Jestem znakiem często niezrozumiałym

W Polsce żyje w tej chwili co najmniej kilkadziesiąt dziewic konsekrowanych. To stan, w którym żyły niektóre kobiety w początkach Kościoła, ponownie wprowadzony po wiekach przerwy przez Sobór Watykański II.

– Tego powołania nie należy utożsamiać ani z zakonnicami, ani z członkiniami jakiegokolwiek instytutu czy stowarzyszeniami życia apostolskiego, choć ze wszystkimi ma wiele cech wspólnych – wyjaśnia abp Stanisław Gądecki, metropolita poznański w liście w liście do osób konsekrowanych z .2005 roku. – Dziewice konsekrowane, żyjąc w świecie i prowadząc tryb życia indywidualny, poza wspólnotą, nie podlegają żadnym strukturom życia wspólnotowego. Nie posiadają ani jednej reguły (...), ani przełożonych (...). Mogą żyć osobno, w rodzinie, mogą się zrzeszać lub żyć w duchowej symbiozie z jakąś rodziną zakonną, aby w ten sposób zapewnić sobie większą pomoc duchową.

Oblubienica i matka
Dziewica konsekrowana ślubuje czystość, aby – nie zatrzymując się na stworzeniach – kochać z całego serca Chrystusa i Jego Kościół, a równocześnie żyć w świecie.

– Rozeznaję, że dziewictwo jest dla mnie powołaniem, odpowiedzią na wezwanie Chrystusa – wyjaśnia Elżbieta Hurman ze Świebodzic, konsekrowana dziewica z diecezji świdnickiej. – To zaproszenie do głębszej relacji z Nim, a zarazem rozszerzenia powołania do macierzyństwa na wszystkich potrzebujących ludzi. I bycie znakiem – chociaż bardzo często niezrozumiałym.

– A dlaczego w świecie? – pani Ela podejmuje pytanie. – Często moje dzielenie się wiarą było bardziej owocne przez to, że nie miałam na sobie habitu. Na przykład kiedyś w pociągu, po rozmowie o magii i wierze, usłyszałam od jednego z pasażerów, że chociaż nie czuje się jeszcze na siłach, by składać obietnice Bogu, to zastanowi się nad moimi słowami. „Zupełnie inaczej słucha się osoby ubranej po świecku – podkreślił. – Bo gdybym rozmawiał z zakonnicą, myślałbym, że mówi tak, bo musi”. Po prostu inne zadanie mają osoby zakonne, inne jest powołanie świeckiej osoby konsekrowanej.

Ucieczka od samotności
Starania o konsekrację zabrały pani Elżbiecie blisko siedem lat. Rozeznawanie powołania – jeszcze dłużej. Tego, że znajdzie swoje miejsce w świecie, gdy będzie miała dobrą relację z Jezusem, uczyła się jako dwudziestolatka podczas rekolekcji u sióstr elżbietanek. Trzynaście lat temu, podczas prywatnego dnia skupienia na Górze Świętej w Gostyniu, zawierzyła Maryi swoje życie i zaczęła chodzić na spotkania modlitewne Odnowy w Duchu Świętym.

Później było pogłębianie relacji z Jezusem, wsłuchiwanie w słowo Boże, modlitwa uwielbienia, dziękczynienia i wciąż powracające pytanie: jaką drogę dla mnie przygotowałeś, Panie? Rozeznała, że jej miejsce nie jest w zakonie.

– Gdy na modlitwie pojawiła się myśl o samotności, zbuntowałam się – wspomina. – Ale im bardziej uciekałam od te go, tym bardziej czułam się nie szczęśliwa.