List do Kościoła w Koryncie

UZNANIE WIN SWOICH

LVI. 1. My zatem także módlmy się za tych, którzy w grzech jakiś popadli: niechaj dana im będzie łagodność i pokora, żeby poddali się nie nam, lecz woli Bożej. W ten sposób bowiem przyniesie doskonałe owoce nasza serdeczna pamięć o nich przed Bogiem i przed świętymi.
2. Przyjmujmy napomnienia braterskie, nikt nie powinien się za nie obrażać, umiłowani. Wzajemne napominanie się jest rzeczą dobrą i nadzwyczaj pożyteczną, gdyż jednoczy nas z wolą Bożą.
3. Oto bowiem, co mówi Pismo Święte: „Ciężko mnie Pan ukarał, ale mnie na śmierć nie wydał”.
4. „Albowiem karci Pan, kogo miłuje, chłoszcze każdego syna, którego lubi”.
5. „Niech karci mnie sprawiedliwy z miłością i niech mnie gani, olejek zaś występnego niech nigdy nie ozdabia mojej głowy”.
6. Czytamy dalej: „Szczęśliwy, kogo Bóg karci, więc nie odrzucaj nagan Wszechmocnego. On zrani. On także uleczy,
7. uderzy i ręką swą własną uzdrowi.
8. Od sześciu nieszczęść uwolni, w siedmiu - zło ciebie nie dotknie.
9. W głodzie ocali od śmierci, na wojnie od miecza wybawi.
10. Unikniesz chłosty języka, nie strwoży cię nieszczęście, gdy spadnie.
11. Będziesz śmiał się z niegodziwych i niesprawiedliwych, nie ulękniesz się dzikich zwierząt.
12. Dzikie zwierzęta bowiem będą żyć z tobą w pokoju.
13. Przekonasz się, że dom twój będzie spokojny, pod twoim namiotem nie zastaniesz braków.
14. Poznasz, że wielu masz potomków, że twych dzieci jak trawy na łące.
15. Zejdziesz do grobu dojrzały jak zboże zbierane w stosownej porze lub snopy składane na klepisku w czasie właściwym”.
16. Widzicie, umiłowani, jak czułą opiekę roztacza Pan nad tymi, których karci. Karci nas jako dobry Ojciec, abyśmy przez tę świętą chłostę dostąpili Jego miłosierdzia.
LVII. 1. Wy zatem, którzy daliście początek buntowi, podporządkujcie się waszym prezbiterom, przyjmijcie karę jako drogę do nawrócenia zginając kolana waszego serca.
2. Uczcie się uległości porzuciwszy chełpliwą i wyniosłą pewność siebie w mowie. Lepiej jeśli mali i uczciwi znajdziecie się w owczarni Chrystusowej, niż gdybyście mając nawet wielkie poważanie zostali wykluczeni z owej nadziei, jaką w Nim mamy.
3. Tak bowiem przemawia święta Mądrość: „Oto udzielę wam ducha mojego, nauczę was moich zaleceń.
4. Ponieważ wzywałem, lecz wyście nie słuchali, mówiłem długo, a nikt nie zważał, ponieważ gardziliście moimi radami, nie chcieliście moich upomnień, a zatem i ja także drwić będę z waszej zguby, będę szydzić, kiedy przyjdzie na was zagłada, kiedy bojaźń runie na was niespodzianie i klęska jak burza, kiedy spadnie na was udręka i ucisk.
5. Wtedy będą mnie prosić, lecz ja nie odpowiem, szukać mnie będą niegodziwi, lecz mnie nie znajdą. Nienawidzili bowiem mądrości, odrzucili bojaźń Pańską, nie poszli za moimi radami, zlekceważyli moje napomnienia.
6. Będą więc spożywać owoce swej drogi, nasycą się własną bezbożnością.
7. Za to, że krzywdzili ludzi prostych, sami śmierci zaznają, sąd będzie zatratą bezbożnych. A ten, kto mnie słucha, pełen ufności trwać będzie w nadziei i żyć w pokoju bez obawy nieszczęścia”.
LVIII. 1. Bądźmy więc posłuszni Jego wielce świętemu i chwalebnemu Imieniu, strzeżmy się gróźb, jakie Mądrość kieruje do tych, co posłuszeństwa odmawiają, abyśmy mogli znaleźć niezawodne oparcie w Najświętszym Imieniu Jego Majestatu.
2. Przyjmijcie naszą radę, a nie będziecie tego żałowali. Jak prawdą jest, że żyje Bóg, żyje Pan, Jezus Chrystus i Duch Święty, wspólna wiara i nadzieja wszystkich wybranych, tak kto w pokorze, w gorliwej dobroci i bez oglądania się za siebie wypełnia dane nam przez Boga przykazania i zalecenia, ten z pewnością znajdzie swoje miejsce i zostanie zaliczony do tych, których Jezus Chrystus odkupił. Jemu chwała na wieki wieków. Amen.
LIX. 1. Jeśli ktoś jednak odmówi posłuszeństwa słowom, jakie Bóg przez nas do niego zwraca, niech wie, że niemałą ponosi winę i naraża się na niemałe niebezpieczeństwo.
2a. My za grzech ten nie ponosimy odpowiedzialności.