o coraz szerszym zjawisku wieczorów uwielbienia Andrzej Kerner. Wśród artykułów znajduje się tekst o prześladowaniu chrześcijan w Pakistanie ks. Rafała Cyfki z organizacji Pomoc Kościołowi w Potrzebie.

„Istotnym elementem gruzińskiej supry są toasty. Mają zupełnie inną formę i znaczenie niż w Polsce czy innych krajach europejskich. Pierwszą istotną różnicą jest fakt, że prawo do wygłaszania toastów ma tak zwany tamada, czyli osoba prowadząca wesele czy biesiadę. Funkcja tamady jest podobna do roli polskiego wodziereja. Zaszczyt bycia tamadą może otrzymać osoba darzona dużym szacunkiem oraz będąca autorytetem. To tamda oraz wznoszone przez niego toasty nadają ton zabawie. Inni goście wznoszą toasty tylko wtedy, jeśli tamada udzieli im głosu.”. To fragment zapisków z gruzińskiego wesela Iriny Szukaszwili.

W powakacyjnym wydaniu czasopisma znajdują się też informacje dotyczące projektu „Adopcji misyjnej” prowadzonego przez redakcję, budowy potrzebnej studni na Madagaskarze, a także szesnastostronicowa wkładka dla dzieci „Misyjne Dróżki Dreptaka Nóżki”, tym razem o misjach w Pakistanie.

„Misyjne Drogi” to prawie stustronnicowy dwumiesięcznik założony w 1983 r. w Poznaniu przez Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej. Do publicystów piszących na jego łamach zalicza się o. Wacława Hryniewicza OMI, ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego, o. Jarosława Różańskiego OMI, Tomasza Terlikowskiego, o. Andrzeja Madeja OMI, Aldonę Piwko, Beatę Zajączkowską, Eugeniusza Sakowicza czy ks. Andrzeja Dragułę. W piśmie gościli też m.in. Wojciech Cejrowski, Jasiek Mela, Przemysław Babiarz, Robert „Litza” Friedrich, Wanda Błeńska, Anna Golędzinowska, Kaja Godek czy Varis Dirie. Celem redakcji jest kreatywna i ciekawa prezentacja działalności misyjnej Kościoła, treści religioznawczych, podróżniczych, antropologicznych. To czasopismo misyjne o największym nakładzie i objętości w Polsce, dostępne także w wolnej sprzedaży.