Cywilizacja obrazkowa

Tymczasem… No właśnie. Czy w moim życiu duchowym obrazy nie są „równie ważne, jeśli nie ważniejsze od słów”?

Przytaczałem już kiedyś ten cytat. Jego autor, kard. Tomáš Špidlík, mówił wówczas o wschodniosłowiańskich ikonach, ale przecież jego słowa idealnie pasują także do każdej innej formy sztuki chrześcijańskiej. Freski, mozaiki, obrazy. A nawet filmy biblijne. Ileż one mi „namieszały”. Jak bardzo przyczyniły się do mojego nawrócenia.

O moim spotkaniu w Pradze ze św. Jerzym (wielki życiowy i nawróceniowy zwrot) pisałem przed laty tutaj. Ale takich dzieł i momentów było przecież więcej. Chociażby seans „Judasza” w reżyserii Charlesa Roberta Carnera. Chrystus jest w tym filmie wyjątkowo dobrotliwy i łagodny.

- Za kimś takim chciało by się iść! – pomyślałem, gdy po raz pierwszy, lata temu, oglądałem ten film. Zdaje się zresztą że erbniynty (odziedziczony) po zmarłym chrzestnym. Tym bardziej więc dla mnie ważny. Cenny. Szczególny.  

To były początki. Ale od tamtego czasu niemal każdego dnia staję jak wryty na widok jakiegoś dzieła. Mam to szczęście, że na Wiara.pl często ilustruję „gołe teksty”, które dostajemy z wydawnictw lub od zewnętrznych współpracowników. A gdy akurat dyżuruję, „ozdjęciowuję” też nasze facebookowe i twitterowe posty. I niemal  zawsze jest wtedy zachwyt, radość, zdumienie. Bo oto znowu natknąłem się na jakąś fotografię lub reprodukcję, która – dosłownie - rzuca na kolana.

Wszyscy znamy określenie Biblia pauperum. Przez wieki Kościół świetnie sobie radził w opowiadaniu obrazem. I myślę, że dziś, w czasach Facebooka i Instagrama taka obrazkowa ewangelizacja, robiona z sercem, pietyzmem, talentem, i co najważniejsze, bez katolipy (przed którą tak bardzo przestrzegał nas świętej pamięci ks. Kaczkowski), powinna się sprawdzić.

Na koniec więc, w charakterze puenty, mozaika o. Rupnika z Lourdes, znaleziona na foto.gosc.pl (autor zdjęcia: Henryk Przondziono).

I w taki sposób można spotkać Chrystusa...