Zranieni na duchu i ciele

Stacja XII. Jezus umiera na krzyżu

Ty możesz wydobyć mnie z sideł, które na mnie zastawili, Ty mnie osłaniasz swą tarczą. W Twoje ręce składam moje tchnienie (Ps 31, 5-6)

Zabrano nam życie, zabrano nadzieję, zabrano nam Ciebie, Jezu. Dobry Łotr… Skoro jego dostrzegłeś, to i nas kochasz, nas – niewinnych zbrodni. Obok drugi łotr, bez skruchy, nie umiejący przeprosić, tak jak sprawca, który dostrzegł nasze ciało, a nie zauważył duszy i zadanego bólu. Pomimo kpin, wyszydzenia, przebaczasz stojącym przy krzyżu. Obdarz nas tą łaską, abyśmy uwolnili się od sprawcy, który przez napaść skrępował nas niewidzialną więzią. Głośno wołasz, żeś opuszczony, ale to mowa do nas! Pamiętasz bowiem, jakiego doznajemy niezrozumienia i opuszczenia. Wskazałeś na swą Matkę, która nigdy o nas nie zapomina. Skonałeś, tak samo jak miłość w naszym sercu, pełnym bólu i zgorzknienia. Jezu, oddający ostatnie tchnienie, daj dar zrozumienia ludziom, że nasza niestabilność emocjonalna, psychiczna, nie jest chwilowym stanem, ale bolesną konsekwencją doznanej krzywdy.

Stacja XIII. Jezus z krzyża zdjęty

Nieprzyjaciel prześladuje mą duszę, moje życie upokorzył, aż do poziomu ziemi, umieścił mnie w ciemnościach jak już na zawsze umarłych (Ps 143, 3)

Szybkie zdjęcie ciała, pogrzeb, aby zdążyć przed szabasem. Miriam, zapewne formalnościami nie zaprzątałaś sobie głowy. Trzymałaś w swych ramionach Syna, martwe ciało, całe naznaczone ludzkim okrucieństwem. Tak samo trzymasz w swych ramionach każdą osobę nieletnią wykorzystaną seksualnie. Wewnętrznie umarłą, również naznaczoną ludzkim okrucieństwem. Rany, które skrywa się przed światem z powodu wstydu. Ty potrafisz przyjąć w milczeniu, bez zbędnych wyjaśnień. Trwasz, cierpliwie czekasz, aż autorytet sprawcy, aż nałożona tajemnica zaprzestanie czynić z nas niemowy. Miriam, ukaż ludziom, jak należy podejść do dziecka, któremu zabrano prawo do mówienia o doznanej krzywdzie; któremu odebrano prawo do sprzeciwu wobec sprawcy.