Kobiety na misjach

Obraz posługi misyjnej Kościoła zdominowany jest przez mężczyzn. Na pierwszy plan wysuwa się ewangelizacyjne i sakramentalne zaangażowanie księży. Jest ono nie do przecenienia. Z cienia trzeba jednak wyciągnąć kobiety, które w misyjne dzieło wnoszą zupełnie nową jakość. Mocniejsze dostrzeżenie geniuszu kobiety w Kościele i jego większe docenienie może być owocem zainicjowanej właśnie kolejny raz debaty o roli diakonis. Nie można tu jednak ulec pokusie feminizmu. To nie z niego wypływa znaczenie roli kobiety w Kościele, lecz z praw osoby ochrzczonej, posiadającej własne charyzmaty i dary, które otrzymała od Ducha Świętego. Dobrze, że się o tym w Kościele głośno mówi. Dobrze też, że geniusz kobiecy chce, by w Kościele jeszcze bardziej brano go pod uwagę.

Obecność kobiet na misjach Franciszek nazwał „wymownym znakiem macierzyńskiej miłości Boga”. Uczynił to w opublikowanym w Zesłanie Ducha Świętego przesłaniu na Światowy Dzień Misyjny. Docenia w nim znaczenie rosnącej liczby kobiet w świecie misyjnym, zarówno konsekrowanych jak i świeckich, a także całych rodzin. Wskazał, że realizują one swoje powołanie misyjne w różnych formach: od bezpośredniego głoszenia Ewangelii do służby charytatywnej. „Kobiety i rodziny często rozumieją bardziej adekwatnie problemy ludzi i potrafią stawić im czoło w sposób odpowiedni, a czasami całkiem nowy” – podkreśla Franciszek. Wskazuje, że troszcząc się o życie, zwracają większą uwagę na osoby, niż na struktury oraz angażując wszelkie zasoby ludzkie i duchowe w budowanie harmonii, relacji, pokoju, solidarności, dialogu, współpracy i braterstwa, zarówno w dziedzinie relacji międzyludzkich, jak i szerszej – życia społecznego i kulturalnego, a zwłaszcza opieki nad ubogimi.

Tak samo jest na naszych lokalnych podwórkach. Kościół trzeba przewietrzyć z jego zmaskulizowanej wizji i nadać w nim geniuszowi kobiecemu właściwą rolę. Wszak Kościół jest przecież Matką.