Austria: Błogosławiona na dzisiejsze czasy

Ta pierwsza beatyfikacja w tym roku, a 102. od początku tego pontyfikatu, będzie przebiegała pod hasłem „Żyć wśród napięć”. Żyjąca w latach 1883-1933 Austriaczka, matka i żona, założyła świecką wspólnotę sióstr „Caritas Socialis” i była pierwszą kobietą-chrześcijanka w parlamencie swego kraju. Niezwykle wrażliwa na niedostatki współczesnych sobie czasów, upominała się o prawa nieuprzywilejowanych, protestowała przeciwko wszelkim podziałom i spychaniu na margines ludzi z niższych warstw społecznych. „Ona głosiła Ewangelię czynami” – powiedział metropolita Wiednia kard. Christoph Schönborn. Wyraził przy tym radość, że w liczącej ok. 650 lat katedrze – symbolu miasta – odbędzie się pierwsza beatyfikacja.

Poniżej podajemy życiorys przyszłej błogosławionej i krótki opis jej dokonań.

Urodziła się 30 stycznia 1883 w Görlitz (należącym wówczas do pruskiego Śląska) jako druga córka Abrahama i Berty Freundów – mieszczańskiej, średnio zamożnej, niereligijnej rodziny żydowskiej. W 1895 Freundowie przenieśli się do Berlina, a w 1899 – do Szwajcarii. W 1903 Hildegarda zaczęła studiować germanistykę na Uniwersytecie w Zurychu, a dodatkowo słuchała wykładów z filozofii. Dzięki filozofowi Robertowi Saitschikowi i badaczowi problemów pokoju Friedrichowi Foersterowi zetknęła się z myślą chrześcijańską. Z czasem doszła do wniosku, że bezwarunkowe dążenie do doskonalenia się pozostaje niepełne, jeśli jego celem nie jest Bóg.

2 maja 1907 poślubiła absolwenta wydziału technicznego Alexandra Burjana – Węgra żydowskiego pochodzenia, po czym oboje zamieszkali w Berlinie. W rok później ciężko zachorowała i 9 października 1908 z objawami kolki nerkowej trafiła do katolickiego szpitala św. Jadwigi. Jej stan pogarszał się i w Wielkim Tygodniu 1909 była bliska śmierci. Lekarze nie dawali jej żadnych nadziei na wyzdrowienie, ale rankiem w Niedzielę Wielkanocną stan – jak się wydawało – nieuleczalnie chorej kobiety znacznie się poprawił. Po siedmiu miesiącach mogła powrócić do domu. Jednakże skutki tej ciężkiej choroby odczuwała już do końca życia.

11 sierpnia 1907 przyjęła chrzest. Odtąd swoje „podarowane” życie zapragnęła oddać w służbę Bogu i ludziom. W tym samym roku Burjanowie przenieśli się do Wiednia. Hildegarda szybko nawiązała tam kontakt z miejscowymi kołami katolickimi. Początkowo działała dość powściągliwie, gdyż spodziewała się dziecka. Dla kobiety tak słabego zdrowia oznaczało to zagrożenie życia i lekarze zalecali jej nawet przerwanie ciąży, ale nie zgodziła się na to i 27 sierpnia 1910 urodziła córkę Lisę. Poród spowodował jednak, że młoda matka była znów bliska śmierci i musiała przez dłuższy czas pozostać w szpitalu.

W następnych latach Hildegarda Burjan konsekwentnie rozwijała własną „koncepcję socjalną”, dążąc do realizacji celu swego życia – założenia żeńskiej wspólnoty zakonnej. Dzięki wielkim zdolnościom organizacyjnym była w stanie pogodzić prowadzoną na wielu płaszczyznach i pochłaniającą wiele czasu działalność charytatywną, a później także polityczną z życiem osobistym.

Dom Burjanów często odwiedzali przedstawiciele świata gospodarki i polityki. Dla Hildegardy oznaczało to życie w dwóch całkowicie różniących się od siebie środowiskach: żony dyrektora generalnego dużego przedsiębiorstwa oraz obrończyni osób uciśnionych i pozbawionych praw. Walczyła z pracą zarobkową dzieci i o równouprawnienie kobiet.