Co się z nami stało?

Dobre życzenia. Może być „wszystkiego najlepszego”? Jak najbardziej. „Niech się spełnią twoje marzenia”? Super, ale tu bym już uważał. „Niech się spełnią twoje sny”? Eeeee.. Wiadomo, intencje dobre. O te marzenia, pragnienia właśnie chodzi. Wolałbym jednak, żeby żaden z moich snów nigdy się nie spełnił. Zbyt wiele w nich absurdów.

Ot, śniło mi się niedawno, że dojechałem w jakieś nieznane mi z realnego świata miejsce samochodem. Jako że na ostatnim odcinku toto drogą było tylko z nazwy – tak była zarośnięta krzakami, postanowiłem wrócić inną, o której – we śnie oczywiście – wiedziałem że lepsza. Po paru metrach okazało się, że to droga ewentualnie na rower, na pewno nie na samochód. Takie skalne półki nad urwiskami Wycofałem – uwaga! – wziąłem samochód do torby, ale coś mnie podkusiło i zamiast wrócić jak zajechałem zrobiłem ze trzy kroki w górę, po skale. Dostrzegając, że tamtędy nie da rady postanowiłem – z tą torbą z samochodem w ręku! – zejść. Tymczasem jednak zrobiła mi się pod nogami spora przepaść... Opowiadać dalej?

Zdecydowanie nie chciałbym w takim świecie żyć. Sęk w tym, że coraz częściej muszę się szczypać, bo rzeczywistość zaczyna coraz bardziej te moje wariackie sny przypominać.  Zamiast biologii o płci ma decydować wybór, zbrodnia zabijania w wypadku dzieci nienarodzonych staje się prawem człowieka, przyroda staje się bożkiem, któremu zaczynamy składać sowite ofiary... na razie jeszcze nie krwawe, ale gdy dla dobra niedźwiedzi czy wilków bagatelizuje się sytuacje, gdy zwierzęta te napadają na człowieka... Polityk, który do niedawna mówił i robił jedno dziś bez zażenowania mówi, że było  i jest dokładnie odwrotnie, swoje dawne poglądy przypisując dzisiejszym adwersarzom.... Sąd za wyrwanie podczas demonstracji prowokacyjnej torebki skazuje za rozbój, a za pobicie człowieka w „prowokacyjnym” samochodzie i zniszczenie go na prace społeczne. A inny jeszcze sąd na czas aż się namyśli decyduje o zamknięciu kopalni i elektrowni... Sen wariata, prawda?

A przecież takich spraw więcej. Ot, przedstawiciele kraju, który zaatakował inny twierdzą, że się tylko bronią;  sami bombardując od miesięcy różne cywilne cele na ziemi przeciwnika twierdza, że atak na ich most to akt terroryzmu.... Nie, dam spokój. Zbyt dużo tego. Najgorsze, że całkiem spory odsetek ludzi takim twierdzeniom przytakuje. Pojąć się tego nie da.

Najbardziej boli mnie jednak, gdy czytam komentarze pod różnymi „wojennymi” filmikami. Ot, ostatnio: rosyjski czołg trafiony pociskiem, załoga wyskakuje,  kierowca też, tyle że płonie, koledzy wracają i próbują go gasić...  Komentarze? Śmiech, szyderstwo, jakby nie chodziło o człowieka... Sam sobie winien? No nie do końca. Ten, który „na rzezie tłumy te wystawia nie dzieli ich odwagi”, sam piersi nie nadstawia; siedzi  o „pięćset mil na swojej stolicy”...

Gdzie się podział nasz rozum? OK, niech będzie, źe to ja oszalałem. Ale gdzie się podziało nasze człowieczeństwo? Co się dzieje, że potrafimy się śmiać z męczarni drugiego człowieka? Dlaczego za nic mamy ludzkie życie, za nic prawdę i zwyczajną przyzwoitość?

Jak przed laty, w dobie realnego socjalizmu, przed popadnięciem w obłęd chroni mnie dziś chyba głownie moja wiara. Chrześcijaństwo ze swoją antropologią ukazującą godność osoby ludzkiej,  ze swoim umiłowaniem prawdy, sprawiedliwości i uczciwości. Potwierdzając to wszystko, co w moim sumieniu, mówi mi, że jeszcze nie oszalałem. Ta księga dla wielu, którzy odrzucają Jezusa, nie jest jednak dostępna. Wiem jednak też, że jest jeszcze druga księga, ucząca w zasadzie tego samego: księga świata przyrody. Ukazując swoje niezmienne  zawsze obowiązujące prawa przypomina, jak niewiele wobec nich znaczy ludzkie „chcę”. Zawsze będzie tak, jak ma być. Tak jak człowiek „chce” tylko wtedy, gdy nie będzie to sprzeczne z rzeczywistością. Gdyby tylko współczesny człowiek, szczelnie otoczony dziełami swoich rąk, zechciał to zauważyć...