Adwentowa droga

Nowe doświadczenie – porządkowanie drzewostanu w otoczeniu budynku plebanii; kolejne wysokie świerki padały, umiejętnie przewracane rękami wprawnego drwala. Odgłos przewracanych drzew i cisza. A wokół nowa przestrzeń i znacznie większy dostęp światła. Pozostaje jeszcze posprzątać po wycince i zagospodarować teren... Taki egzystencjalny wstęp do duchowej odnowy i pracy nad sobą w Adwencie – na drodze prowadzącej w kierunku spotkania z Księciem Pokoju. Coraz bardziej dociera do mnie oczywista (sic!) prawda, że świat potrzebuje Jezusa, który jako boski Lekarz ma nie tylko zdiagnozować, ale i uleczyć wiele ran współczesnych ludzi, którzy zamieszkują mroczne obszary bez światła wiary, nadziei i miłości. Krainy lodu pozbawione prostej troski o potrzebujących, których tak wielu wokół nas...

Zastanawiam się, czy nie tylko zdeklarowanych, ale zwłaszcza aktywnych uczniów Jezusa jeszcze przeraża, niepokoi, nie pozwala być biernym fakt, że w naszym kraju jest wciąż bardzo wielu biednych? Krakowska Szlachetna Paczka opublikowała (30 listopada br.) najnowszy „Raport o biedzie”, z którego wynika, że 1,8 mln Polaków nie jest w stanie zaspokoić swoich potrzeb, w skrajnym ubóstwie zaś żyje w Polsce blisko 400 tys. dzieci i 300 tys. seniorów. Benedykt XVI przypomina w encyklice „Deus caritas est”, że miłość jest „powinnością każdego poszczególnego wierzącego, ale jest także zadaniem całej wspólnoty kościelnej” (nr 20). Dlatego też „caritas nie jest dla Kościoła rodzajem opieki społecznej, którą można by powierzyć komu innemu, ale należy do jego natury, jest niezbywalnym wyrazem jego istoty” (nr 25a). Albowiem „Kościół jest jedną z tych żywotnych sił: pulsuje w nim dynamizm miłości wzbudzanej przez Ducha Chrystusa. Ta miłość daje ludziom nie tylko pomoc materialną, ale również odpoczynek i troskę o duszę, pomoc często bardziej konieczną od wsparcia materialnego” (nr 28b).

Hasło roku duszpasterskiego na kolejny rok liturgiczny 2023/24 brzmi: „Uczestniczę we wspólnocie Kościoła”. Jego celem jest zwrócenie uwagi na potrzebę ożywienia Kościoła. Interesującą podpowiedź znalazłem w V Modlitwie Eucharystycznej (wersja B), w której Kościół modli się: „Niech wszystkie dzieci Kościoła umieją rozpoznawać znaki czasu i niech ofiarnie oddają się służbie Ewangelii. Uczyń nas otwartymi i pełnymi gotowości wobec braci, których spotkamy na naszej drodze, abyśmy mogli dzielić ich bóle i strapienia, radości i nadzieje, oraz postępować razem na drodze zbawienia”.

I jeszcze jeden interesujący obszar na adwentowej drodze. Skoro w „zdrowym ciele zdrowy duch” to warto spojrzeć również na inny raport, w który rodzice wskazują, co najbardziej zniechęca dzieci do aktywności fizycznej. Wśród czterech powodów znalazły się kolejno: smartfony i inne urządzenia (49%), lenistwo (45%), gry komputerowe (35%) i brak chęci (33%). Jak zatem konkurować z czasem przed telefonem i komputerem? Okazuje się, że w rodzinach, w których czas wolny spędza się wspólnie, czas przed „ekranami” ulega skróceniu. A najczęstsze aktywności fizyczne to rower (w aurze śniegowej będą to jakieś sporty związane z aktualną porą roku) czy spacery. Rozwiązaniem wydaje się tworzenie wspólnych z dziećmi nowych, dobrych nawyków. I pozwolić, by zróżnicowane sposoby spędzania czasu wolnego pozwoliły tak dzieciom, jak i dorosłym zastąpić zabawę w świecie wirtualnym zabawą z rodziną, która stanowi przecież najmniejszą cząstkę Kościoła, czyli „Kościół domowy”.