Sanktuarium Matki Bożej Tuchowskiej zalicza się do tzw. Sanktuariów ponadregionalnych (tj. znanych daleko poza granicami diecezji). Jest to jedno z najstarszych sanktuariów i najliczniej odwiedzanych przez pielgrzymów w południowo-wschodniej Polsce.
Na co dzień i od święta
Podczas I wojny światowej, gdy działania bojowe zagroziły bezpośrednio okolicy Tuchowa i samemu miastu, wywieziono cudowny obraz do Wiednia i umieszczono w kościele redemptorystów zwanych Maria Stiegen (Am Gestade). W pierwszej połowie maja 1915 r. obraz był wystawiony w kaplicy św. Stanisława Kostki na narożniku ulic Kurrant i Steindlgasse, gdzie nawiedzali go liczni Polacy. Do Tuchowa powróciła Matka Boża 18 maja 1915 r.
Wielką manifestacją ku czci Matki Bożej Tuchowskiej stał się powrót obrazu do Tuchowa w czerwcu 1928 r., po przeprowadzonej w Warszawie konserwacji. Wielka procesja z ks. biskupem E. Komarem prowadziła obraz z katedry tarnowskiej w kierunku Tuchowa, a naprzeciw niej wyszła od Tuchowa druga procesja licząca około 15.000 osób.
Gdy wybuchła II wojna światowa panika ucieczki ogarnęła również klasztor redemptorystów tuchowskich. Jedna z grup kleryków, niosąc z sobą cudowny obraz, dotarła aż do Łucka na Wołyniu, ale już 2 X 1939 r. obraz powrócił szczęśliwie do Tuchowa.
Po wojnie, jak już wyżej wspomniano, ustawał ruch pieszych pielgrzymek, ale ogólna liczba pielgrzymek wcale nie zmalała. Zaczęły przybywać pielgrzymki dzieci po I Komunii św. z rodzicami, młodzież bierzmowana, klasy VIII, grupy maturalne, ministranci i inne. Liczba tych pielgrzymek stopniowo rośnie. Gdy np. w roku 1970 zanotowano ich 90, to w roku 1975 już 115, a w 1979 aż 238. Oprócz pielgrzymek w ścisłym znaczeniu religijnych notuje się co roku ok. 60 wycieczek turystycznych, których uczestnicy prowadzeni zwykle przez jednego z ojców redemptorystów, również w jakiś sposób przeżywają swoje spotkanie z Matką Bożą Tuchowską. Obecnie w ciągu roku przybywa ok. 500 zorganizowanych grup pielgrzymkowych i turystycznych (autokarowe, piesze, itp).
W roku 1954 zaprowadzono w tuchowskim kościele NMP nabożeństwo Nieustannej Nowenny, które w pierwszych latach cieszyło się wielką frekwencją. Obecnie frekwencja zmalała, ale w każdy środowy wieczór gromadzi się kilkaset osób przed ołtarzem Matki Bożej Tuchowskiej. Zasadniczo nabożeństwo Nieustannej Nowenny jest połączone z kultem Matki Bożej Nieustającej Pomocy, ale w Tuchowie wiąże się z kultem cudownego obrazu. Pisane modlitwy wiernych w formie próśb względnie podziękowań są bardzo często tytułowane: "Matko Tuchowska Nieustającej Pomocy". Archiwum klasztoru zawiera wielką ilość tych modlitw, a wśród nich znajdują się podziękowania za otrzymane nieraz nadzwyczajne łaski. Ponadto w ubiegłym roku ukazała się książka Zbigniewa Nijaka zatytułowana „Matka Boża Tuchowska w moim życiu. Z tuchowskiej księgi próśb i łask". Jest to przeselekcjonowany zbiór fragmentów modlitw kierowanych przez ludzi do tronu Matki Najświętszej, która zechciała objawić swą szczególną łaskawość w Cudownym Obrazie zdobiącym ołtarz główny tuchowskiego sanktuarium.
Szczególnym momentem w życiu Sanktuarium jest doroczny Wielki Odpust Tuchowski, który rozpoczyna się 2 lipca i trwa przez 8 dni. W tym czasie przybywa do Tuchowa prawie 150.000 pielgrzymów (2002 r.), którzy korzystają z Sakramentu Pokuty (codziennie zasiada w konfesjonałach ok. 50 kapłanów), słuchają kazań odpustowych i licznie przystępują do Komunii Świętej (w 2002 r. rozdano 83.000 Komunii).
Należy tu jeszcze wspomnieć o tzw. Małym Odpuście na święto Narodzenia NMP w dniu 8 września. Jest to święto rolników całej okolicy (Matka Boska Siewna) i gospodarze poświęcają w tym dniu u Matki Bożej w Tuchowie ziarno na jesienne zasiewy. Pierwszą wzmiankę pisaną o tym odpuście napotykamy pod datą 1667. Konsekracja obecnego kościoła odbyła się też 8 września 1687 r. Liczba pielgrzymów nie jest zbyt wielka, ale zwykle wypełniają oni dziedziniec przykościelny. Charakterystyczną jest w tym dniu procesja po sumie, kiedy to zamiast feretronów są niesione wieńce dożynkowe bieżącego roku, wykonane przez poszczególne rejony parafii NMP i poświęcone zwykle w ostatnią niedzielę sierpnia. Wieńce są nieraz dziełami sztuki ludowej, a niosąca je asysta, ubrana w barwne stroje regionalne, stwarza wyjątkowo uroczysty nastrój.