Bracia krzyżacy

„Pomagać i uzdrawiać”

Od czasów średniowiecznych zakonnicy prowadzą działalność duszpasterską w parafiach oraz oświatową i charytatywną. Tak jest np. w Południowym Tyrolu, skąd pochodził zarówno poprzedni, jak i obecny wielki mistrz. Wielkim mistrzem Zakonu Krzyżackiego, wielce zasłużonym dla jego rozwoju, był w latach 1732-1761 wnuk króla Jana III Sobieskiego, Klemens August.

Zakon Niemiecki posiada zgromadzenia żeńskie i męskie oraz grupy familiantów i rycerzy honorowych. Wśród znamienitych rycerzy honorowych byli m.in. były arcybiskup Wiednia, kard. Franz König i obecny – kard. Christoph Schönborn, metropolita Kolonii, kard. Joachim Meisner oraz syn ostatniego cesarza Austrii, Otto von Habsburg, a także wieloletni nuncjusz apostolski w Wiedniu, abp Donato Squicciarini.

Dewizą współczesnego Zakonu Krzyżackiego są słowa: pomagać i uzdrawiać – powiedział KAI „familiant”, prof. Peter Drabez, okulista. Obok prowadzenia parafii i specjalistycznych duszpasterstw, zakon prowadzi bardzo aktywną działalność charytatywną i wychowawczą: posiada 95 szpitali, szkół, zakładów opieki, placówek wychowawczych dla dzieci i młodzieży oraz sanatoriów. Organizacyjnie zakon podzielony jest na pięć prowincji: austriacką, niemiecką, włoską (Południowego Tyrolu) czesko-słowacką oraz słoweńską. Oficjalnym strojem zakonników jest czarna sutanna z pasem oraz biały wełniany płaszcz z czarnym krzyżem na ramieniu.

Wielki mistrz Zakonu Niemieckiego

Wielkiego mistrza Zakon Szpitala Najświętszej Maryi Panny Domu Niemieckiego wybiera na okres sześciu lat. Od 2000 r., a więc już drugą kadencję, 65. z kolei wielkim mistrzem jest ks. opat Bruno Platter OT z Południowego Tyrolu, z włoskiej prowincji zakonu. Swój urząd będzie sprawował do 2012 r. Zastąpił on na tej funkcji prałata dr. Arnolda Wielanda OT, który pełnił ją od 1988 r.

Wielki mistrz posiada kościelną godność opata. Jest to jedyny przypadek w Kościele katolickim, by wspólnego przełożonego miały zgromadzenie męskie, żeńskie i familianci. Zgodnie z przywilejami nadanymi przez Stolicę Apostolską wielki mistrz ma prawo używania mitry i pastorału oraz stroju biskupiego.

Bruno Platter urodził się 21 marca 1944 r. w Unterinn am Ritten w Południowym Tyrolu. Jest doktorem prawa kanonicznego. Do Zakonu Niemieckiego wstąpił w 1964 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 29 czerwca 1970 r. Przez pewien czas był mistrzem nowicjatu, duszpasterzem młodzieży, a ostatnio ekonomem prowincjalnym. Był też rektorem Domu Zakonu Niemieckiego oraz konwiktu studenckiego „Marianum” w Bolzano. Hasło obecnego wielkiego mistrza: „In suavitate spiritus” (W duchu łagodności) pochodzi z pierwszej, sformułowanej w XIII w. reguły Zakonu Niemieckiego. Wybór tego hasła ks. Platter uzasadnił stwierdzając, że kapłani powinni „być światłem dla innych ludzi, umacniać ich i dodawać otuchy, strzec i bronić, a swój urząd powinni sprawować w duchu łagodności”.

Podobnie jak jego poprzednik, również ks. Platter chętnie odwiedza Polskę. W czerwcu 2006 r. był gościem Muzeum Zamkowego w Malborku. W trakcie wizyty odprawił uroczystą Mszę św. w kościele zamkowym Najświętszej Marii Panny. Była to jego druga wizyta na zamku malborskim, lecz pierwsza oficjalna.

Ostatnio na czele delegacji Zakonu Niemieckiego gościł na Warmii i Mazurach w pierwszych dniach lipca br. Oficjalną okazją dla tej wizyty było odsłonięcie tablicy pamiątkowej w 800. rocznicę urodzin pochodzącego z obecnych Czech pierwszego biskupa warmińskiego. W kościele w Butrynach, ufundowanym przed 600 laty przez wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena, ks. Platter wspólnie z metropolitą warmińskim, abp. Wojciechem Ziembą odprawił Mszę św. , a w sąsiednich Bałdach odsłonił kamień pamiątkowy, poświęcony św. Anzelmowi. Uczestniczył też w sesji naukowej na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie, poświęconej historii, ideologii i działalności Zakonu Niemieckiego.

W niedawnej rozmowie z KAI ks. Platter podkreślił zaangażowanie i aktywność zakonu w dziedzinie religijnej, kulturalnej i charytatywnej. Przypomniał, że „w dobrych i złych czasach” zakon pełnił swoją służbę na rzecz bliźnich. Zadaniem zakonu, powiedział wielki mistrz, jest wskazywanie na Jezusa i wypełnianie życiem słów Ewangelii zgodnie z zasadą, że „dawanie świadectwa Chrystusa jest istotą powołania każdego chrześcijanina, a zwłaszcza duchowieństwa zakonnego”. „Musimy dawać ludziom przykład słowem i dziełami” – mówił wielki mistrz i podkreślił zwłaszcza znaczenie zaangażowania socjalnego zakonu.