Jak uratować studenckie dusze?

Statystyczna dziewczyna chodząca co niedzielę do kościoła z dajmy na to niewielkiej podkarpackiej miejscowości, przyjeżdża na studia do większego miasta. Na pierwszym roku na niedzielnej Mszy św. jest co tydzień, na drugim już zdarza jej się nie pójść, na czwartym postanawia zamieszkać z chłopakiem, a po pięciu latach studiów „nie ma co zbierać”.

– Będąc jeszcze w seminarium, obserwowałem, jak młodzi ludzie, studenci, stopniowo odchodzą od wiary – opowiada kapucyn brat Tomasz Mantyk. – Nawet jeśli część z nich kiedyś formowała się w swoich rodzinnych stronach w jakiejś wspólnocie, to po przyjeździe do Lublina zazwyczaj miała problemy, żeby wejść w jakiś konkretny ruch religijny. Niektórzy włączali się w duszpasterstwo akademickie, inni pozostawali z boku. Pomyślałem wtedy, że wielu z nich staje na drodze do zatracenia wiary. Młody kapucyn w wolnych chwilach zaczął więc spisywać pomysły, które przychodziły mu do głowy na zagospodarowanie i tym samym uratowanie studenckich dusz.

Znaleźć swoje miejsce

Po studiach okazało się, że brat Tomek zostaje w Lublinie i to właśnie jemu została powierzona opieka nad ludźmi młodymi w parafii. – Gdy zostałem wyświęcony i dowiedziałem się, że mam zajmować się młodymi, zapytałem jednego z doświadczonych współbraci o rady, jak mam postępować, co robić. On odpowiedział: Tomek, po prostu ich kochaj. Wiedziałem, że na Poczekajce jest bardzo dużo pięknych wspólnot, natomiast wiele z nich z racji na średnią wieku, dla młodzieży odpada w przedbiegach, a z drugiej strony te, do których już należą ludzie młodzi, jak choćby neokatechumenat czy Odnowa w Duchu św., mogą być dla niektórych zbyt trudne na początek – opowiada. Powstał pomysł, by stworzyć coś, co będzie miało otwartą formę, tak by młody człowiek z ulicy w każdej chwili mógł się dołączyć.

– Zacząłem organizować duszpasterstwo młodych, choć wielu znajomych nie podzielało mojego optymizmu, strasząc, że nic z tego nie wyjdzie, że nie przyciągnę ludzi. Rozpoczął ewangelizację „od drzwi do drzwi”. – Przy pomocy członków różnych wspólnot działających przy Poczekajce udało nam się odwiedzić prawie wszystkie stancje studenckie na terenie parafii, zapraszając na spotkania duszpasterstwa – wspomina kapucyn. Na początku przyszło kilkanaście osób. Potem stopniowo liczba młodych, szukających dla siebie miejsca w Kościele, zwiększała się.

Wsparcie i wspólne wartości

Z pomocą rodzącemu się duszpasterstwu przyszedł ks. Piotr Pawlukiewicz i proboszcz parafii na Poczekajce, który zaprosił na rekolekcje wielkopostne do swojego kościoła znanego kaznodzieję. – Kościół był wypełniony po brzegi – wspomina kapucyn. – Ludzie przyjechali nie tylko z całego miasta, ale nawet spoza Lublina. Młodzi zaczęli się spotykać najpierw po wieczornej Mszy niedzielnej, potem doszły także wtorki, środy i czwartki. – Dziś spotykamy się w cyklu czterotygodniowym, który obejmuje konferencję o wierze, adorację Najświętszego Sakramentu, konferencję o życiu duchowym oraz wydarzenie kulturalne bądź spotkanie z gościem – wyjaśnia brat Tomek.

Kapucyn zaznacza, że duszpasterstwo, które prowadzi nie ma charakteru zamkniętej wspólnoty. – Ma to pewne ograniczenia, gdy idzie o prowadzenie systematycznej formacji, ale też nie jest to głównym celem – mówi. – Każdy, kto chce czegoś więcej, po czasie spędzonym u nas może pójść do jakiejś wspólnoty. Tu ludziom chodzi o bycie w środowisku, które daje wsparcie, bycie wśród tych, którzy podobnie myślą i chcą żyć według tych samych wartości.

Duszpasterstwo młodych na Poczekajce w praktyce obejmuje opieką ludzi od 16 do umownie 35 roku życia. Duszpasterz spotyka się ze swymi podopiecznymi w grupach wiekowych. W każdy wtorek o godz. 17 do salki na Poczekajce przychodzi młodzież ze szkół średnich. Dwie godziny później studenci. Absolwenci spotykają się we środy o 19.00.