Samotnej matce

Jednym z pierwszych domów samotnej matki w Polsce był ten, który na prośbę kard. Karola Wojtyły otworzyły w Krakowie siostry nazaretanki. Metropolita krakowski w liście pasterskim z 8 maja 1974 r. wezwał wówczas do ratowania życia dzieci nienarodzonych, nazywając przerywanie ciąży najboleśniejszą raną społeczeństwa katolickiego w Polsce. Równocześnie zwrócił się do Zgromadzenia Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu z prośbą o zaopiekowanie się matkami oczekującymi dziecka, które potrzebują pomocy. Siostry nazaretanki udostępniły potrzebującym matkom swój dom przy ul. Warszawskiej 13, delegując do pracy w nim siostrę Cherubinę – Zofię Bokotę. Wkrótce do sióstr zaczęły zgłaszać się matki z całej Polski, które w swoim środowisku były namawiane lub zmuszane do przerwania ciąży, albo z różnych innych przyczyn musiały opuścić swoje domy.

Jednak do najstarszych placówek należy Dom Samotnej Matki w podwarszawskich Chyliczkach, obecnie noszący imię Teresy Strzembosz, prekursorki pomocy kobietom spodziewającym się dziecka. Według jej wizji w domu tym kobiety miały się uczyć odpowiedzialności i samodzielnej opieki nad dzieckiem, a pobyt pomagał im w osiągnięciu stabilizacji życiowej i ułatwiał „nowy start”.
Placówka powstała w domu zakupionym w 1958 r. przez kurię metropolitalną warszawską a inspiracją do jej utworzenia była ówczesna sytuacja w Polsce zaistniała po wprowadzeniu ustawy legalizującej przerywanie ciąży.

W ostatnich latach można zauważyć, że zmieniają się przyczyny, z powodu których kobiety trafiają obecnie do domów samotnej matki. Stosunkowo mało kobiet wymienia presję aborcyjną jako główną przyczynę korzystania z pomocy takiej placówki. Najczęściej jako przyczynę podają złą sytuację ekonomiczną, a jako kolejną - przemoc ze strony partnera, najczęściej konkubenta – wynika z badań przeprowadzonych przed dwoma laty przez SMG/KRC na zlecenie Caritas Polska i Fundacji św. Mikołaja. Kobiety w ciąży stanowią około 25 proc. mieszkanek domów samotnej matki. Zaś matki z dziećmi - aż 75 proc.