Wyjęte spod Piura

Tak na marginesie to chętnie je wzięli, bo tam generalnie wszyscy chętnie biorą rzeczy, które im się daje. Powiedzieli, że oferta jest tylko dla dzieci, a dla młodzieży nie ma nic. Zareagowałam: jak to?! A ministranci, a szkoła dla młodzieży, a to, że przy misji kwitnie życie towarzyskie… Znajomi, którzy dostrzegli mnie z boku, zapytali niepewnie, czy wiem, kim owi chłopcy są? Oczywiście, że nie wiedziałam. Wtedy usłyszałam słowo „pandieros”, czyli gangsterzy… Później od miejscowego chłopca dowiedziałam się, że to są ludzie, którzy noszą broń, uczą kraść i zabijać. Raz jeden z gangsterów przyleciał do Bosconii (pełna nazwa salezjańskiej placówki społeczno-dydaktycznej to Obra Social Bosconia. Teren Bosconi liczy ok. 38 ha – przyp. S.Cz.) i poprosił jednego z kleryków o różaniec. Miał jakieś porachunki i bardzo się bał; różaniec traktował jako obronę.

Pierwsze Boże Narodzenie poza domem, a wcześniej Wszystkich Świętych, obchodzone „nieco” inaczej niż w Polsce…
– Zjawiskowe są już same cmentarze z ulicami i numerami grobowców, które są wielkie. Można się więc umówić np. przy grobowcu dziadka… na ul. św. Michała Archanioła nr 23. Ludzie spotykają się tam wieczorem. Ogólnie spotkanie to wielka zabawa z jedzeniem, piciem i tańcami włącznie. A Boże Narodzenie? Typowo peruwiańskie jest z indykiem i z czekoladą do popicia. Były też akcenty polskie, czyli… pierogi ruskie w Peru. Najbardziej problematyczne do zdobycia okazały się grzyby. Sprzedawca na targu wyjął je nam po prostu spod lady i był wielce zdziwiony, że ktoś o nie pyta.

Co najbardziej Cię dołowało, a co budowało?
– Zbudowana byłam bardzo często. Zwłaszcza postawami ludzi, rozmowami z nimi i drobnymi, bardzo wzruszającymi gestami. Zachwyca mnie, jak oni dbają o siebie w rodzinach. Te są jednak nieliczne; wiele jest porozbijanych.

Rozwody?
– Trudno mówić o rozwodach, jeśli ślubu nie ma. Jeżeli jest kobieta, mężczyzna, dzieci, to oni już mówią o rodzinie. I często żyją tak przez całe życie. Bosconia nie jest jeszcze parafią, bo gdyby była, to podejrzewam, że śluby byłyby co chwila. Są jednak podczas Mszy momenty bardzo wymowne, gdy mężczyzna bierze kobietę pod rękę i idą razem do Komunii św. Podkreślają przez to, że są mężem i żoną; jest to ważny przykład dla innych. Kiedy dzieci przedstawiały mi na przykład swojego brata, to mówiły, że jest to ich braciszek, i to z taką miną i dumą, jakby pokazywały swój skarb. Ponadto uderzył mnie pozytywnie ich pęd do wiedzy. Gdyby ktoś zobaczył, jak żyją moi peruwiańscy przyjaciele, użyłby słowa slumsy.

Ty tego słowa już nie używasz?
– Nie! Bo moim zdaniem to są domy, tylko zbudowane z czegoś innego niż nasze. I właśnie człowiek z takiej ubogiej dzielnicy mnie, studentkę, niejednokrotnie zawstydził swoją znajomością filozofii czy sztuki europejskiej. Bo on po prostu czyta. Bo ma wujka, który ma mnóstwo książek. I raz na dwa miesiące odwiedza go z wielką torbą i za kolejne dwa miesiące – po przeczytaniu – następuje wymiana. Nie ma co się później dziwić, że ten młody człowiek zna nazwiska największych śpiewaków operowych, o których ja nie mam zielonego pojęcia. I to nie jest tak, że chciałby się tym popisywać.

No tak, ale mówisz o pojedynczym przypadku.
– Podałam przykład tego chłopaka, bo jest najbardziej wyrazisty. Ale jest mnóstwo innych, którzy mają ogromne talenty i pasje życiowe, ale nie mają ich gdzie ani jak rozwijać. Poznałam takich, którzy błyskawicznie uczyli się języka łacińskiego czy gry na instrumencie. To, co boli najbardziej, to postawa rodziców. Gdy obiecują, że przyślą dziecko, często bardzo zdolne, do oratorium, to nie oznacza, że tak się stanie. Często obowiązki, praca w domu okazują się ważniejsze…