Dojrzewanie za kratkami

Co z tymi, którzy nie mogą otrzymać rozgrzeszenia?

Każdy człowiek ma swój czas dojrzewania. I to Pan Bóg daje rozwiązanie pozornie nierozwiązywalnych problemów. Ale nawet wówczas, gdy tego rozgrzeszenia nie mogą otrzymać, powinni wychodzić z konfesjonału z poczuciem, że Bóg ich kocha. Muszą zrozumieć, że ksiądz jest tylko człowiekiem. My, kapłani, nie jesteśmy właścicielami miłosierdzia, chociaż mamy je rozdawać.

Jakie są choroby sumienia dzisiejszych katolików?

Czasem brakuje im wrażliwości na grzech. I trzeba im to jasno powiedzieć. Ten brak wrażliwości objawia się tym, że słyszymy np.: „Ja nie uważam tego za grzech…”. Niestety brak wrażliwości na grzech jest zarazem brakiem wrażliwości na miłosierdzie. A to może pociągać za sobą nieważność spowiedzi. Trzeba też ludzi wyprowadzać z rozpaczy, gdy boją się, że Bóg nie będzie mógł odpuścić grzechów. Ważne jest wyjaśnianie problemów, żeby pozwolić uniknąć ignorancji zawinionej. Wreszcie trzeba przestrzegać przed zuchwałością, która wyraża się w tym, że człowiek mówi: „Takiego mnie stworzyłeś, więc mam prawo grzeszyć”. Wydrukowaliśmy nawet specjalne rachunki sumienia. Czasem podczas spowiedzi mówię ludziom: „Weź ten rachunek sumienia, pomódl się, podkreśl długopisem grzechy, żeby ci było łatwiej to zebrać…”.

Zdarzają się ludzie, którzy oczekują czegoś więcej niż tylko spowiedzi?

Niektórzy wierni proszą konkretnego ojca, aby był dla nich nie tylko spowiednikiem, ale i kierownikiem duchowym. Dlatego właśnie, żeby mieli szansę swobodnej rozmowy, przygotowaliśmy na zapleczu dwie rozmównice. Konfesjonał to nie jest miejsce na dyskusję. Nie zastępuje także psychologa czy psychiatry. Mamy dobry kontakt ze stowarzyszeniem psychologów chrześcijańskich. Czasami po spowiedzi prosimy, by penitent udał się do ich siedziby do Wrzeszcza. Mamy w konfesjonale odpowiednie ulotki.