Jak stół w Arce

Najdłuższa baja
Drugi dom wspólnota ma w sąsiedniej Wieliczce. Mieszka w nim także przedstawiający się dwoma imionami Andrzej Jacek. – Życzę ci, abyś był taki silny i twardy jak ten stół w Arce – można od niego usłyszeć z okazji urodzin. Rzeczywiście, stół jest solidny. Sporej wielkości drewniany owal stoi w centralnym punkcie domu. – Stół we wspólnocie jest ogromnie ważny – mówi Ola. – To nie tylko jedzenie, ale również celebrowanie, uczenie komunikacji i poczucia estetyki. Przy arkowym stole toczą się poważne i te mniej poważne rozmowy, rodzą się przyjaźnie z niepełnosprawnymi, o których tak wiele mówią asystenci.

Po obiedzie Alina zgodziła się pokazać „baje”, które pisze. Są to – często ilustrowane rysunkami – historyjki, które wykonuje najczęściej na zamówienie. – Ta baja uchowała się, bo jeden asystent zapomniał zabrać, gdy odchodził – mówi autorka. „O zaczarowanym dziku, który był łagodny, o zaczarowanej krowie, która umiała ślicznie tańczyć, zaczarowanej żabie, która była sucha…” – brzmi tylko fragment tytułu. – To baja najdłuższa – oznajmia Alina, wywołując uśmiech na twarzach przyjaciół. Inni też w wolnych chwilach robią zapiski. – Piszę listy do moich przyjaciół o miłości – wyznaje Cecylia. – To taka zamiana – śmieje się Karol. – Wcześniej też pisałem listy, teraz robi to Cecylia, a ja piszę coś innego – tłumaczy, wskazując stos książek na stoliku przy oknie. Na wierzchu leżą Mircea Eliade, „Historia powszechna”, „Słownik Nowego Testamentu”. Tu Karol spędza najwięcej czasu. – Aryjczycy byli praprzodkami ludu kurdyjskiego… o tym teraz czytam i piszę – pokazuje swoje notatki, które nazywa „Historią pisaną inaczej”.

Codzienna adoracja
„O Maryjo, pobłogosław dom nasz, prosimy Cię, zachowaj go w czystym Sercu swym…” – śpiew hymnu Arki kończy wieczorną modlitwę. – Niektórych zaskakuje to, że osoby upośledzone potrafią się modlić – mówi Ola. – W dodatku nie wyklepują z pamięci, ale mówią o rzeczach, które ich dotykają w ciągu dnia. Mają w swoich modlitwach pewną wierność, którą inni czasem postrzegają jako schematyzm – kończy asystentka. Na pytanie, czym w Arce jest modlitwa, mieszkańcyodpowiadają: „źródłem”, „życiem”, „niesieniem się nawzajem”, „budująca”, „ważna”…

W każdy czwartkowy poranek w domowej kaplicy adorowany jest Najświętszy Sakrament. – Adorować Jezusa można też w innych ludziach – stwierdza Karol. Opowiada: – Lepiej nie mówić, jak to było kiedyś ze mną. Gdy trafiłem do Arki, nic mi się nie chciało. Ale wszedłem na dobrą drogę. Później poznałem Wspólnotę Miłości Ukrzyżowanej, która też wpłynęła na mnie. Zachwyciłem się Panem Bogiem. Powiedziałem, żeby zrobił, co chce z moim życiem. I wszystko mi się ustabilizowało.

Przyjaźń
– Popilnuj mi serialu, muszę wyjść na chwilkę – Agata z powagą zwraca się do jednego z asystentów, czym udaje się jej poprawić humor wszystkim. Słowo „wspólnota” powtarza się wiele razy i, jak uważają mieszkańcy, stanowi klucz do zrozumienia, czym jest Arka. To, o czym pisze Jean Vanier, mieszkańcy domów Arki konfrontują z codziennym doświadczeniem. Po pewnym czasie – o czym mówią jednym głosem – jasno widać, że każda osoba posiada dar, który może ofiarować innym. Każdy też nosi w sobie potrzebę przyjaźni i obecności drugiego człowieka. – Każdy ma własną tożsamość we wspólnocie – mówi Barbara, odpowiedzialna za śledziejowicką Arkę. – Ta różnorodność jest bardzo cenna. Jednocześnie jest coś, co trzyma nas razem. To relacja z osobą upośledzoną, z asystentem, z tymi, którzy są nam dani.

– Nie jesteśmy tu po to tylko, aby się troszczyć o słabszych od nas – przekonują asystenci. – Osoby, z którymi mieszkamy, są często dla nas ekspertami. Uczymy się od nich akceptować samych siebie, a także tej niezwykłej umiejętności przyjmowania innych i autentyzmu. Ale najcenniejsza jest przyjaźń.