Prosto z frontu

Dwa wilki

Maciej Syka: – Pracujemy dla Centrum Dzieł Społecznych Edmunda Bojanowskiego w Warszawie, które zajmuje się ewangelizacją. Jednocześnie od lat mocno współpracujemy z amerykańskim studiem Grassroots Films w Nowym Jorku. Zostało założone przez franciszkanów. Co mnie w nich pociągnęło? Są prawdziwi do bólu. Sytuacja sprzed kilku miesięcy. Byliśmy w Nowym Jorku. Szedłem ulicą, gdy zauważyłem dwóch bezdomnych. Nagle podszedł do nich jeden z braci (nie widział mnie, obserwowałem go z ukrycia). Przybił piątkę, porozmawiał. Mała migawka, a pokazuje tak wiele. W konsumpcyjnej Ameryce Franciszkanie Odnowy są przykładem radykalizmu wiary. Oni mają zdrowe oczy. Patrzą bez oceniania, potępiania. Zrezygnowali z błyskotek tego świata, a są wśród nich i byli modele, i muzycy. Jest Louis – milioner, saksofonista Springsteena. Miał kasy jak lodu, a dziś nosi szary habit i żyje w ubóstwie.

Nawet nie wiesz, jak wiele zawdzięczamy Janowi Pawłowi II. Oj, mógłbym o tym opowiadać godzinami. Mieliśmy okazję się z nim spotkać. Tańczyć dla niego. Jak reagował? Był przezadowolony. (śmiech) Ten papież nas pociągnął.

Z filmami zjechaliśmy Polskę wzdłuż i wszerz. Film „Wszystko o człowieku” (The Human Experience) zobaczyło 250 tysięcy ludzi. To nie są filmy z popcornem i colą. Założyciele studia filmowego są ludźmi, którzy nie mieli domu rodzinnego. Wychowali się w Domu św. Franciszka w Nowym Jorku. Jeden z nich przeżył zamach na World Trade Center. Był w wieży! Zdecydowali się na filmową opowieść o tym, że życie jest darem. Jeśli oni mówią: „uratował nas Bóg”, to nie jest to tania metafora.

Na początku seansu dzieciaki często siedzą w smartfonach. Ale po kwadransie na sali wszyscy skupiają się na filmie, 800 osób trwa w totalnym skupieniu. Słychać brzęczenie muchy. Zjechaliśmy ponad 400 szkół, setki parafii, byliśmy w 28 krajach świata. Młodzi są rozdarci: nie wiedzą, że trędowaci jeszcze chodzą po świecie! Z jednej strony słyszą „bierz, kupuj, używaj, ile wlezie”, a potem widzą film o tym, że kilka godzin lotu stąd ludzie padają na ulicy jak muchy i głupieją. Muszą wybrać. Walczą w nich dwa wilki. Który zwycięży? Widziałem tysiące zniechęconych, zblazowanych ludzi, którzy podnosili głowy do góry. Rozumiesz? Jak ktoś podnosi głowę, to znaczy, że widzi nadzieję!

Wczoraj rozmawiałem ze znajomą na spacerze: „Zobacz, jakie to życie jest krótkie. Jak sen. Dziś jesteś, jutro cię nie ma”. Jeśli jest duże prawdopodobieństwo, że po śmierci „coś jest”, a tym „Kimś”, kogo spotkamy, jest miłosierny Bóg, jak mógłbym nie zaryzykować i nie oddać Mu wszystkiego, co robię? Pasji, talentów, pragnień? Mamy z Tadeuszem misję. Nie boję się tego słowa. Dotychczas zajmowaliśmy się pokazami filmów wyprodukowanych w Stanach. Jesienią wspólnie z Centrum Dzieł Społecznych Edmunda Bojanowskiego w Warszawie wypuścimy pierwszą naszą produkcję: film „Pewność”. Rachunek jest prosty: jeśli dajesz zło, będzie wracało do ciebie zło. Jeśli siejesz dobro, musisz otrzymać je w rykoszecie.

Jestem żołnierzem

Tadeusz Syka: – Zaangażowaliśmy się w ŚDM-y, w produkcję filmową. Wiem, że z Maćkiem dużo dostaliśmy. Od ojca Góry, od papieża, od Kościoła. I bylibyśmy największymi chamami, gdybyśmy zachowali to dla siebie. Musimy się dzielić tym z innymi i – co najważniejsze – jako katolicy trzymać się razem! Pochodzimy z głęboko wierzącej rodziny, mamy świetnych rodziców, ale nie bylibyśmy w tym miejscu, w którym jesteśmy, gdyby nie o. Góra. On nas wyłowił z tłumu, zapalił, formował. Żartowaliśmy, że są cztery osoby na świecie, które potrafią zrobić coś z niczego; Ojciec, Syn, Duch i Jan Góra. Uczył nas, że mamy być obecni w ważnych dla Kościoła momentach. Obecność i kreatywność – to były kluczowe słowa.

Jako nastolatek fascynowałem się breakdancem, jazdą na deskorolce. Pamiętam, jak w czasie pielgrzymki do Francji Jan Góra rzucił: „Chcesz być Tadziem czy Panem Tadeuszem?”. Poczułem ciężar gatunkowy tego pytania, zrozumiałem literacką aluzję. Podjąłem decyzję: chcę być Panem Tadeuszem. Chcę dorosnąć, dojrzeć w wierze. Doskonale pamiętam chwilę śmierci Jana Pawła. Sobota 21.37. W niedzielę siedziałem już w aucie i pędziliśmy do Rzymu. Widziałem o. Górę, który płakał jak dziecko w sutannę kard. Dziwisza. Kilka lat wcześniej na placu św. Piotra do o. Jana podszedł człowiek: „Kim ty jesteś? Dlaczego papież cię tak kocha i tak mocno przytula?”. A o. Góra odparł: „Ja? Jestem zwykłym żołnierzem liniowym”. Oj, zapamiętałem tę odpowiedź. Poczułem, że ja też jestem na Bożej służbie, na froncie. Co roku jeździłem na rocznicę śmierci papieża. Z roku na rok tłumy topniały. 100 tysięcy ludzi, tysiąc osób, potem garstka. Do dziś w okolicach 21.37 moje oczy szukają cyferblatu…

Pytasz, dlaczego jeżdżąc z bratem po świecie, jeszcze się nie pozabijaliśmy? Dlaczego działamy ramię w ramię jako Syka Brothers? Może dlatego, że znamy opowieść o Kainie i Ablu? Że mamy solidny fundament? Że wspieramy się nawzajem? Pamiętam, jak ojciec Góra mówił mi: jak widzisz księdza, który ma słabszy dzień albo zwyczajnie ci „nie podchodzi”, to proś go o błogosławieństwo! Dla ciebie to będzie łaska, dla niego ratunek i możliwość wzrastania. Oczywiście tych, którzy mi „podchodzą”, też o to proszę. (śmiech)

Braci będzie można spotkać na ogólnopolskiej trasie filmu „Outcasts – Szare Anioły”, która z udziałem amerykańskiego reżysera Josepha Campo rozpocznie się 21 maja w Warszawie. Więcej  filmie i ich działaniach na www.dobrekorzenie.com.