Kwiaty spod wulkanu

Anna Kaczmarek wspomina, jak usłyszała o nowennie od koleżanki, Magdy. – Miała wtedy troje malutkich dzieci, do których pewnie musiała wstawać nocą, tymczasem budziła się godzinę wcześniej po to, żeby się pomodlić – wspomina. – Dla mnie był to szok. Potem jednak sama odmówiłam nowennę i... zrozumiałam ją.

Adwokat, co znalazł obronę

Wszystko zaczęło się od Bartolo Longi (1841–1926), włoskiego adwokata, który w czasie studiów zaangażował się w praktyki okultystyczne, w satanizm. Z pomocą przyjaznych osób nawrócił się, ale czasem nękała go niepewność co do swego zbawienia. Gdy raz spacerował w odludnym zakątku w okolicach Pompejów, usłyszał w sercu głos, mówiący, że kto szerzy Różaniec, nie zginie; będzie zbawiony. Bartolo szerzył go odtąd do końca życia. Do krzewienia Różańca wśród ubogich ludzi, nieznających podstawowych modlitw, wykorzystywał m.in. loterie, organizował festyny. Otrzymał dla Doliny Pompejańskiej obraz Matki Bożej Różańcowej – potem słynący łaskami, ale przed renowacją i przemalowaniem ponoć bardzo brzydki, z Madonną o niezbyt miłym wyrazie twarzy. Wizerunek, wkrótce otoczony czcią, został najpierw przewieziony na miejsce w wozie z obornikiem... Skromny początek, trudy i przeszkody nie zniechęciły wytrwałego adwokata. Pani Ewa z parafii pw. Opieki św. Józefa pokazuje zbiór publikacji o zadziwiającej działalności dawnego satanisty, dzięki któremu ostatecznie obok ruin starych Pompejów, zniszczonych w 79 r. przez wybuch wulkanu, wyrosło znane sanktuarium.

Przy nim powstały przytułki dla dzieci, warsztaty, fabryki, rozkwitło nowoczesne miasto i zrodziło się mnóstwo nowych inicjatyw. W 1887 r. obraz Matki Bożej Pompejańskiej został ukoronowany. Działalność pana Longi wspierana była przez papieża Leona XIII. Wspominał o nim niejednokrotnie Jan Paweł II, m.in. w liście apostolskim „Rosarium Virginis Mariae”, oraz Benedykt XVI. Nowenna Pompejańska, sposób jej odmawiania, zostały objawione w czasach pana Longi przez Maryję pewnej kobiecie, Fortunatinie, dzięki tej modlitwie cudownie uzdrowionej. – Nazywana bywa „Nowenną nie do odparcia” – tłumaczy pani Ewa. W skrócie ujmując, polega na odmawianiu przez 54 dni (czyli dwa razy po trzy 9-dniowe nowenny) trzech części Różańca: radosnej, bolesnej i chwalebnej. Chętni odmawiają też czwartą – tajemnicę światła. Setki opowieści o niewytłumaczalnych naukowo uzdrowieniach, ocaleniu rozpadających się małżeństw czy rozwiązaniu dzięki nowennie innych najbardziej pogmatwanych sytuacji życiowych znaleźć można w czasopismach, na internetowych forach czy... w rozmowach na ulicach wrocławskiego Nadodrza – jednego z wielu miejsc, gdzie przybywa krzewicieli Różańca. Również pani Ewa wspomina o opatrznościowym powrocie do zdrowia bliskiej jej osoby po odprawieniu nowenny. – Czasem boimy się, czy starczy nam czasu na choćby jeden dziesiątek dziennie – mówi pani Ania. – Tymczasem okazuje się, że nawet bardzo zapracowani ludzie są w stanie odmawiać ich o wiele więcej...

Rodzice w akcji

W parafii pw. Opieki św. Józefa sporo osób włączyło się w modlitwę różańcową na długo przez poznaniem pompejańskiego przesłania. Oprócz tradycyjnego Żywego Różańca, którego członkowie spotykają się w pierwsze soboty miesiąca na Mszy św. o 11.30, działają tu od zeszłego roku róże różańcowe rodziców. – Ojcowie i mamy zastanawiają się często, jak pomóc swoim dzieciom. Dobrym pomysłem jest właśnie dar duchowy, modlitwa – mówi o. Szczepan Maciaszek OCD, proboszcz karmelitańskiej parafii i opiekun róż. – Jest to forma duchowego towarzyszenia dzieciom, nie tylko małym, ale i całkiem dużym, także tym pogubionym, mającym trudności. Rodzice zobowiązują się do codziennej dziesiątki Różańca za dzieci swoje i innych członków swojej róży. Każde dziecko jest więc otoczone intensywną modlitwą. Członkowie nie są zobowiązani do regularnych, częstych spotkań. Spotykają się od czasu do czasu, np. 12 września, w święto Imienia Maryi, czy 8 grudnia. Tradycyjnie co miesiąc proboszcz kieruje do „różańcowych rodziców” specjalny list, obecnie umieszczany w parafialnym piśmie. – W ciągu roku powstało 6 róż, każda licząca oczywiście po 20 osób – to naprawdę duża grupa ludzi – mówi pani Anna, która przyjmuje zapisy nowych członków. – Czasem do róży włącza się jeden rodzic, czasem dwoje do dwóch różnych, a czasem razem „obejmują” jedną tajemnicę różańcową. Pamiętam piękną Mszę św. z okazji Dnia Dziecka, na której zgromadzili się rodzice i ich „omadlane” pociechy. Dzieci – i małe skarby, i „stare konie” – mogły tego dnia otrzymać specjalne błogosławieństwo.