Pomogą dzieciom z Tajlandii

Podzieleni na grupy, z których każda ma swojego dorosłego opiekuna, uczą się na pamięć swych ról, przygotowują kolędowe stroje. Za parę dni wyjdą na ulice, by dotrzeć do każdego domu w parafii i prosić o wsparcie dla swoich rówieśników w Tajlandii. Kolędnicy ze Szkoły Podstawowej Sióstr Urszulanek reprezentują najliczniejsze koło misyjne w Lublinie. – Spotykamy się raz w tygodniu. Dzieci jest przeszło 80 – mówi s. Urszula Kupczyk, katechetka i jednocześnie opiekunka koła. – Wiele z nich, szczególnie tych najmłodszych, już od pierwszej klasy marzy, by kolędować. Na razie jednak muszą poczekać na swoją kolej, bo to wbrew pozorom spory wysiłek.

Wyzwanie i poświęcenie

Przygotowania do świątecznego kolędowania w szkole urszulanek rozpoczynają się już we wrześniu. – My nie możemy się doczekać tego czasu – mówią młodzi kolędnicy. – W tym roku szkolnym w zasadzie od początku uczymy się o Tajlandii, o panującej tam sytuacji. Wielu ludziom wydaje się, że Tajlandia to bogaty kraj, a tam jest mnóstwo tzw. niewidzialnych dzieci, które nie mają dowodów osobistych, nie mogą chodzić do szkoły ani korzystać z pomocy lekarza – opowiada z przejęciem Mikołaj z czwartej klasy, który w tym roku będzie kolędował już po raz drugi. Jak mówi s. Urszula, mali kolędnicy mają świadomość, że ich kolędowanie to realna pomoc dla potrzebujących. Co ciekawe – nie tylko dla dzieci w dalekich krajach, ale także dla ludzi, których odwiedzają z kolędą. – Pamiętam, jak kiedyś jedna pani, która mieszka sama, a do której zawsze przychodzimy, z płaczem opowiadała mi, że dla niej wizyta kolędników to jedyna radość w święta i że tak bardzo nam za to dziękuje – wspomina urszulanka. Kolędowanie to wyzwanie, bo wymaga nie tylko dobrej kondycji (trzeba się dużo nachodzić), ale także poświęcenia. Mali kolędnicy przekonują jednak, że warto ofiarować swój czas i modlitwę. – Dla nas nie jest najważniejsze, by nazbierać jak najwięcej pieniędzy – mówią bardzo poważnie jak na swoje 10–11 lat. – Chcemy głosić ludziom, że Pan Jezus naprawdę się narodził, i prosić tych, do których przychodzimy, także o modlitwę za dzieci, które jej potrzebują. W tym roku za dzieci z Tajlandii – podkreślają zgodnie.

Korzyść obustronna

Zanim wyruszą z kolędą do domów na terenie swojej parafii, dzieci będą uczestniczyć we Mszy św., po której otrzymają od ks. proboszcza z parafii Nawrócenia św. Pawła specjalne błogosławieństwo. Później ze zrobioną na tę okazję gwiazdą oraz skarbonką w kształcie kwiatu Tajlandii przejdą ulicami Śródmieścia. – To bardzo fajny moment, kiedy tak maszerujemy ulicami i śpiewamy kolędy – mówi Staś, który sam siebie nazywa kolędnikiem weteranem i w tym roku ustąpił miejsca w grupie kolejnym osobom. – Ludzie się do nas uśmiechają, czasami dołączają się do śpiewania. – Nigdy się nie wstydzimy naszego kolędowania, bo robimy to w imieniu Jezusa – podkreśla Mikołaj. – Nie boimy się też odmowy przyjęcia, bo kto chce nas przyjąć, to po prostu otwiera drzwi, a kto nie chce, to nie otwiera – dodaje Klara. – Czasami jednak zdarza nam się próbować ponownie stukać do zamkniętych drzwi – zauważa Karol – co uczy nas też wytrwałości w dążeniu do celu – śmieje się chłopiec.

Choć kolędnicy misyjni wiedzą, że ich działanie to konkretna pomoc dla innych, to jednak mają też świadomość, że sami na tym korzystają. – Kolędowanie daje nam radość, możemy się uczyć myślenia nie tylko o sobie, ale także o innych – mówi Jadzia. – A przy okazji chcemy też powiedzieć innym dzieciom, że święta Bożego Narodzenia to nie tylko prezenty i jedzenie, że obok nas żyją też biedni ludzie, że nie można myśleć wyłącznie o sobie – zauważa Mateusz. – Chcielibyśmy też zachęcić wszystkich do wstania z kanapy i dzielenia się z innymi prawdziwą radością z tego, że narodził się nam Pan Jezus – dodaje drugi Mateusz.