O służbie pasterzy

Wyposażeni w świętą władzę szafarze służą swoim braciom, aby wszyscy, którzy należą do Ludu Bożego i dlatego służą swoim braciom, aby wszyscy, którzy należą do Ludu Bożego i dlatego cieszą się prawdziwie chrześcijańską godnością, w sposób wolny i uporządkowany dążąc do tego samego celu, doszli do zbawienia. […]

Boskie posłannictwo powierzone przez Chrystusa Apostołom trwać będzie do końca wieków. Ponieważ Ewangelia […] jest dla Kościoła po wszystkie czasy źródłem całego jego życia; dlatego w hierarchicznie zorganizowanej społeczności Apostołowie zatroszczyli się o ustanowienie swych następców. […] Sobór święty poucza, że biskupi z ustanowienia Bożego stali się następcami Apostołów, jako pasterze Kościoła. Kto ich słucha, słucha Chrystusa, kto zaś nimi gardzi, gardzi Chrystusem i Tym, który posłał Chrystusa. […]

Wśród głównych obowiązków biskupów szczególne miejsce zajmuje głoszenie Ewangelii. Biskupi są zwiastunami wiary prowadzącymi nowych uczniów do Chrystusa i autentycznymi, czyli upoważnionymi przez Chrystusa nauczycielami, którzy powierzonemu sobie ludowi głoszą prawdy wiary, aby w nie uwierzył i stosował je w życiu, i którzy dzięki światłu Ducha Świętego wyjaśniają treść wiary, ze skarbca Objawienia wydobywając rzeczy stare i nowe, przyczyniają się do jej owocowania i od powierzonej sobie trzody czujnie oddalają grożące jej błędy. Biskupom nauczającym w komunii z Biskupem Rzymu należy się od wszystkich szacunek jako świadkom boskiej i katolickiej prawdy; wierni zaś powinni zgadzać się ze zdaniem swojego biskupa w sprawach wiary i moralności, wyrażonym w imieniu Chrystusa, i trwać przy nim w religijnej uległości ducha. […]

Biskup, posiadający pełnię sakramentu kapłaństwa, jest „szafarzem łaski najwyższego kapłaństwa”, szczególnie co do Eucharystii, którą sam sprawuje, albo o której sprawowanie się troszczy, a dzięki której Kościół ustawicznie żywi się i wzrasta. Ten Kościół Chrystusa jest prawdziwie obecny we wszystkich prawowitych miejscowych zgromadzeniach wiernych, które o ile trwają przy swoich pasterzach nazywane są w Nowym Testamencie Kościołami. […]

W każdej wspólnocie ołtarza, przy świętej posłudze biskupa, pokazuje się symbol owej miłości i „jedności Ciała Mistycznego, bez której nie może być zbawienia”.  W tych wspólnotach, choć nieraz są one szczupłe i ubogie albo żyją w rozproszeniu, obecny jest Chrystus, którego mocą jednoczy się jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół. Albowiem „nie co innego sprawia uczestnictwo w Ciele i Krwi Chrystusa jak to właśnie, że się przemieniamy w to, co przyjmujemy”. Każdą zaś prawomocną celebracją Eucharystii kieruje biskup, któremu powierzono zadanie oddawania majestatowi Bożemu kultu religii chrześcijańskiej i kierowanie tym kultem zgodnie z przykazaniami Pana i prawami Kościoła, określonymi bardziej szczegółowo dla diecezji według jego własnego osądu.

Tak oto biskupi modląc się za lud i pracując dla niego, na różny sposób rozdają hojnie z pełni świętości Chrystusa. Przez posługę słowa udzielają wiernym mocy Bożej ku zbawieniu, a przez sakramenty, których należytym i owocnym rozdawnictwem na mocy swej władzy kierują, uświęcają wiernych. […] Przykładem [zaś] swego życia powinni wspierać tych, których są przełożonymi, strzegąc swoich obyczajów przed wszelkim złem i, o ile będą mogli, z pomocą Pańską, zmieniając je na lepsze, aby razem z powierzoną sobie trzodą osiągnąć życie wieczne.

Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen Gentium 18.20.25-26