Modlitwa, post i jałmużna, czyli...

Jeśli chodzi o przeszczepy, od lat toczy się dyskusja na temat godziwości pobierania narządów od osób zmarłych. Niektórzy mają pewne wątpliwości, np. w kwestii tzw. śmierci mózgowej. Jednak są przeszczepy, które nie wymagają zgonu dawcy. Takim przypadkiem jest właśnie historia rodziny z Kobylnicy. Choć, jak podaje Centrum Organizacyjno-Koordynacyjne ds. Transplantacji „Pol- transplant”, w roku 2015 na 1018 przeszczepionych nerek tylko 60 pochodziło od osób żywych.

Barbara Banasiak wcale nie dziwi się, że nie każdy jest zdolny do takiej jałmużny. – W końcu jestem jakoś okaleczona. Jednak ani przez chwilę nie miałam wątpliwości, choć lekarze pytali mnie o decyzję do ostatniej chwili – mówi. W o wiele prostszy sposób niemal każdy może stać się dawcą szpiku dla chorych na białaczkę. Zgłoszenie się do bazy dawców jest dość prostą operacją. Pobranie próbki materiału genetycznego – jeszcze prostszą. Zajmuje to chwilę i nie boli. Trzeba być jednak świadomym, że kiedyś telefon może zadzwonić i wtedy trzeba będzie poświęcić więcej czasu. Ale znów dla dawcy pobranie materiału do przeszczepu nie jest ani niebezpieczne, ani specjalnie bolesne. Za to ratuje się komuś życie i można poznać swojego genetycznego „bliźniaka”.

Taką przygodę przeżył Piotr Solski z Koszalina. – Dla mnie pytanie nie brzmiało: „Czy iść?”, tylko: „Kiedy?”. Próbki oddałem w roku 2009. To była świadoma decyzja. Miałem nadzieję, że telefon zadzwoni. Dawcą zostałem w roku 2012 – opowiada mężczyzna. Sprawę prowadziła międzynarodowa fundacja DKMS, tworząca bazę dawców na całym świecie. – Zaczęła się procedura: badania, wyjazdy, przyjmowanie specjalnego preparatu, co było może trochę nieprzyjemne. Potem już samo pobranie materiału z krwi, czyli 4 godziny na fotelu. W sumie cóż ja takiego zrobiłem? – pyta mieszkaniec Koszalina. Gdy niedawno spotkał 24-letniego Daniela, jak sam przyznaje: – Były łzy. To daje niesamowitego „powera” na całe życie.