Dzień Życia Konsekrowanego Proste jak miłość

Najpierw obojętna – teraz żyć bez nich nie może
Młodziutka s. Natanaela jest ciągle na początku drogi zakonnego życia. Po trzech latach formacji wstępnej została skierowana do pracy w Ścinawce. – Pracuję tutaj jako opiekunka – mówi. – Podobnie jak s. Kamila, zanim trafiłam do tego domu właściwie nie miałam bliższego kontaktu z osobami niepełnosprawnymi. Szczerze mówiąc, nawet nie interesowałam się nimi – przyznaje i zaraz dopowiada.

– Ale teraz… nasi chłopcy są częścią mojego wewnętrznego świata. Wpisani są w moje życie tak mocno, że bez nich brakowałoby mu tego, co nazywamy wartością – wyznaje. – Do tego stwierdzenia musiałam dojrzeć. Gdy Siostra Dyrektor skierowała mnie do drugiej grupy, do najmłodszych, od razu pomyślałam, że nie dam rady. W nich jest tak dużo żywiołu, energii… to nie dla mnie. Ale gdy przekroczyłam próg świetlicy, gdy zobaczyłam uśmiechnięte buzie i rączki skierowane w moją stronę, natychmiast bariera strachu pękła. I co zaskakujące, zasmakowałam w tym, co nazywamy akceptacją i miłością.

Szkoła zakonnego życia
Charakterystyczne jest to, że siostry pracujące z niepełnosprawnymi swoją pracę przeżywają jako czas formacji. – Jest ich w grupie siedemnastu – mówi s. Natanaela. – Każdy z chłopaków jest całkowicie inny. Niepełnoprawność jeszcze mocniej różnicuje ludzi. Wiem, że to zabrzmi jak frazes, ale nasi wychowankowie mają więcej do zaoferowania niż ludzie zdrowi – a może po prostu oni nie chcą trzymać tego dla siebie.

Nie potrzebują swoich talentów do spełnienia własnych ambicji i górnolotnych zamierzeń. Nie wiem, może to o to chodzi… w każdym razie chłopaki uczą mnie radości z małych rzeczy, doceniania tego, co ledwo zauważalne – dzieli się spostrzeżeniami. Skoro tak jest, to naprawdę wychowankowie dają siostrom niezłą szkołę w duchowości św. Tereski.

Siostra Kamila opowiada: – Najbardziej głęboki ślad w mojej duszy zostawiła śmierć jednego z chłopaków, którym się opiekowałam. Miał na imię Darek. Zmarł niespodziewanie. Musiałam razem z jego kolegami stanąć wobec śmierci. Uświadomiliśmy sobie wtedy, że nie powinniśmy bać się śmierci, która otwiera nam drzwi do Nieba – wspomina. – Było to dla mnie jedną z największych życiowych nauk.

Eutanazja bliżej, niż się wydaje
Życie z niepełnosprawnymi to także gorzkie doświadczenie, jak bardzo nasza cywilizacja nie liczy się najsłabszymi. Mimo programów, pieniędzy, ośrodków coraz częściej stają się one rodzajem getta i uciszenia sumienia „wielkich tego świata”.

– Zrozumiałam niedawno, że milczenie, a mianowicie ukrywanie cierpienia takich ludzi jest w jakimś stopniu eutanazją – mówi s. Kamila. – Nie wolno milczeć! Udawać, że ich cierpienie i ich świat nie dotyczą „normalnych”, albo że są gorszymi od nas, bo nie rozumiemy ich systemu wartości i priorytetów w życiu. To zabija!

Jezus powiedział że chorych i ubogich zawsze będziemy mieć koło siebie. W moim przypadku oglądanie cierpienia bolało, lecz otworzyło mi oczy i serce na innych, nauczyło nie rozczulać się nad sobą z byle okazji, nauczyło cierpliwości dla siebie i innych. Miłość otworzyła i powiększyła moje serce – kończy terezjanka.

Siostra Natanaela natomiast zauważa jeszcze coś innego: – Nasi chłopcy codziennie uświadamiają mi, że „być” jest ważniejsze, niż „czynić”.

Słowa to tylko znaki
Statut Domu Opieki Społecznej dla Dzieci stwierdza lapidarnie: „Zadaniem domu jest zapewnienie mieszkańcom całodobowej opieki oraz zaspokajanie ich niezbędnych potrzeb życiowych, zdrowotnych, terapeutycznych, edukacyjnych, kulturalnych, społecznych, zapewnienie wychowania religijnego oraz potrzeb religijnych”.


Beznamiętne słowa urzędowego dokumentu. Kryje się jednak pod nimi znakomicie więcej. W domu terezjanek Królestwo Niebieskie staje się codziennością, bo każdego dnia od nowa Słowo staje się tutaj ciałem. Ciałem prostych gestów cierpliwej miłości.