Katechizm inaczej. Powracające pytania

12. Poczułem się nieswojo

Rodzice właśnie się przeprowadzili, dlatego zaprosili mnie na kawę do mieszkania Eweliny. Gdy przed laty wyjeżdżali z Polski, bałem się, by zło nie odmieniło i jej, i tylu innych… A więc była ta kawa i ciasto. Ale coś mi nie smakowała. Moim gospodarzom też nie, choć z dumą pokazywali mieszkanie córki. Wyjechała na urlop. Na Majorkę. Mieszkanie było zatem puste. Pokój - z gustownymi meblami. Kuchnia - z nowiutkim wyposażeniem. Pachnąca czystością łazienka. I sypialnia. Piękne, romantycznie zasłane łoże. Chciałoby się rzec: małżeńskie. Ale przecież tu nie mieszka małżeństwo. “Nie, ona nie chce wychodzić za mąż” - zapewnia mama. Wierzę. Ale łoże jest małżeńskie i całe mieszkanie jest dwuosobowe. Poczułem się nieswojo. Obawy sprzed lat wróciły. Wiem. Nie ona jedna. Po prostu (jakże to opacznie brzmi: “po prostu”…) tradycyjny model rodziny przestał tu istnieć. Ewelina zachowała się więc “modelowo”. Co znaczy “tu”? W Niemczech? Nie tylko, w Polsce też się zaczyna dziać źle.

Łączenie się w pary jest stare jak świat. I nie tylko ludzki świat, bo człowiek jest cząstką wielkiego świata natury. Dla chrześcijanina słowo “natura” znaczy “to, co stworzył Bóg”. I nie mogę zapomnieć refrenu powtarzającego się siedem razy na pierwszej stronie Biblii: “I widział Bóg, że to było dobre”. A więc: natura jest dobra! A więc i owa naturalna, zapisana przez Boga w stworzeniu potrzeba bycia razem “jego” i “jej” jest czymś dobrym, pięknym i przez Boga zamierzonym. Dobrze więc, że Ewelina znalazła “swoją drugą połowę”. Dobrze, że mają ładne i funkcjonalne mieszkanie i także tę romantycznie urządzoną sypialnię. Oby ich miłość była piękna.

Mieszkanie kupili i wyposażyli, a także utrzymują dzieląc wydatki po połowie. Uczciwie i sprawiedliwie. I tak powinno być. Aliści… Czyje ono jest? Jej? Jego? Obojga? Ich? “Obojga” oraz “ich” to co innego. “Ich” znaczy: wspólne, jeśli są wspólnotą w świetle prawa publicznego. “Obojga” znaczy: każdy ma swój udział, ale nie jest to wspólnota. Jest to jeden ze szczegółów, w którym widać, że “on i ona” powinni stanowić wspólnotę na płaszczyźnie prawa cywilnego. Nie wymyśliłem niczego nowego, we wszystkich cywilizowanych, demokratycznych państwach istnieje pojęcie “małżeństwa cywilnego”. Bo życie nauczyło ludzi, że sprawy i majątkowe (także spadkowe), i wzajemnych obowiązków prawnych, i obowiązków wobec dzieci, i tylu innych okoliczności nie mogą być zadowalająco regulowane samą tylko ugodą obojga. Człowiek żyjący w społeczeństwie, musi sprawy swego życia w ramach tego społeczeństwa układać. Ewelina i jej towarzysz uregulowali swe wzajemne sprawy we własnym zakresie. Czy to im wystarczy? Na rok, na kilka lat - tak. Ale nie na zawsze. A może i żadnego “zawsze” nie będzie… Czym będzie wtedy kolorowe zdjęcie romantycznie urządzonej sypialni?

A gdyby nawet zdecydowali się na społeczne potwierdzenie swego związku i na dostosowanie swej wspólnoty do cywilnoprawnych wymogów społeczeństwa, jeszcze czegoś by brakło. Są chrześcijanami. Dla chrześcijanina życie jest nie tylko darem stworzenia, darem Boga Ojca, ale jest darem odkupienia - darem obecności Chrystusa w mocy Ducha Świętego. I ta najbardziej ludzka potrzeba bycia razem “jego” i “jej” powinna tą niepojętą obecnością Boga być przeniknięta, napełniona. Chrześcijańska tradycja od czasów apostolskich uważała i uważa, że związek mężczyzny i kobiety może się stać dla człowieka znakiem i mocą obecności Boga w ich życiu. Trzeba jednak ludzką decyzję bycia razem Bogu przedstawić, przyjmując równocześnie najbardziej podstawowe reguły nakreślone przez Boga. Najkrócej wypowiedział to św. Paweł Apostoł gdy pisał o związku mężczyzny i kobiety: “Tajemnica to wielka, a ja mówię: w odniesieniu do Chrystusa i Kościoła” (Ef 5, 32). To sakrament.

Dobrze, że Ewelina znalazła “swoją drugą połowę”. Dobrze, że mają piękne mieszkanie z romantycznie urządzoną sypialnią. Oby ich miłość była piękna. Ale dlaczego chcą budować wszystko sami? Bez społeczeństwa, w którym żyją i nie zapraszając Chrystusa, w którego wierzą? Tego nie mogę pojąć. I dlatego czuję się nieswojo.