Cztery pory roku

Paragwaj to kraj kontrastów. Nazwy prawie każdej miejscowości mają swoje źródło w chrześcijaństwie. Stolica kraju, Asunción, to Wniebowzięcie, jedno z większych miast, Encarnación – Wcielenie. „Świętych” miast jest tam na pęczki. Z drugiej strony władze państwowe w pakiecie z opieką medyczną rozprowadzają środki antykoncepcyjne, które mają pomóc regulować poczęcia i zmniejszyć liczbę dzieci.

Ponad limit

– Pomysł zrodził się dwa lata temu. Już w ubiegłym roku do Paragwaju wyruszyła pierwsza misja, a tegoroczna jest kontynuacją – mówi Agnieszka Jalowska, wrocławski członek ekspedycji. Jest lekarzem pediatrą, na co dzień pracuje w Klinice Pediatrii i Chorób Infekcyjnych na ul. Bujwida. Wszystko zaczęło się w momencie, gdy posługujący w Ameryce Płd. franciszkanin, o. Grzegorz, podczas urlopu w Polsce zwierzył się swojemu przyjacielowi, że w jego parafii potrzebna jest pomoc medyczna. Wkrótce znaleźli się sponsorzy i medycy, którzy wyruszyli w podróż. Jak przyznaje A. Jalowska, do śląskiej grupy lekarzy dołączyła trochę przez przypadek. Gdy jednak dostała propozycję wyjazdu, nie zastanawiała się długo. – Na ten wyjazd wykorzystałam swój cały urlop wypoczynkowy, ale warto było. Odkryłam, ile szczęścia jest w bezinteresownym pomaganiu potrzebującym – mówi.

Guarambaré jest oddalone o 40 km od stolicy Paragwaju. Cały plan działania był przygotowany przez polskie siostry elżbietanki posługujące w parafii razem z polskimi franciszkanami. – Siostry założyły tam specjalny dom dla dzieci ze świetlicą i kuchnią oraz dobrze wyposażoną przychodnią. Brakowało tylko lekarza – opowiada A. Jalowska. Stąd pomysł na sprowadzenie chętnych do pomocy medyków. Nie oznacza to, że ludzie są pozbawieni opieki zdrowotnej, gdy lekarzy z Polski nie ma, ale jej standard jest dużo niższy niż w naszym kraju. – Miałam różne wyobrażenia o moim wyjeździe. Zastanawiałam się, czy to ma sens. W ciągu miesiąca nie da się przecież zmienić ludzkiego losu. Zrozumiałam jednak, że nasz przyjazd wniósł bardzo wiele w relacje misjonarzy z Paragwajczykami – mówi.

Wraz z pracą medyczną postępowała ewangelizacja. Posługa wolontariuszy polegała na przyjmowaniu pacjentów w przychodni sióstr, która w końcu miała cztery pełnowymiarowe etaty. Mogli tam przychodzić wszyscy chętni. – Robiliśmy USG, EKG, stawialiśmy diagnozy, które czasem zmieniały bieg choroby naszych pacjentów. Dojeżdżaliśmy też do potrzebujących z biednych dzielnic – opowiada wrocławska wolontariuszka. Według obliczeń, dziennie na jednego pediatrę przypadało ok. 50–60 dzieci. Limity NFZ wyczerpane... 300 proc. normy.

Od ciała do ducha

Wszędobylska próchnica, pasożyty i chorobowe zmiany skórne... – dzieci w Paragwaju są bardzo zaniedbane. – Takim dramatycznym przykładem był maluch, który kilka dni wcześniej skaleczył się w palec u nogi. Rana ubłocona, duża opuchlizna, jeszcze kilka dni i konieczna byłaby amputacja. Na szczęście byliśmy na miejscu – mówi Agnieszka. Zwraca przy tym uwagę, że tam nikogo takie rzeczy nie wzruszają. Wynika to z ubóstwa materialnego, ale też mentalnego. Ciężko zrozumieć Paragwajczykom, że coś można zmienić, że można dbać o zdrowie. Zdecydowanie bardziej pozytywnym wspomnieniem jest badanie... Jezusa. – Za pierwszym razem, gdy chłopiec się przedstawił, moje serce zaczęło mocniej bić. Tam to imię jest bardzo powszechne (z hiszp. Hesus – przyp. red.) – dodaje z uśmiechem A. Jalowska. Innym razem do pani doktor przyszła rodzina, w której oprócz Jezusa była Maria i Józef – cała „święta rodzina”.