Jak albertyni pomagają ubogim w Zaporożu

To nic, że bywa straszniePewnie, że bywa strasznie. Gdy mury klasztoru drżą od wybuchów, modlę się, żeby Pan Bóg ochronił nasz dom i naszych podopiecznych. U nas nie ma schronu, a w piwnicy mamy zapas gazu i paliwa, by bez żadnych przerw móc pomagać potrzebującym. Nieopodal rakieta trafiła w 9-piętrowy blok. Zginęła m.in. rodzina z dziećmi, która uciekła tu z okupowanego Donbasu – mówi „Gościowi” brat Wiesław. Pełni on funkcję ekonoma wspólnoty. Dwoi się i troi, by w wojennych warunkach mogła ona w miarę normalnie realizować swą misję. Przez dwadzieścia lat szary albertyński habit zdążył wrosnąć w krajobraz Zaporoża, stając się symbolem miłosierdzia.