Wszedł między lud - bł. Bronisław Markiewicz

Po zakończeniu procesu św. J. S. Pelczara – 16 stycznia 1958 r. – rozpoczął się w Kurii Biskupiej w Przemyślu proces beatyfikacyjny ks. Markiewicza, który został zamknięty 27 kwietnia 1963 roku. Akta procesowe zostały przekazane do Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, gdzie nastąpiło ich uroczyste otwarcie 9 maja tegoż roku. W 1968 r. została przygotowana przez Kongregację tzw. Kopia publiczna akt procesowych. W tym też roku zostały opublikowane Opinie cenzorów teologów na temat pism o. Założyciela. W 1976 r. przygotowano Summarium zeznań świadków oraz Zbiór dokumentów pozaprocesowych. W roku następnym wydrukowano Listy postulacyjne. W roku 1981 Promotor Wiary opracował swoje spostrzeżenia i uwagi na temat procesu i osoby ks. Markiewicza. 12 kwietnia 1984 r. Kongregacja Spraw Kanonizacyjnych, działając w myśl Konstytucji Apostolskiej Divinus Perfectionis Magister wydanej w 1983 r., mianowała Relatorem – odpowiedzialnym za sprawę procesu ks. Markiewicza – o. prof. Ambrożego Eszera, dominikanina. On to, po dogłębnym przestudiowaniu całej dokumentacji, przekazał Postulacji Instrukcję dot. Sprawy Sługi Bożego ks. B. Markiewicza, dołączając do niej Uwagi dotyczące materiału procesowego i pozaprocesowego Sprawy Kanonizacji Sługi Bożego ks. B. Markiewicza opracowane przez ks. prałata Leonarda Flisikowskiego.

Po uzyskaniu 28 czerwca 1988 r. tytułu doktora obojga praw na Papieskim Uniwersytecie Lateraneńskim w Rzymie zostałem oddelegowany przez ks. Jana Chrapka – ówczesnego przełożonego generalnego naszego Zgromadzenia – do pracy przy procesie w charakterze współpracownika zewnętrznego (collaboratore esterno). Bazując na materiałach zebranych na przestrzeni lat przez wielu ludzi zaangażowanych w proces, 10 maja 1989 r. ukończyłem opracowanie Odpowiedzi na spostrzeżenia i uwagi Promotora Wiary oraz Uwagi ks. prałata Leonarda Flisikowskiego, do których dołączyłem szereg dokumentów ważnych dla sprawy oraz niektóre zeznania świadków nie umieszczonych w poprzednim Summarium.

W rok później przygotowałem Informację o życiu i cnotach Sługi Bożego ks. Bronisława Markiewicza, którą Relator podpisał do druku 19 marca 1990 roku. 12 czerwca 1990 r. przedstawiłem w Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych całą dokumentację dotyczącą sprawy w formie Pozycji o życiu i cnotach (Positio super vita et virtutibus). Została ona przestudiowana przez Kongres Cenzorów Teologów i przez Kongregację Kardynałów, Arcybiskupów i Biskupów – członków Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, którzy uznali, że: Sługa Boży ks. Bronisław Markiewicz praktykował w swoim życiu w sposób heroiczny cnoty teologiczne, kardynalne i inne z nimi związane. 2 lipca 1994 r. został ogłoszony, w obecności Ojca Świętego Jana Pawła II, Dekret o heroiczności cnót Sługi Bożego. W tym uroczystym akcie uczestniczyli między innymi Przełożeni Generalni obydwu naszych Zgromadzeń zakonnych: ks. Kazimierz Tomaszewski i m. Remigiusza Zofia Dziewit.
Spośród wielu łask otrzymanych od Boga przez wstawiennictwo Czcigodnego Sługi Bożego ks. Bronisława Markiewicza przedstawiono w 2003 r. do oceny i badania Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych domniemany cud uzdrowienia ks. Romana Włodarczyka CSMA. Po uzyskaniu pozytywnej oceny dwóch biegłych lekarzy, wyznaczonych z urzędu przez Kongregację 22 kwietnia 2004 r., zebrała się Komisja Lekarska, która uznała uzdrowienie ks. Romana za szybkie, całkowite i stałe oraz niewytłumaczalne z punktu widzenia aktualnej wiedzy medycznej.

W dwa miesiące później (25 czerwca) odbył się Kongres Cenzorów Teologów, którzy uznali związek pomiędzy niewytłumaczalnym uzdrowieniem a modlitwą zanoszoną do Pana Boga za wstawiennictwem Czcigodnego Sługi Bożego ks. Bronisława Markiewicza. Z kolei 19 października 2004 r. (w Pałacu Apostolskim) kardynałowie, arcybiskupi i biskupi – członkowie Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych – potwierdzili pozytywne osądy lekarzy i konsultorów teologów.