Jak Marta i Maria

W ostatnich latach przeszedł bardzo wiele. – Podobno każdy jest kowalem własnego losu. To prawda. To, że wylądowałem na ulicy, zawdzięczam tylko sobie. Kiedyś miałem żonę, dom, dobrze płatną pracę – byłem kierowcą ciężarówek. Po rozwodzie moje życie załamało się. Pamiętam, jak wspólnie z kolegami piłem alkohol w altance działkowej. Czasami nawet bez przerwy, przez kilka dni – opowiada.

W końcu trafił na ulicę Loretańską, gdzie bracia kapucyni i sztab przyjaznych każdemu człowiekowi pracowników oraz wolontariuszy Centrum Dzieła Pomocy św. o. Pio pokazali mu, że można wyjść na prostą. Warunek jest jeden: trzeba chcieć zmienić swoje życie. – Teraz w Dziele pomoc będzie jeszcze bardziej konkretna. Mieć gdzie się umyć i móc wyprać swoje ubranie to dla mnie naprawdę bardzo dużo. Potem będzie już tylko lepiej. Bardzo w to wierzę. Chciałbym zdobyć pracę, wynająć pokój, żeby mieć gdzie mieszkać – snuje plany pan Marcin i z radością spogląda na piękny, pięciokondygnacyjny budynek, który powstał przy ul. Smoleńsk 4.

Zaczęło się od dziury w ziemi

– Ten dom jest efektem pozytywnego szaleństwa dwojga niezwykłych ludzi – mojego współbrata o. Henryka Cisowskiego i pani Joli Kaczmarczyk. Choć wyglądają na spokojnych ludzi, mają niesamowite pomysły i potrafią je realizować tak, aby osoby potrzebujące otrzymały naprawdę kompleksową pomoc – cieszy się o. Jacek Waligóra OFMCap, prowincjał krakowskich braci mniejszych kapucynów, i przyznaje, że rozmach inwestycji początkowo trochę go przerażał. – Kiedy widziałem wielką dziurę w ziemi i rozkopany teren należący do zgromadzenia sióstr felicjanek, nie dowierzałem, że się uda, i to tak szybko. Że dożyję chwili, gdy to kapucyńskie, a przede wszystkim Boże dzieło będzie tętnić życiem. A jednak! – mówi o. Jacek. W domu, który jest drugą częścią Centrum Dzieła Pomocy św. o. Pio, osoby ubogie, bezdomne i zagrożone bezdomnością, znajdujące się na różnych życiowych zakrętach, będą mogły skorzystać z jedynej w Krakowie łaźni i pralni, kuchni i jadalni, gabinetów medycznych prowadzonych przez Stowarzyszenie „Lekarze Nadziei” oraz z pomocy różnego rodzaju grup wsparcia.

– W 2003 r. kapucyni mieli ambitny plan – chcieli stworzyć wyjątkowe miejsce dla bezdomnych, by pomagać im na miarę XXI wieku. Myśleliśmy, że uda się je wybudować przy ul. Loretańskiej, gdzie znajduje się nasz klasztor. Na koncie mieliśmy wtedy 100 tys. zł, a jeden z braci nie mógł się nadziwić, po co nam tyle pieniędzy – śmieje się o. Henryk Cisowski OFMCap, dyrektor Centrum Dzieła Pomocy św. o. Pio. Wyjazd do Mediolanu w 2007 r., gdzie Zakon Braci Mniejszych Kapucynów prowadzi taki nowoczesny ośrodek pomocy, plany mocno zweryfikował. – Okazało się, że Loretańska to za mało, że potrzeba nam dużo więcej miejsca. Zrozumieliśmy też, że ośrodek pomocy, który już powstawał w naszych głowach, trzeba podzielić na dwie części, działające w dwóch różnych miejscach – mówi o. Henryk.

Słuchają i krzątają się

Trzy lata później, 23 września 2010 r. (we wspomnienie św. o. Pio), swoje podwoje otwarła pierwsza część Dzieła. Inwestycja kosztowała ponad 4 mln zł, a wszystkie złotówki na budowę udało się zgromadzić z... wpłat 1 proc. podatku dochodowego. Każdego miesiąca przy ul. Loretańskiej 11, w punkcie konsultacyjnym (w którym na potrzebujących wsparcia czekają kapłani i bracia zakonni, pracownicy socjalni, pedagodzy, doradcy zawodowi, adwokaci i radcowie prawni) zjawia się ok. 200 osób, a z pomocy poradni psychologiczno-psychiatrycznej korzysta 436 pacjentów (spotkania odbywają się co tydzień). W „Lorecie” prężnie działają też różne grupy wsparcia: sportowa bezdomnych mężczyzn, „Zielona Mila” (grupa o charakterze AA), Dyskusyjny Klub Filmowy „Loretanin”, są także Spotkania Rodzin ze Słowem, szkolenia „Poznaj swoje prawa” oraz warsztaty z doradztwa zawodowego. Druga część Dzieła – przy ul. Smoleńsk 4 – ruszyła trzy lata później, 23 września 2013 r. Jej powstanie to także namacalny efekt kampanii „1 proc.” i wsparcia wielu darczyńców.