Zranieni na duchu i ciele

Stacja X. Jezus z szat obnażony

Ty, który pokładających w Tobie nadzieję wybawiasz z rąk przeciwstawiających się Twojej prawicy. (...) osłoń mnie swoimi skrzydłami przed widokiem bezbożnych, którzy mnie dręczą (Ps 17, 7-9)

Pamiętam, że na swym ciele miałeś rany po biczowaniu, po każdym z upadków, od chropowatej belki. Zdzierają z Ciebie szaty, dokładając kolejny ból. Na ziemię, z rozdartych ran, spływa Twa święta Krew. Tą Krwią obmywasz rany, które zadano nam tak nagle i tak brutalnie! Oczyszczasz i uwalniać pragniesz od poczucia winy czy wstydu. Ten, który miał nad nami władzę, wdarł się, nakładając nam kajdany i przywłaszczył nasze dziecięce ciało, jak żołnierze Twe szaty. Jezu, proszę, spraw, aby zaniechano oczerniania i obarczania nas winą za czyny popełnione przez dorosłego.

Stacja XI. Jezus do krzyża przybity

Dopuść, Panie, do swych uszu moją modlitwę; daj wołaniu mej prośby dostęp do siebie. W dniu swej udręki wzywam Ciebie, bo Ty mnie wysłuchasz (Ps 86, 6-7)

Krzyż staje się esencją cierpienia osoby wykorzystanej. Jakże trudno zrozumieć sens krzyża w ludzkim życiu, tym bardziej u osoby bardzo skrzywdzonej. Przybicie pierwszej ręki. Znamię na całe życie, którego nie da się zatuszować, choćby okrągłymi słowami. Przybicie drugiej ręki. Obecność każdego dnia dotyku sprawcy. Przybicie pierwszej nogi. Paraliż, pojawiający się w nieoczekiwanych momentach. Przybicie drugiej nogi. Nieustanny lęk przed doznaniem kolejnej napaści. Wzniesienie krzyża, wydanie na dłuższy publiczny widok nagiego ciała Jezusa. Rozpaczliwie poszukuję tkaniny, aby przykryć nagie ciało, wystawione na poniżenie. Jezu, niosący nas, naucz rozumowania sercem tych, którzy zrozumieć naszej tragedii nie potrafią!