Bogu poświęcone

Ponad 150 wdów w kilkunastu polskich diecezjach złożyło ślub dozgonnej czystości i otrzymało specjalne błogosławieństwo tej formy życia. Czy diecezja gliwicka będzie kolejną, w której wdowy mogą przygotować się do obrzędu konsekracji? – Ta sprawa bardzo leży na sercu bp. Janowi Wieczorkowi. Sądzę, że w ten sposób wychodzi naprzeciw oczekiwaniom wielu pobożnych wdów w diecezji – powiedział o. Wiesław Łyko, oblat, który dwa dni głosił dla nich specjalne nauki w Gliwicach. – Frekwencja była duża, przerosła moje oczekiwania. Świadczy to o tym, że warto tej sprawie poświęcić więcej uwagi.

Grażyna Kaliszuk wcześnie została wdową: – Mogłam ponownie wyjść za mąż, wielu nawet mnie do tego nakłaniało. Wybrałam jednak życie samotne. Cieszę się, że po tylu latach doczekałam się tego, że Kościół takim kobietom poświęca więcej uwagi.

Podobnie uważa gliwiczanka Irena Pyzik. – Nie wiem jeszcze, czy zdecyduję się na przyjęcie tego błogosławieństwa. Może potrzebuję więcej czasu, ale dobrze, że w końcu zostałyśmy w Kościele zauważone...

Starożytna praktyka
Pismo Święte podaje przykład wielu kobiet Starego Testamentu, na przykład Judyta czy prorokini Anna, które po śmierci męża poświęciły się Bogu. W pierwotnym Kościele, co potwierdza Nowy Testament, istniał niejako odrębny stan wdów, szczególnie oddanych modlitwie. We wczesnych gminach chrześcijańskich wdowy po śmierci mężów powszechnie składały takie śluby. Mieszkały razem lub osobno, pozostając pod duchowym kierownictwem biskupów. – Wdowy były szczególnie blisko stanu kapłańskiego, a w Kościele pierwotnym cieszyły się dużym szacunkiem i poważaniem – wyjaśniał o. W. Łyko.

Święty Paweł zachęca, aby wdowy były jak on sam, czyli poświęciły się modlitwie, a świadectwem życia pociągały innych do wiary (por. 1 Kor 7,8). W Liście do Tymoteusza pisze, że wiele wdów „osamotnionych złożyło całą nadzieję w Bogu i trwa w zanoszeniu modlitw we dnie i w nocy” (por. 1 Tm 5,5). Również Ojcowie Kościoła (św. Augustyn, św. Ambroży czy św. Hieronim) pochwalają wdowie życie. Znana była w starożytności rozprawa św. Augustyna „O dobru wdowieństwa”. – I choć Kościół nigdy nie zabraniał powtórnego małżeństwa, to jednak pochwalał wdowie życie – zauważył o. Wiesław Łyko. – Św. Paweł w Liście do Tymoteusza zachęca wręcz, aby te kobiety, szczególnie młode, które po śmierci męża nie mogą żyć samotnie, powtórnie wyszły za mąż. Ale życie wdowie stawia wyżej.

Błogosławieństwo wdów jest więc powrotem do starej praktyki Kościoła. – Jest również uznaniem i akceptacją samotnego życia – powiedział o. Łyko. Przygotowanie do przyjęcia specjalnego błogosławieństwa trwa zwykle dwa lata. Takie kobiety nie składają ślubów na wzór zakonnych. Zobowiązują się do życia w czystości i bezżeństwie. W Kościele powszechnym nie ma na razie oficjalnego obrzędu błogosławieństwa wdów. Inicjatywa polskiego Kościoła jest więc poniekąd awangardowa. Zrodziła się oddolnie i jest odpowiedzią na zapotrzebowanie wielu wdów, które czynnie chcą włączyć się w życie Kościoła, poświęcając się działalności charytatywnej lub apostolskiej.

***
To nie jest nowy zakon
Rozmowa z o. Wiesławem Łyko, oblatem

Ks. Waldemar Packner: Skąd zrodziła się inicjatywa błogosławieństwa wdów?
O. Wiesław Łyko: – W co trzeciej polskiej diecezji istnieje już instytucja konsekrowanych wdów. Obecnie to grono kobiet liczy ponad 150 osób, najwięcej w diecezjach szczecińskiej, łódzkiej, płockiej, przemyskiej i krakowskiej. Wychodząc naprzeciw życzeniu bp. Jana Wieczorka, podjąłem się zadania przybliżenia tego zagadnienia w diecezji gliwickiej. Potrzeba wyrosła niejako oddolnie, ponieważ wdowy są często najpobożniejszą grupą w parafii. Konsekracja tego stanu jest również powrotem do starej praktyki Kościoła pierwotnego.