Praca

W Dziejach Apostolskich i Listach Pawłowych czytamy o zbiórkach pieniędzy dla ubogich wdów. Ubezpieczeń bowiem wówczas nie znano. Nie ma natomiast wzmianki o pomocy wdowcom. Oni, podobnie jak we współczesnym świecie, szybciej opuszczali ten świat.

Uczeni zastanawiają się nad przyczynami długowieczności kobiet. Chciałbym zwrócić uwagę na jedną z nich, moim zdaniem ważną.

Kobieta po przejściu na emeryturę o wiele łatwiej niż mężczyzna znajduje angażujące ją zajęcia, a często właściwie kontynuuje dotychczasowe. Codziennie krząta się w kuchni lub robi porządki w mieszkaniu. Chętnie zajmuje się opieką nad wnukami lub kimś chorym w rodzinie. Łatwo daje się wciągnąć do pracy charytatywnej. Dzięki temu czuje się komuś potrzebna – jej życie ma sens. Przez to podtrzymuje, a nawet rozwija, siły witalne.

Długowieczne panie niekiedy dokonują żywota w domach spokojnej starości. Niektóre spędzają tam czas dość pogodnie. Telewizor i rozmowy z sąsiadkami ratują je od nudy. Ale nie brak i takich, które godzinami wpatrują się w drzwi, oczekując, że otworzy je ktoś z rodziny lub przyjaciół.

Pewna wdowa, jeszcze zdrowa i nie wymagająca opieki lekarskiej, boleśnie odczuwała brak bliskich. Dostrzegł to jej syn i zaproponował, by zamieszkała razem z jego teściową, samotną i potrzebującą opieki. Chętnie się zgodziła. Przygotowywała jej posiłki, robiła porządki w mieszkaniu i zakupy, prowadziła ją pod rękę na spacer. Czuła, że jest potrzebna, jej życie nabrało sensu. Syn zauważył, że odmłodniała.

Natomiast mężczyźnie kończącemu pracę zawodową o wiele trudniej znaleźć absorbujące zajęcie. Często siedzi bezczynnie. Oglądanie programów telewizyjnych nie pomaga mu czuć się komuś potrzebnym. To może powodować nudę, powolną utratę sił witalnych i w rezultacie skrócenie życia. Szczęśliwi ci, którzy oprócz pracy zawodowej mieli jakieś zainteresowania, jakieś hobby. W najlepszej sytuacji są naukowcy i artyści. Oni zwykle i na emeryturze kontynuują dotychczasową pracę.

Praca, jak to zauważył jeden z pisarzy, chroni człowieka od: biedy, występku, nudy i bezsensu życia. Sprawdza się to u bezrobotnych bardziej niż u ludzi starych. Dlatego Bóg, gdy w raju umieścił człowieka, polecił mu, „aby go uprawiał i strzegł”, a po upadku w grzech powiedział: „W pocie czoła będziesz zdobywał pożywienie przez wszystkie dni życia”(Rdz 2,15; 3,19).

***

Powyższy tekst pochodzi z książki Bóg i wiara w przykładach i anegdotach. Publikacja ks. Stanisława Klimaszewskiego ukazała się nakładem wydawnictwa Promic.