Był bratem Marii i Marty. Mieszkali razem w Betanii, na wschodnim zboczu Góry Oliwnej. Chrystus darzył ich swoją przyjaźnią i bywał w ich domu. Kiedy Łazarz zmarł i został pochowany, Jezus przybył do Betanii i wskrzesił go.
Krótko po wskrzeszeniu Łazarz rozpoczyna nowe życie w służbie ewangelii. Jednakże wśród swoich nie doznaje spokoju i zrozumienia. Ze względu na prześladowania, których zaczął doświadczać od żydowskich liderów opuścił Ziemię Świętą.
Mówi o. Stanisław Tasiemski, dominikanin.
Łazarz był powszechnie uznany przez greków cypryjskich za autorytet, podziwiano świętość jego życia i dlatego ogłoszono go patronem Larnaki. Świadczy o tym zmiana znanej nazwy miasta Kition na Larnaka. Z greckiego nazwa Larnaka znaczy „Dom św. Łazarza”. Miał on przebywać w tym mieście aż do swojej „drugiej śmierci” w 76 roku. Jego grób został odnaleziony w roku 890 z napisem „Łazarz przyjaciel Jezusa”.
Na miejscu odnalezienia doczesnych szczątków Łazarza wzniesiono świątynię. Cząstki relikwii zostały przekazane do Bizancjum, reszta pozostaje w dzisiejszym kościele pw. św. Łazarza. Świątynia jest odbiciem ówczesnej kunsztownej architektury sakralnej, przyciąga swym pięknem i wprowadza w atmosferę ciszy i pokoju w sercu ruchliwego miasta.
W ikonografii ukazuje się św. Łazarza najczęściej w scenie wskrzeszenia oraz na uczcie w Betanii.
Ojciec Święty w czasie tej podróży dzwonił, by zapewnić o swojej obecności i modlitwie.
28 grudnia Kościół obchodzi święto dzieci betlejemskich pomordowanych na rozkaz Heroda.
Niech Rok Jubileuszowy będzie czasem łaski, nadziei i przebaczenia.
Franciszek zrezygnował z publikacji adhortacji posynodalnej.