Grób narodowy

Tysiące kości
Wawel obrósł mitami. Niektórym zdaje się, że leżą tam tylko Polacy najwięksi z największych. Skoro tak, zapraszamy na małą wycieczkę po tej narodowej nekropolii. – Tu, pod posadzką, jest pochowanych bardzo dużo osób – zatacza krąg ręką ks. prof. Jacek Urban z Archiwum Kapitulnego na Wawelu. Stoimy na środku katedry wawelskiej, u stóp konfesji św. Stanisława. – Nikt pochowanych tu nie policzył, ale może ich być nawet ponad tysiąc – mówi ks. prof. Urban.

Czaszka na nagrobku Michała Korybuta Wiśniowieckiego (król w latach 1669–1673). Przypomina tysiącom zwiedzających, by żyli, nie zapominając o śmierci, która bezapelacyjnie do nas przyjdzie

Leżą bardzo płytko: już 20, 30 centymetrów pod posadzką. Kiedy wchodzisz do katedry, właściwie stąpasz po ich kościach. Dno ich grobowca jest metr pod stopami wchodzących. Pod posadzką chowano ludzi do początku XVI wieku. Później królowie trafiali do głębokich grobów, które wykopano w bocznych kaplicach. – O, tam Zygmunt Stary zbudował kaplicę dla zmarłej w 1515 r. żony Barbary Zapolyi – pokazuje ks. prof. Urban. – Ten grób był głęboką studnią, w której szczątki członków rodziny królewskiej i samych królów układano piętrowo, przedzielając żelaznymi szprosami – mówi. W XIX wieku pod wawelską katedrą, między tymi niezależnymi głębokimi grobami, przekopano podziemne korytarze. Od 1873 roku można je odwiedzać.