Zmarł prowincjał pallotynów ks. prof. Eugeniusz Weron

Mszy św. pogrzebowej w kościele seminaryjnym pw. Królowej Apostołów w Ołtarzewie 30 kwietnia przewodniczyć będzie bp senior łowicki Alojzy Orszulik.

Ks. prof. Eugeniusz Weron urodził się 30 stycznia 1913 r. w Białej koło Rzeszowa. W 1925 r. rozpoczął naukę w pallotyńskim Collegium Marianum w Wadowicach na Kopcu. W 1930 r. wstąpił do pallotyńskiego nowicjatu w Sucharach, gdzie przyjął strój Stowarzyszenia Księży Pallotynów. W 1933 r. po pierwszych ślubach w Wadowicach rozpoczął studia z filozofii i teologii w Sucharach i Ołtarzewie. Śluby wieczyste złożył w Sucharach w 1936 r., a święcenia kapłańskie przyjął w 1938 r. w katedrze warszawskiej z rąk biskupa pomocniczego archidiecezji warszawskiej Stanisława Galla.

Do wybuchu wojny prowadził w Sucharach wykłady z filozofii dla tamtejszych alumnów. Zamiast w Rzymie na studiach, znalazł się w Wadowicach, służąc pomocą w nauczaniu w Collegium Marianum, które po zajęciu Kopca przez Niemców i wysiedleniu pallotynów zostało przeniesione do Kalwarii Zebrzydowskiej. Po wyzwoleniu w 1945 r., ks. Eugeniusz Weron podjął studia na wydziale teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, które ukończył w 1947 r., uzyskując tytuł doktora.

W latach 1948-1954, przez dwie kadencje pełnił urząd rektora pallotyńskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Ołtarzewie, a po jego ukończeniu kontynuował pracę dydaktyczno-wychowawczą. W 1958 r. został skierowany do pracy redakcyjnej w Wydawnictwie „Pallottinum” w Poznaniu, gdzie zajął się m.in. opracowaniem planu wydawania podręczników naukowych dla polskich wyższych seminariów duchownych.

W 1959 r. otrzymał nominację na Prowincjała Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Polsce, urząd ten pełnił przez dwie kolejne kadencje do lipca 1965 r. Czas posługi prowincjalskiej ks. Werona przypadł w bardzo trudnym dla Kościoła w Polsce okresie represji duchowieństwa i konfiskaty mienia. Wszystkie te sprawy ks. Weron przeżywał, jak sam wspominał, „bardzo boleśnie, usiłując ratować co tylko było jeszcze możliwe do uratowania”. Naraził się takim działaniem ówczesnym władzom państwowym. Nie uzyskał m.in. pozwolenia na wyjazd w 1963 r. na uroczystość kanonizacyjną św. Wincentego Pallottiego.

W 1960 r. jako przełożony Prowincji Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego w Polsce, dekretem Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego, został mianowany przewodniczącym Zakonnej Komisji Soborowej, której zadaniem było zebranie i przygotowanie wniosków na rozpoczynający się Sobór watykański II. Po zakończeniu drugiej kadencji przełożonego prowincjalnego osiadł w domu Stowarzyszenia w Otwocku. Poświęcił się wówczas pracy naukowej, pisał artykuły m.in. z dziedziny teologii laikatu.

W 1972 r., po wyborze na radcę prowincjalnego powrócił do Ołtarzewa, gdzie jako wykładowca seminarium duchownego oraz Prymasowskiego Studium Życia Wewnętrznego współtworzył środowisko upowszechniania soborowej myśli apostolstwa świeckich i rozwijania teologii apostolstwa oraz życia wewnętrznego laikatu. W nagrodę za to zaangażowanie i pracę naukową, w 1973 r. kard. Wyszyński powierzył mu kierownictwo Prymasowskim Studium (obecnie Instytutu) Życia Wewnętrznego, które stało się dla niego „źródłem duchowego wzbogacenia, a także i duchowego podtrzymania w trudniejszych chwilach kapłańskiego życia”. Ks. Weron pełnił tę funkcję do 1993 r.