Aga, ja wierzę

Ten jeden moment zmienił wszystko w jego życiu. Jako pięcioletni chłopiec nieustannie odczuwał, że „opiekuje się” nim szatan. Dwa razy w życiu czuł jego realną obecność. Widział czarną postać obok siebie… – Chciałem krzyczeć – opowiada aktor Dariusz Chojnacki. – Matka kładła mnie spać zdrowego, a budziłem się z 40 stopniami gorączki. To dziwne, ale jednocześnie czułem, że diabeł mnie trzyma przy życiu. Wszystko mi się udawało. Zawsze spadałem na cztery łapy. Dostałem się do szkoły aktorskiej za pierwszym razem. Na roku zapraszali mnie na modlitwę, ale cały czas bałem się, że Zły mnie opuści. Nie chciałem stracić tego, co miałem.

Zabieram Cię, dosyć

Jako dziecko mieszkał z rodzicami w Zabrzu-Kończycach, naprzeciw kościoła. Z okna widział ołtarz. Rodzice wysyłali go na Mszę, ale sami nie szli. – To do tej pory we mnie jest. Chcę codziennie być w kościele, a jak przychodzi niedziela, nie chce mi się iść. Kiedy dorastał, kościół przestał się dla niego liczyć, stał się zupełnie niepotrzebny. – Zacząłem słuchać deathmetalowej muzyki. Żyłem od imprezy do imprezy. Wpadłem w alkoholizm. Szukałem tekstów obrażających Jezusa i Kościół, karmiłem umysł tym, co jest złe. Chciałem, żeby szatan dalej się mną „opiekował”. Mechanizm Złego jest prosty: ma cię doprowadzić do samobójstwa, do punktu bez wyjścia. Jeśli w to uwierzysz, może się skończyć tragedią. A Bóg nigdy Cię nie zostawia.

Po skończeniu studiów jego życiem stał się teatr. Gra aktorska to było coś, co zawsze chciał robić. To była jego pasja, która w końcu doprowadziła go do spotkania z Agnieszką. Po zaręczynach nadal dużo imprezował, pił, ale Agnieszka była cierpliwa. – Bałem się, że ją stracę – wyznaje. – Kiedy zaciągnęła mnie na nauki przedślubne, wyśmiewałem je, a ona wierzyła, że się zmienię. Aż przyszedł dzień skupienia dla narzeczonych w Dąbrówce Małej. Podchodziłem do tego z dużym dystansem. I nagle coś się stało. Nie wiem, jak to opisać. Bóg do mnie przyszedł. „Zabieram cię, dosyć”, powiedział. Miałem wrażenie, jakby ktoś dotknął mojej głowy. Myślałem, że mnie rozsadzi. To było nieprawdopodobne. Wyszedłem z kościoła jako wierzący. Powiedziałem: „Aga, ja wierzę!”.

To nie średniowiecze

I odtąd żyli długo i szczęśliwie… Tak chciałoby się napisać, ale po kilku miesiącach pojawiły się próby zanegowania tego doświadczenia duchowego, jeszcze silniejszy nawrót pokus. Największe wątpliwości przyszły w Wielki Piątek. Cztery miesiące przed ślubem Darek wyspowiadał się. Konkretnym owocem sakramentu była decyzja o zaprzestaniu wspólnego mieszkania przed ślubem i powrocie do rodzinnych domów.