Miłość na odległość

Ognista żółta kula podnosząc się zza palm bananowców budzi codziennie 11 milionów Zambijczyków. W tym kilkadziesiąt dziewcząt, którymi w założonym przez polskie salezjanki City of Hope, Mieście Nadziei, na przedmieściach Lusaki, zajmuje się s. Ryszarda Piejko. Zwykle nazywają ją po prostu mamą.

Milion dolarów rocznie
W czteroosobowych pokoikach mieszkają najczęściej sieroty, dziewczęta zabrane wprost z ulicy, zagrożone i zepchnięte na margines. Przy pomocy sióstr odzyskują swoją godność. Kończą założoną przez nie szkołę, zdobywają zawód, wychodzą za mąż. – Bez pomocy materialnej z Polski nie mogłybyśmy jednak nic – przyznaje s. Piejko. Niedawno rzymska inspektorka zakonu wyznała, że to wspaniałomyślność Polaków zapewnia trwanie salezjańskich dzieł w Afryce. Ogromna część tej pomocy dociera w postaci „Adopcji na odległość”. – Tylko w 2007 r. na dzieci objęte programem adopcji zostało przekazanych misjonarzom 925 tys. dolarów, o ponad 230 tys. więcej niż w 2006 r. – mówi ks. Stanisław Rafałko, dyrektor Salezjańskiego Ośrodka Misyjnego, misjonarz i inicjator akcji. Od początku istnienia programu „Adopcja na odległość” wzięło w nim udział ponad 4600 darczyńców. Blisko 900 przystąpiło do niego w ubiegłym roku. To pozwoliło objąć adopcją 1455 dzieci i 11 kleryków (6 z Ugandy i 5 z Zambii), którym fundowana jest nauka w seminarium.

Kocham cię „biała mamo”
Wśród fundatorów, bardzo często nazywanych przez afrykańskie dzieci „białymi rodzicami”, jest Elżbieta Gruszka z Rososzycy k. Ostrowa Wielkopolskiego. Do Polski przyjechała właśnie jej „córka” Hilda Zulu, 15-latka z salezjańskiego City of Hope. Przez miesiąc z pięciorgiem innych zambijskich dzieci oraz salezjankami: s. Ireen Kapisha z Luwingu i s. Florence Mulenga z Lusaki będzie jeździć po Polsce (szczegóły na stronie www.misje.salezjanie.pl), by dziękować adopcyjnym rodzicom za pomoc. I zbierać fundusze na rozbudowę Miasta Nadziei. Pani Elżbieta do tej pory znała Hildę tylko ze zdawkowych listów i kilku zdjęć. – Jest bardzo bystra i piękna. Chciałabym, żeby kiedyś mogła studiować u nas, w Poznaniu – mówi adopcyjna mama.

Na pomysł adopcji wpadła po tsunami w 2005 r. Płakała, oglądając sieroty, którym żywioł zabrał najbliższe na świecie osoby.– Wiedziałam, że adopcję prowadzą salezjanie. Napisałam do nich i od tej pory wspomagam Hildę kwotą 200 zł (wystarczy jedynie 40 zł miesięcznie – przyp. red.). Ale nigdy nie spodziewałam się, że kiedykolwiek ujrzę ją na własne oczy – mówi przez łzy. Joanna Ratajek z Warszawy zdecydowała się na adopcję cztery lata temu po audycji „Ziarno” w TVP. Miała szczęście odwiedzić swoją Marysię w Zambii, bo w imieniu innych rodziców pojechała zobaczyć, jak wielkie są potrzeby dzieci w okolicach Lusaki. – Bieda przechodzi ludzkie wyobrażenie. Ale też pomoc, którą dzieci otrzymują, jest zorganizowana w najlepszy sposób. W oczach dzieci ulicy widziałam smutek i tęsknotę za ciepłem. Za murem City of Hope jest już inaczej – widać radość życia, śpiew i otwartość – mówi.