Chiara na ołtarze

Jedność

Ciekawa jest zbieżność dat – kiedy rodzi się Movimento dei Focolari, we Włoszech powstaje założone przez ks. Luigiego Giussaniego Comunione e Liberazione, a we Francji zakwita Ekumeniczna Wspólnota Braci z Taizé. Co je łączy? Między innymi wołanie o jedność chrześcijan w Kościele i zachęcanie do poznania Jezusa Przyjaciela. Nie ma wątpliwości, że Bóg ma w tym względzie plan. Dzięki nowym wspólnotom Kościół wkracza bowiem w nową epokę. „Aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył” – Chiara powtarza tę myśl Jezusa bez przerwy. „Kiedy bracia są jedno – jest Chrystus i świat wierzy, i świat się nawraca. Tak stało się wokół nas. Zaczęły się mnożyć nawrócenia, ocalały powołania, rodziły się nowe” – pisze Lubich. Po miesiącu wokół niej gromadzi się pół tysiąca osób. Chcą żyć jej charyzmatem. „Żyjemy jak w pierwszych wspólnotach chrześcijan” – pisze Włoszka. „Gdzie się podziały puste klepanie pacierza, wiara z przyzwyczajenia, Bóg nieprzystępny? Nie taką wiarę przyniósł Jezus!”. Tym pytaniom i myślom pierwszych fokolarin towarzyszy o. Casimiro. Duchowny czuje, że coś wymyka mu się spod kontroli. Nakazuje dziewczętom modlitwę i pokutę. Są posłuszne.

Chiara przeżywa coraz głębiej relację z Jezusem, jak mówi: „Opuszczonym”. W liście do mamy pisze: „Nikomu nic nie mów… Poślubiłam Go i dla Niego starałam się wygasić wszelkie inne pragnienia”. W tym czasie przyjaciółki Chiary wybierają swoje drogi w życiu: jedna wychodzi za mąż, druga wybiera życie zakonne. Chiara pozostaje osobą konsekrowaną, świecką. Ale wszystkie żyją nadal Ideałem. To zwiastuje przyszły charakter Ruchu.

Rok 1949. Chiara jedzie z towarzyszkami w Dolomity. Z okien pociągu uderza ją napis na plakacie: „W górach cię porwę”. I to, co wydarzy się później, w bacówce w Tonadico, zmieni Chiarę i nada kierunek Ruchowi. Dziewczyna dużo się modli i ma wewnętrzne mistyczne wizje. W czasie jednej z nich tak głęboko przeżywa obecność Jezusa, że utożsamia się z Nim. Słyszy, jak jej usta same wypowiadają słowo „Ojcze”. Rozumie, że nie ma żyć zwrócona ku Jezusowi, ale obok Niego, jako Brata, zwrócona ku Ojcu. Notuje: „Tak więc weszłam w Łono Ojca, które widziałam oczyma duszy (choć było to tak, jakbym widziała oczyma ciała), niczym w bezmierną otchłań kosmiczną. Wszędzie było złoto i płomienie. Poza nami pozostało stworzenie. My weszliśmy w to, co niestworzone. Nie rozróżniałam tego, co było w Raju, ale to mi nie przeszkadzało. Była to nieskończoność, ale byłam tam w domu”.

Chiara widzi też „w łonie Ojca gromadkę, to byłyśmy my, fokolariny”. Zachęca je, by „unicestwić swoje myśli, po to, by Jezus mógł je oświecać”. Dziewczęta codziennie przystępują do Komunii, medytują. Chiara notuje, że żyją jak w „ogniu Trójcy Świętej”. „Byłyśmy tak stopione w jedno, że naszą grupę nazwałam Duszą”.

W Dolomitach Chiara „odkrywa Tajemnice Niebios”. Nie bez przyczyny czas pobytu Chiary w Dolomitach nazwano oficjalnie „Paradiso ’49”. Tuż przed wyjazdem „z Raju” Lubich zamyka się w pokoju. Pisze wyznanie miłości. Jak twierdzi Armando Torno, autor biografii Chiary, „to jeden z najbardziej wymownych dokumentów jej życia”. „Mam tylko jednego Oblubieńca tu, na ziemi: Jezusa Opuszczonego. (…) Przejdę przez świat, szukając Go w każdej chwili mojego życia”. Wyznanie Chiary jest głębokie i przypomina miejscami pisma mistyków Kościoła. Notuje: „Tak osuszę łzy udręczenia wielu serc obok mnie, a dzięki jedności z moim wszechmogącym Oblubieńcem – łzy tych serc, które są daleko. Przejdę jak Ogień, który spala to, co ma być zniszczone, a pozostawia jedynie Prawdę”.

I na koniec: „Przypomniałam sobie słowa księdza z 7 grudnia 1943 r.: »Będziesz oblubienicą krwi« i zrozumiałam, że to miała być krew duszy”.