Predyspozycja a preferencja

Gdy osoba homoseksualna staje się gejem, przejście to nazywane jest w środowisku gejowskim coming out, po polsku „ujawnienie się” lub „wyjście z ukrycia”. Oznacza zaakceptowanie swojej orientacji, danie temu wyrazu przez ujawnienie jej przed otoczeniem i wejście w środowisko gejowskie. Środowiska te mają swój specyficzny sposób bycia, swój język, swoje ulubione lokale, rozrywki itp. — czyli swoją kulturę.

Z tym wiąże się też inne zagadnienie społeczne: ruch gejowski.

Szeroko rozumiany ruch gejowski albo Ruch Praw Gejów (Gay Rights) to wiele organizacji gejowskich i lesbijskich z całego świata, powstał w USA w latach 60. XX wieku. Za początek ruchu uważa się 27 czerwca 1969 roku, kiedy zaatakowani przez policję klienci gejowskiego baru Stonewall w Nowym Jorku stawili jej opór. Rozpoczętą w ten sposób walkę przeciwko prześladowaniom rozszerzyli później na walkę o prawa, a w ostatecznym kształcie na walkę o zmianę systemu wartości. W ramach ruchu działa wiele grup międzynarodowych, z których najbardziej znane to Gay and Lesbian Task Force, Human Rights Campaign Fund, Lambda International, Dignity. O ich wysokim stopniu zorganizowania i prężności mogą świadczyć efekty — ruch wypracował strategię działania, którego ostatecznym celem jest zmiana mentalności publicznej, i nadzwyczaj szybko realizuje ten cel. Pomaga mu w tym potężna sieć wsparcia organizacyjnego i finansowego — prasa donosi o rocznym budżecie sięgającym 100 mln dolarów.

Oto etapy tej drogi: w dziedzinie nauki — celem było usunięcie homoseksualizmu z listy zaburzeń APA i WHO, co się dokonało w 1973 i 1991 roku; w dziedzinie polityki i prawa — osiągnięcie zmian legislacyjnych umożliwiających zawieranie związków jednopłciowych i adopcję dzieci oraz inne towarzyszące akty prawne; w edukacji — przedstawienie związków homoseksualnych jako normalnego, alternatywnego stylu życia; w dziedzinie kultury — propagowanie homoseksualnego stylu życia; w mediach — uzyskanie wsparcia dla działań i idei homoseksualizmu; wreszcie w religii i moralności — uznanie zachowań homoseksualnych za moralnie dobre, uznanie związków jednopłciowych za małżeństwa i błogosławienie im, wyświęcanie osób aktywnych homoseksualnie.

Jeżeli chodzi o formy działania, to najbardziej znane i zauważalne są różnego rodzaju demonstracje, np. parady równości itp., ale działania ważniejsze, choć mniej spektakularne, mają miejsce w gabinetach polityków, Kościołach i mediach.

Zaburzenia tożsamości płciowej, czyli teoria psychologiczno–społeczna

Zwana jest często teorią rodzinno–środowiskową albo alternatywną ze względu na wnioski alternatywne do teorii biologicznej. Zakłada ona, że orientacja homoseksualna powstaje na bazie odziedziczonych cech osobowości, na które nałożyły się nieprawidłowa struktura rodzinna oraz negatywne przeżycia seksualne w dzieciństwie i wynikające z nich zranienia emocjonalne.

Jak zatem poszczególne czynniki wpływają i jakie jest ich współdziałanie przy powstawaniu orientacji homoseksualnej?

Pierwsza sprawa to cechy osobowości. Jest to czynnik wrodzony, w znacznym stopniu uwarunkowany genetycznie, i być może to tłumaczy próby przedstawiania homoseksualizmu jako skłonności wrodzonej. Na bazie bowiem czynników wrodzonych (np. typ układu nerwowego, związany z nim temperament itp.) kształtują się pewne cechy osobowości, a niektóre z nich predysponują do późniejszego ewentualnego braku identyfikacji z własną płcią, np. u chłopców wrażliwość, łagodność, zdolności artystyczne, brak agresywności.