Bóg w korpoświecie

Praca w korporacji dla wielu jest spełnieniem zawodowych marzeń, otwarciem bramy do nieograniczonych możliwości, rozwoju, awansu, kariery, samorealizacji… Dla innych to twarda rywalizacja, nieustanny stres, „wypranie z osobowości” – słowem: udręka. Ale tkwią w robocie, której często nie cierpią, bo ma też niezaprzeczalne zalety: daje poczucie stabilizacji, wielkie pieniądze i prestiż.

– Na początku mojej pracy byłem typowym korposzczurem. Walczyłem jedynie o korporacyjne cele i nerwowo rozglądałem się na boki, czy ktoś mnie w tej walce nie ubiegnie – przyznaje Grzegorz Matyja, salesman w jednej z warszawskich korporacji.

Wydawało mu się, że wszystko ma w zasięgu ręki, pod warunkiem że będzie wystarczająco kreatywny, efektywny i przebojowy – bardziej od innych. Czerwone światełko zapaliło się w momencie, gdy ze zdziwieniem zobaczył, że nie wszyscy w firmie z takim zacięciem prą do przodu. Przeciwnie, są maruderzy, którzy celowo zostają gdzieś w tyle.

– Zobaczyłem, że nie wszystkim zależy na tym, żeby się wybić, awansować, startować w konkursach… Że są tacy, którzy nie chcą zostawać w pracy po godzinie 18 i zamiast na wieczorną kolację z klientem wolą wybrać się na spacer z rodziną. To było dla mnie spore zaskoczenie. Zacząłem dostrzegać, że istnieje świat poza biurem, projektami, klientami i że w życiu chodzi o coś więcej niż tylko o pracę. Ona jest ważna, jednak powinna przynosić dobre owoce w wielu wymiarach, także w wymiarze ludzkim, zarówno dla moich współpracowników, klientów, jak i dla rodziny oraz dla mnie samego – mówi Grzegorz.

Chodzi o coś więcej, czyli o co? – to pytanie nie dawało mu spokoju i nurtowało go. Żeby znaleźć odpowiedź, wszedł na swoją sykomorę. Niczym zwierzchnik celników Zacheusz, który – jak pisze ewangelista św. Łukasz – był „bardzo bogaty”, a poza tym miał władzę i poważanie. Wdrapał się na drzewo nie z pobudek religijnych, ale z czysto ludzkiej ciekawości: chciał zobaczyć Jezusa, o którym tak wiele słyszał. A idący w tłumie Chrystus zauważył go na tej sykomorze i wezwał do siebie.

– W styczniu tego roku powstały nasze comiesięczne „Spotkania korpoludków”, strona internetowa sykomora24.pl i fanpage na Facebooku „Sykomora między biurowcami”. Bo nasza sykomora daje inną perspektywę, ułatwia wzniesienie się ponad codzienne, zawodowe sprawy, pozwala także dojrzeć Jezusa, dać Mu szansę na wejście w nasze życie – dodaje Grzegorz.

– To media i filmy wykreowały obraz korporacji jako jedynie złego świata, a wśród nas są naprawdę różni ludzie. Nieprawda, że pieniądze, awans, kariera są dla nas wszystkich najważniejsze – zaznacza prawnik Robert Wójcik, prywatnie ojciec czterech córek i gitarzysta w uwielbieniowym zespole Kumran z Józefowa.

Z Mordoru do kościoła

Na spotkania w trzecie środy miesiąca do kościoła Wszystkich Świętych w Warszawie korpoludki przychodzą na godz. 18, najczęściej wprost z pracy. Podjeżdżają samochodami z biurowego zagłębia, potocznie zwanego Mordorem, lub dochodzą pieszo ze śródmiejskich wieżowców. W kostiumach, garniturach, z laptopami w torbach, czasami jeszcze kończą biznesowe rozmowy przez komórki. Potem przez parę godzin są niedostępni. Uczestniczą w Mszy św., a po niej spotykają się w przyparafialnej sali, żeby rozważać przemyślany wcześniej, wybrany fragment Pisma Świętego.

Ich inicjatywa zrodziła się – brzydko mówiąc – „z niszy rynkowej”. – W duszpasterstwie parafialnym nie znajdujemy odpowiedzi na nasze specyficzne pytania. Dużo mówi się o duszpasterstwie ludzi pracy, ale zazwyczaj w kontekście pracowników fizycznych, tych, którzy mają problemy z utrzymaniem rodziny, dożyciem do pierwszego, wysiłkiem fizycznym w pracy. A co z ludźmi, którzy zazwyczaj nie mają tych trosk, ale mają dylematy, jak zachować się w konkretnych, trudnych moralnie sytuacjach w pracy? – pyta Grzegorz i dodaje: – Pracownicy korporacji na co dzień muszą decydować często wbrew sobie, ale w zgodzie z biznesowymi zasadami i celami, jakie stawia przed nimi firma. Podejmują strategiczne decyzje, za którymi idą wielkie pieniądze. Ich problemem jest to, jak w tej pokusie dobrobytu i nadmiaru zachować „linię zgodną z chrześcijańskimi wartościami”. To nie jest proste, bo wielokrotnie zastanawiamy się, jaka właściwie jest ta linia w naszym codziennym zmaganiu. Czasami nie wiemy, jak się zachować, co w danej sytuacji jest dobre, a co złe, gdzie przekraczamy granice.