To był powrót do tej pierwszej miłości

Wyjść na pustynię, znaleźć się w eremie… Co to znaczy dzisiaj?

– Długo by o tym mówić. Dla mnie wyjść na pustynię, to zejść z tej przysłowiowej „kanapy” papieża Franciszka i założyć buty, żeby szukać Boga na peryferiach niejako Jego bytu. To powtórzenie przygody, którą przeżył Mojżesz w głębi pustyni Synaj, gdy pasł owce w pobliżu góry Horeb. To odkrycie, że pustynia nie jest strefą śmierci, ponieważ jest na niej Życie – pisane wielką literą. Na tej pustyni żyje bowiem Ten, który JEST. Na pustyni można spotkać źródło wszelkiego jestestwa: „Jam jest Bogiem ojca twego, Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba”. Pustynia, erem, to miejsce i czas, w którym odnajduję żywego Boga, który woła mnie po imieniu: Piotrze, Piotrze nie zbliżaj się tu! Miejsce, w którym stoisz jest Ziemią Świętą.

Człowiek świadomy swojej grzeszności i małości, zasłania wtedy twarz jak Mojżesz i powtarza razem z celnikiem z Ewangelii: „Boże, miej litość dla mnie grzesznika!”. I Pan pozwala człowiekowi trwać na tej pustyni, która rozkwita życiem i radować się Bogiem w wierze, nadziei i miłości. Tym jest dla mnie pustynia, erem dzisiaj. Trwać w milczącej obecności przed Bogiem, w którym żyjemy, poruszamy się i jesteśmy. Wielka łaska, wielki dar Boży i wielki Boży paradoks, ponieważ będąc na pustyni zanurzony w Bogu, pustelnik odnajduje w Nim cały mikro- i makrokosmos. Jest sam, a zarazem towarzyszy mu cały świat stworzony przez Boga. Podoba mi się określenie Symeona Nowego Teologa, który pisze o eremicie, jako „ubogim, kochającym współbraci”. Eremita ukazuje braciom dłonią drżącą i radosną hojnego Pana, który podarował mu jedną złotą monetę i ma takie monety dla wszystkich, jeśli o nie poproszą. Ma je Bóg dla wszystkich żebrzących, takich jak mnich pustelnik, a wszyscy są żebrzącymi (Katecheza XXXIV).

Tym, co najbardziej charakterystyczne dla życia w eremie jest chyba milczenie, cisza. Jaka jest wartość milczenia i ciszy? Myślę tu szczególnie o życiu księdza pracującego w parafii. Jak ten charyzmat przenieść w kapłańską codzienność?
 

– Posłużę się obrazem. Do ścisłego eremu na Srebrnej Górze wchodzi się przez bramę, nad którą widnieje duży, łaciński napis: „Silentium”, czyli milczenie. Nad tym napisem umieszczona jest mała figurka Serca Pana Jezusa. Myślę, że pragnąc ciszy i milczenia, człowiek musi najpierw zaprowadzić ciszę i milczenie w swoim sercu. Jest to warunek „sine qua non”. Ciszę i milczenie trudno jest komuś narzucić czy nakazać. Cisza i milczenie rodzi się w sercu człowieka. Tak pojmowana cisza jest łaską o którą należy zabiegać. Chociażby powtarzając niczym akt strzelisty prośbę: „Jezu cichy i pokornego serca, uczyń serca nasze według serca Twego”. Mogą i powinni prosić o to również kapłani, duszpasterze, którzy żyją w wirze codziennych obowiązków. Warto w życiu kapłańskim pielęgnować ciszę i milczenie, wprowadzając „strefy” wolne od rozmów, dźwięków, głośnej muzyki, obrazów burzących wewnętrzne skupienie itd. Uczono nas przestrzegania ciszy w seminarium (silentium sacrum). Warto dowartościować ciszę, milczenie również w parafii, szczególnie, gdy przygotowuję kazanie, mam sprawować Mszę św., sakramenty czy kończę wieczorem dzień na rozmowie z Jezusem. Najważniejsza jest jednak zawsze cisza i milczenie zachowywane w sercu. Tylko wtedy mogę usłyszeć głos Boga w nim przemawiającego. I tak od Serca Jezusa dochodzimy do serca człowieka.

Erem, to od początku także „officium divinum”, służba Boża, rozpisana w godziny brewiarzowe. Jak to wygląda u kamedułów? I jakie jest znaczenie Liturgii Godzin w życiu kapłana?

– Rzeczywiście, gros czasu w ciągu dnia przypada w eremie na „officium divinum”. Sześć razy dziennie kameduli gromadzą się na modlitwie brewiarzowej w kościele. W niedziele i święta, kiedy liturgia brewiarzowa jest dłuższa, w sumie spędzają prawie pięć godzin w kościele na samym tylko brewiarzu, nie licząc Eucharystii, różańca itd. Kameduli korzystają z dwutomowego brewiarza monastycznego, który różni się od brewiarza odmawianego przez księży diecezjalnych tym, że jest bardziej rozbudowany, a co za tym idzie dłuższy. Na przykład w Godzinie Czytań w tygodniu są to tzw. dwa nokturny, to jest sześć psalmów i dwa czytania: jedno z Pisma Świętego i drugie z Ojców Kościoła. Natomiast w niedziele i uroczystości są trzy nokturny, to jest dziewięć psalmów i trzy czytania oraz „Te Deum”. Stąd niedzielna Godzina Czytań trwa niemal 80 minut. Kameduli recytują brewiarz w postawie stojącej. Duże wrażenie robi widok wspólnoty pustelników z okazałymi brodami, ogolonymi głowami w kapturach, pochylonymi nad księgą brewiarza, którzy mocnym, męskim głosem recytują wersety kolejnych psalmów. Od 415 lat ta modlitwa trwa nieprzerwanie na Srebrnej Górze.

Nie bez wewnętrznego wzruszenia uświadomiłem sobie, że wchodzę tu w wielowiekowe dziedzictwo modlitwy duchowych synów św. Romualda, pierwszego eremity kameduły. Mogę powiedzieć po 43 latach kapłaństwa, że tu poniekąd na nowo odkrywam piękno modlitwy brewiarzowej. Doświadczam jak bardzo modlitwa psalmami buduje mosty między niebem a ziemią, odsłaniając wielkość a zarazem grzeszność człowieka wołającego do swego Stwórcy. W Liturgii Godzin, żeby raz jeszcze odwołać się do Starego Testamentu – chrześcijanin, mnich, kapłan staje się poniekąd drugim Mojżeszem, który z rękoma wyciągniętymi ku Niebu wstawia się za światem, w którym każdego dnia toczy się zażarta walka między siłami dobra i zła.

Spotykając się z różnymi gremiami kapłańskim w naszej diecezji podkreślałem konieczność pielęgnowania modlitwy brewiarzowej. Rezygnacja z niej, zaniedbywanie czy lekceważenie wpływa zawsze negatywnie na życie duchowe prezbitera. Porzucanie brewiarza pod pretekstem wielości prac, zajęć duszpasterskich, przyczynia się do stopniowego zobojętnienia na sprawy nadprzyrodzone i pójście na kompromis z duchem tego świata. W konsekwencji zaś słabnie też nasza przyjaźń z Jezusem i gorliwość w służbie Bożej. Jestem przekonany, że wierność Liturgii Godzin, do czego zobowiązaliśmy się wchodząc w szeregi duchowieństwa, jest jednym z wyznaczników kapłańskiej tożsamości.

Piuskę na te pół roku Ksiądz Biskup pewnie zdjął… Jednak łączność Pasterza z diecezją mu powierzoną z pewnością pozostała. W czym się ona wyraża, tak zwyczajnie, na co dzień w obecnym życiu Księdza Biskupa?

– Co do tej piuski, to taka ciekawostka – kameduli w swym stroju uwzględniają także piuskę, z tym, że ma ona kolor biały, tudzież kremowy, i wykonana jest z wełny. Przemawiają za tym względy natury praktycznej i zdrowotnej. Erem Srebrnej Góry wzniesiony jest na skale. Świątynia oraz chór, czyli stałe miejsce modlitwy wspólnotowej nie są ogrzewane. W miesiącach jesienno-zimowych zatem panuje tam chłód, który jest szczególnie odczuwalny podczas długich modlitw. Habity i płaszcze pustelników uszyte są z ciepłego materiału, przypominającego trochę ten, z którego szyje się na przykład koce. Przydatne są też solidne buty z grubą podeszwą, izolującą od kamiennej posadzki. Oprócz piuski, eremici nakładają na głowę kaptur.

Wracając do postawionego pytania, to odpowiedź jest oczywiście twierdząca. Opuszczając na sześć miesięcy Wzgórze Tumskie w Płocku i przenosząc się do pustelni na Srebrnej Górze, nie straciłem łączności z diecezją płocką, ponieważ „zabrałem ją” w sensie duchowym ze sobą. Choć piuski w eremie nie używam, to mam ze sobą pierścień biskupi, który jest wymownym znakiem moich zaślubin z Kościołem płockim.

Wszystko, co stanowi nasz Kościół lokalny, jest ze mną tutaj w eremie kamedułów. Wszystkie te rzeczywistości, które składają się na Kościół w wymiarze duchowym, pastoralnym, noszę głęboko w sercu. I tak po kolei – duchowieństwo, osoby konsekrowane, nasze seminarium, rodziny, dzieci i młodzież, ruchy i stowarzyszenia kościelne, chorzy i nasi seniorzy, ale również osoby zagubione bądź zbuntowane, żyjące z dala od Boga, były i są stale obecne w moich modlitwach. Od wczesnych godzin porannych do wieczora intencje diecezjalne przewijają się w mojej modlitwie podczas Mszy Świętej, brewiarza, różańca czy nawiedzenia Najświętszego Sakramentu. Jest to dla mnie czymś całkiem naturalnym i oczywistym. Parafrazując słowa Psalmu 16., ale wyrażając też najgłębsze uczucia towarzyszące tej modlitwie, powiem: „Sznur mierniczy wyznaczył mi dział wspaniały i bardzo mi jest miłe to moje dziedzictwo. Błogosławię Pana (…), bo nawet w nocy upomina mnie serce”.

Wiem, że na przykład klerycy płockiego seminarium mocno przeżywali łączność ze swoim biskupem – eremitą…

– To prawda. Ksiądz rektor przywiózł mi serdeczny list napisany przez kleryków Wyższego Seminarium Duchownego w Płocku, z podpisami wszystkich alumnów. Bracia klerycy wyrażają w nim zrozumienie dla decyzji, by dłuższy okres poświęcić na modlitwę, wyciszenie w murach klasztoru kamedułów. Zapewniają o jedności modlitewnej ze swym biskupem eremitą, wyrażając równocześnie przekonanie, że ten czas sabatyczny zaowocuje nowymi łaskami w życiu naszego Kościoła diecezjalnego.

Były także grupy wiernych, kapłanów…

– Docierały do mnie w różnej formie oznaki sympatii i poparcia jeszcze przed wyjazdem do pustelni i potem, już podczas pobytu na Srebrnej Górze. Pochodziły one od kapłanów, sióstr zakonnych, od wspólnot młodzieżowych, od członków ruchów i stowarzyszeń czy innych diecezjan, deklarujących spontaniczne wsparcie modlitewne podczas mojego pobytu w eremie. Bywały też sytuacje zaskakujące. Pewnego dnia na furtę klasztorną zgłosił się sympatyczny pan sołtys z terenu diecezji płockiej, który przywiózł pół bochenka chleba dożynkowego. Chciał się podzielić nim ze swoim biskupem. Pokonał – bagatela – prawie 400 km samochodem. Oczywiście był w odwiedzinach na Srebrnej Górze i biskup Mirosław, i ksiądz sekretarz, i było wielu, wielu innych, którzy towarzyszyli mi podczas tej duchowej przygody. Wszystkim jestem bardzo wdzięczny za te oznaki łączności ze mną podczas pobytu w pustelni.

Mam świadomość, że daje nam wszystkim Ksiądz Biskup swoim „wyjściem na pustynię” pewien znak. Czym chciałby Ksiądz Biskup, żeby on był?

– Pustynia dla chrześcijanina jest wyzwaniem, by odważyć się być z Bogiem sam na sam. Inaczej niż zwykle. Wypływając na głębię, porzucając to, co łatwe, pewne, sprawdzalne, rezygnując z podpórek, ułatwień w życiu duchowym. Na pustyni dominuje surowość i prostota. To ostatnie jest bodaj największym wyzwaniem. Bóg w swej istocie jest niesamowicie prosty, to człowiek lubi Boga komplikować. A ON po prostu jest – JAM JEST, który JEST. I w tym Bogu, w NIM żyjemy, poruszamy się i jesteśmy. I z takim Bogiem trzeba uczyć się prowadzić radosny dialog i trzeba uczyć się słuchać Jego głosu na pustyni.

Patrząc z tej perspektywy sześciu miesięcy spędzonych wśród pustelników kamedułów, może to być zachętą dla kogoś, żeby spróbował odkryć na nowo Boga obecnego w codziennym życiu. Jest to zaproszenie, by podjąć przygodę z Bogiem, którego przesłaniają nam zwykłe zajęcia, rutyna, powierzchowność. To jest ten znak, który chciałbym dać – nie pogrążajmy się w jałowych debatach, miałkich reformach, ocenach, w których uwzględniamy tylko własne perspektywy. Powróćmy do pierwszej miłości, do prostoty życia i przejrzystości naszych powołań…

Z czym pragnąłby Ksiądz Biskup do nas powrócić? Czy to będzie jakiś nowy program duszpasterski? Czy też chodziło o coś innego niż programy, projekty, plany na przyszłość?

– Wracam do diecezji, do Płocka z nowymi siłami ducha i ciała. Wzmocniony przez Pana łaską Jego obecności i bliskości. Trochę jak prorok Eliasz pokrzepiony na pustyni Bożym pokarmem, podejmuję dalszą wędrówkę do mojej góry Horeb. Mając 68 lat, kres tej drogi rysuje się przede mną coraz bardziej wyraziście. Ufam, że dobiegający końca czas sabatyczny dobrze wykorzystałem i będzie on procentował teraz w mojej codziennej posłudze biskupiej.

Nowych programów duszpasterskich nie planuję, bo prawdziwym programem – parafrazując myśl Benedykta XVI – jest nie postępować według własnej woli, ale wsłuchiwać się w słowo i wolę Chrystusa, poddawać się Jego kierownictwu, tak, aby to ON sam prowadził nasz Kościół lokalny w tej godzinie naszej historii (Inauguracja pontyfikatu, 2 kwietnia 2005 r.).

Rozmowa została przeprowadzona w eremie Srebrnej Góry 22 grudnia 2019 r., w czwartą niedzielę Adwentu.