Niedziela Palmowa w Watykanie

Liturgię poprzedziła tradycyjna procesja z palmami z udziałem rzymskiej młodzieży obchodzącej swój światowy dzień na szczeblu diecezjalnym. Papież nawiązał w homilii do sceny uroczystego wjazdu Jezusa do Jerozolimy, kiedy lud wita Go słowami psalmu mesjańskiego.

„Możemy tu odkryć pierwsze wielkie przesłanie, jakie kieruje do nas dzisiejsza uroczystość: zachętę do podjęcia właściwego spojrzenia na całą ludzkość, na ludzi tworzących świat, na różne kultury i cywilizacje – mówił Benedykt XVI. – Spojrzenie, którym człowieka wierzącego obdarza Chrystus jest spojrzeniem błogosławieństwa: spojrzeniem mądrym i kochającym, zdolnym do uchwycenia piękna świata i do współczucia dla jego kruchości. W spojrzeniu tym ukazuje się spojrzenie samego Boga na ludzi, których On kocha i na stworzenie, dzieło Jego rąk”.

Ojciec Święty zwrócił uwagę na zasadniczą kwestię, jaka wyłania się z paradoksu Palmowej Niedzieli, gdy tłum woła „Hosanna!”, a w kilka dni później krzyczy „Ukrzyżuj Go!”. Chodzi o pytanie istotne tak wówczas, jak i dziś: kim jest dla mnie Chrystus?

„Drodzy młodzi tu zgromadzeni! Dzisiejszy dzień w sposób szczególny jest wasz, gdziekolwiek na świecie obecny jest Kościół – mówił dalej Papież. – Z tego względu pozdrawiam was z wielką miłością! Niech Niedziela Palmowa będzie dla was dniem decyzji, decyzji przyjęcia Pana i pójścia za Nim aż do końca, decyzji, by uczynić z Jego męki, śmierci i zmartwychwstania sens waszego chrześcijańskiego życia. Jest to decyzja, która prowadzi do prawdziwej radości, jak przypomniałem w Orędziu do młodych wystosowanym na ten dzień: «Radujcie się zawsze w Panu!» (Flp 4,4). Stało się tak w życiu Klary z Asyżu. Przed ośmiuset laty pociągnięta przykładem św. Franciszka i jego pierwszych towarzyszy, właśnie w Niedzielę Palmową opuściła dom rodzinny, aby całkowicie poświęcić się Panu: miała osiemnaście lat oraz odwagę wiary i miłości, aby wybrać Chrystusa, znajdując w Nim radość i pokój”.

Benedykt XVI przypomniał, że Palmowa Niedziela powinna nas napełniać uczuciami uwielbienia, niczym mieszkańców Jerozolimy, oraz dziękczynienia za ofiarę życia Chrystusa, który oddaje siebie z miłości do nas. Ten dar domaga się od nas odpowiedzi w postaci ofiarowania własnego życia Temu, który się za nas wydał.