Zgodzić się na słabości

Książkę można wygrać w naszym konkursie

To jest najtrudniejsze. Kiedy zaczyna się „upadek”, wraz z nim na początku często pojawiają się wyparcie i bunt. Człowiek nie chce przyznać, że przestało mu się w życiu układać. Chociaż dręczy go niepokój, wmawia sobie, że wszystko jest w porządku, że bez problemu sobie poradzi, że są gorsi od niego itp. Rodzina też stara się lekceważyć objawy, zahamować reakcje chorego i usunąć go sprzed oczu innych ludzi. Jak przyznać się do tego, że upadło się z wysoka, że dłużej nie jest się w stanie udźwignąć eksponowanego stanowiska? Co powiedzą ludzie? Nie zrozumieją. Pojawia się choroba wstydu!

Po okresie upierania się przy swoim, wstydu, robienia ze wszystkiego tajemnicy, wycofania się z towarzystwa trzeba się pogodzić z oczywistością: „Potrzebuję pomocy!”. Zaakceptowanie sytuacji jest tożsame z rozbiciem naszych marzeń i dążeń, jest żałobą, która miażdży naszą samowystarczalność, poczucie właściwie niezniszczalnej siły, wszechmocy i władzy: „Nie, przecież mnie nie mogło coś takiego spotkać!”. A jednak...

Akceptacja i pomoc kompetentnych osób mogą prowadzić do uzdrowienia. Depresję charakteryzuje niemoc woli („Chciałbym, ale nie mogę”) i paraliż pragnień („Chciałbym chcieć, ale niczego już nie chcę”). To jest najboleśniejsze doświadczenie słabości. Teresa pokazuje „małym”, że właśnie w tej słabości jest dla nich droga. Cała jej pedagogia jest oparta na niemocy: „Chcę, ale nie jestem w stanie”. To jest dla niej punkt wyjścia: „Wzrastać – to dla mnie rzecz niemożliwa! Muszę więc znosić siebie taką, jaka jestem” (Rkp. C 2v, ss. 221–222).
My też możemy powtórzyć zainspirowani Teresą:

Muszę się pogodzić z moimi lękami, zaakceptować spojrzenie innych ludzi, ich niezrozumienie, raniące słowa, niekompetencję, ironię. Muszę się pogodzić z koniecznością zrezygnowania z pracy, poddania się leczeniu i zadbania o siebie. Zgodzić się również na moje bunty i złości, na milczenie Boga. Zgodzić się na to, że nie rozumiem...

„Mała droga” Teresy dodaje nam odwagi, byśmy pozostali małymi, bowiem Bóg najchętniej zwraca swój wzrok ku temu, co małe. To jest moment, w którym uciszamy naszą pychę i nasze dążenia do stania się kimś działającym o własnych siłach, by zgodzić się na zależność od Boga, który jest naszym Ojcem. Trzeba porzucić postawę „kocham, by się podobać” na rzecz postawy „pozwalam się kochać bezinteresownie”, nie mając niczego do dania w zamian. Takimi właśnie kocha nas Bóg – z naszą bezradnością, naszymi słabościami i chorobami. Oczekuje, żebyśmy Mu je oddali, by mógł je wypełnić swoją obecnością. Święta wyraża to lirycznie w swojej pieśni Żyć miłością:

Ach, żyć miłością – to w naczyniu kruchym
Trzymać ukryty skarb nieba całego,
Ja nie anielskim jestem przecież duchem –
Żyję w powłoce ciała śmiertelnego,
Ty widzisz, Panie, upadam co chwila,
Lecz Ty się moją nie zrażasz słabością,
Twa dłoń mnie dźwiga, twarz ku mnie się schyla,
Żyję miłością!

Być ubogim duchem to również pogodzić się z tym, że nie czujemy obecności Boga w momentach lęku i zniechęcenia, co nie przeszkadza, byśmy Mu powtarzali, że wierzymy w to, że nas kocha:

Trzeba zawsze być ubogim i bezsilnym; na tym polega cała trudność [...]. Ach! Pozostańmy tam zatem jak najdalej od tego, co błyszczy, miłujmy naszą maleńkość, miłujmy to właśnie, że «nic nie odczuwamy»; wtedy będziemy ubogie w duchu i Jezus przyjdzie po nas; choćbyśmy były daleko, przemieni nas w płomienie miłości!

Stańmy pokornie w szeregu niedoskonałych, uznajmy, że jesteśmy małymi duszami, które Bóg podtrzymywać musi w każdej chwili [...]. Tak, wystarczy upokorzyć się, znosić cierpliwie swoje niedoskonałości.