Synod o Słowie

Synod biskupów jest owocem Soboru Watykańskiego II. To na soborze doszło do ponownego odkrycia kolegialności episkopatu. Kolegialność oznacza, że biskupi są nie tylko pasterzami w swoich diecezjach, ale jako wspólnota następców Apostołów są odpowiedzialni za cały Kościół. Instytucję synodu biskupów powołał do życia w 1965 roku papież Paweł VI. Pierwszym sekretarzem generalnym synodu był Polak, bp Władysław Rubin. Synod Biskupów pełni rolę doradczą wobec papieża. Ponieważ biorą w nim udział biskupi z całego świata, obrady i dyskusje ukazują doświadczenia całego Kościoła. Istnieją różne rodzaje zgromadzeń synodu. Sesje specjalne poświęcone są poszczególnym częściom świata lub krajom. Sesje nadzwyczajne służą do omówienia pilnych spraw. Sesje zwyczajne odbywają się co 3–4 lata i podejmują tematy ważne dla Kościoła powszechnego. Tych zwyczajnych zgromadzeń było do tej pory jedenaście. Pierwsze odbyło się w 1967 roku, ostatnie w październiku 2005 r. i rozważano wtedy temat Eucharystii. XII Zgromadzenie Zwyczajne Synodu poświęcone będzie miejscu słowa Bożego w Kościele.

Abp Nikola Eterović, pełniący aktualnie rolę sekretarza generalnego synodu, przedstawił w kwietniu 2007 roku tzw. lineamenta, czyli propozycje, które zostały wysłane do biskupów na całym świecie. Nadesłane odpowiedzi stały się podstawą do opracowania roboczego dokumentu poprzedzającego synod (tzw. Instrumentum laboris). Ten tekst został zaprezentowany w Watykanie 12 czerwca br. Oba dokumenty w języku polskim można znaleźć na oficjalnej stronie watykańskiej (www.vatican.va) i w serwisie biblia.wiara.pl. Polskimi uczestnikami synodu będą: bp Stanisław Gądecki z Poznania, abp Marian Gołębiewski z Wrocławia i bp Zbigniew Kiernikowski z Siedlec. Z nominacji papieskiej ojcem synodalnym został także kard. Stanisław Dziwisz. W gronie ekspertów synodalnych znalazł się ks. prof. Waldemar Chrostowski z UKSW w Warszawie, zaś jedną z audytorek będzie Ewa Kusz, przewodnicząca Światowej Konferencji Instytutów Świeckich.

Ostatni sobór zwrócił uwagę na potrzebę dowartościowania Pisma Świętego w życiu Kościoła. Od tego czasu minęło ponad 40 lat. Wiele zmieniło się w tej dziedzinie na lepsze. A jednak obszerny 50-stronicowy tekst „Instrumentum laboris” pokazuje istniejące braki. Czytamy na przykład: „Wielu wiernych z różnych powodów obawia się otworzyć Biblię, zwłaszcza dlatego że wydaje im się, że jest ona księgą zbyt trudną do zrozumienia”. Dokument zwraca uwagę na niedostatki i trudności apostolatu biblijnego. Pojawia się postulat powiązania Biblii z aktualnymi zagadnieniami, np. z bioetyką: „Możemy to wyrazić słowami, które często pojawiają się w grupach biblijnych: »Jak przejść od życia do tekstu i od tekstu do życia?«, a także, »jak czytać Biblię z życiem, a życie z Biblią?«”. W dokumencie pojawia się wiele konkretnych postulatów duszpasterskich. Jest zachęta do promowania lektury Pisma Świętego metodą lectio divina. Wniosek po lekturze całości: Biblia wciąż czeka na odkrycie przez chrześcijan.
Po zakończeniu synodu papież opracowuje wnioski w formie posynodalnej adhortacji. Pytanie, czy ten posynodalny dokument pozostanie tylko dokumentem, czy zostanie przełożony na konkrety w parafiach i wspólnotach, czy Pismo Święte stanie się dla katolików księgą życia? Nadziei nie można tracić.