Nagroda "PONTIFICI" dla o. Wiśniewskiego

W siedzibie Klubu Inteligencji Katolickiej, przy ul. Freta 20/24A w Warszawie ogłoszono tegorocznego laureata nagrody "PONTIFICI", przyznawanej przez warszawski KIK "budowniczemu mostów", za "zasługi w szerzeniu wartości dobra wspólnego, dialogu i poświęcenia na rzecz bliźnich". 

Przemowę na temat uhonorowanego o. Ludwika Wiśniewskiego OP wygłosił Aleksander Hall. "Tylko Kościół rozświetlony ‘blaskiem wolności’, który „pełni niepowtarzalną rolę w stosunku do świata – ale zwłaszcza wtedy, kiedy nie przemawia do człowieka siłą nakazu, lecz siłą świadectwa” (jak pisał o. Wiśniewski w "Tygodniku Powszechnym" - przyp. jjw)  będzie w stanie spełnić nadzieje tych, którzy dziś trochę po omacku szukają odpowiedzi na pytanie o sens życia. (…) to właśnie taki wspaniały most, ciągle jeszcze zwodzony, do którego opuszczenia i otwarcia dla ludzi w sposób niezłomny i wytrwały przyczynia się Laureat nagrody „PONTIFICI” Budowniczemu Mostów – o. Ludwik Wiśniewski OP" - napisano w uzasadnieniu decyzji.

Ojciec Ludwik Wiśniewski jest duszpasterzem, rekolekcjonistą i działaczem opozycji antykomunistycznej. Urodzony w 1936 r., do zakonu dominikanów wstąpił w 1952 r., a 1961 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował m.in. w klasztorze w Gdańsku, gdzie prowadził duszpasterstwo akademickie. Organizował w nim spotkania z niezależnymi katolickimi intelektualistami, m.in. z Bohdanem Cywińskim, Andrzejem Wielowieyskim, Tadeuszem Mazowieckim, Józefą Hennelową. Do jego wychowanków należeli wówczas m.in. Aleksander Hall, Arkadiusz Rybicki, Maciej Grzywaczewski, Grzegorz Grzelak, Antoni Pawlak, Marian Terlecki.

W latach 70. pracował w Lublinie, gdzie prowadził duszpasterstwo akademickie. Wspierał razem ze studentami robotników – ofiary wydarzeń czerwca 1976. Do jego lubelskich wychowanków należeli m.in. Bogdan Borusewicz, Janusz Krupski, Marian Piłka. W 1976 wystosował nagłośniony przez Radio Wolna Europa list otwarty do Edwarda Gierka w reakcji na jego twierdzenia, że PRL jest państwem świeckim. Utrzymywał kontakty z Komitetem Obrony Robotników (KOR). W marcu 1977 podpisał „Apel do społeczeństwa polskiego” – pierwszy dokument Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO).

W latach 80. był duszpasterzem akademickim we Wrocławiu. Propagował tam ideę walki „bez przemocy” z komunizmem. W latach 1985–1988 organizował tzw. Tygodnie Społeczne – cykle spotkań propagujące budowanie niezależnych struktur społecznych. W 1986 głośny był jego udział w niemym proteście w centrum Wrocławia w obronie skazanego Władysława Frasyniuka. W latach 1988–1990 pracował w Krakowie, gdzie również podjął inicjatywę Tygodni Społecznych, a od 1990 do 1996 w parafii św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Sankt Petersburgu.

Po powrocie z Rosji mieszkał kolejno w Ustroniu-Hermanicach (1996), Małem Cichem (1996-1998) i Szczecinie (1998-2005). Od 2005 pracuje w Lublinie. Założył tam Akademię „Złota 9”, gdzie organizuje spotkania ze znanymi osobami publicznymi. W 2006 odznaczony został przez Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 2010 r. szeroko komentowano jego list do nuncjusza apostolskiego w Polsce Celestino Migliore, zawierający krytykę kondycji struktur Kościoła Katolickiego w Polsce oraz propozycję ich naprawy. W 2011 r. otrzymał Medal świętego Jerzego. W 2015 r. został honorowym obywatelem Wrocławia oraz został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.