Jazda bez trzymanki

Jezus jadał z celnikami, prostytutkami. Podobnie jak siostra Anna… Jak wygląda ta posługa? Idzie siostra w habicie na ulice i pyta się kobiety: „Przepraszam, wyglądasz na prostytutkę, mogę ci pomóc?”.

O matko kochana! Nie gadaj takich rzeczy. Pierwsza rzecz. Nie prowadzę agencji towarzyskiej. Według Ewangelii nie ma prostytutki, narkomana, alkoholika itd., bo to jest nalepka. To jest reklama grzechu. Człowiek nie jest grzechem. Człowiek jest osobą, która ma swoją godność, osobą, za którą umarł Jezus Chrystus. I mało tego, człowiek został wybrany, niepowtarzalny w swoim istnieniu i zamyśle Stwórcy. Każdego Bóg wzywa po imieniu i dla nas nie ma znaczenia, jaki rodzaj cierpienia niesiesz. Czy to, że żyjesz w związku przemocowym, czy ktoś ci zniszczył dobre imię, czy nie masz pracy, czy są problemy rodzinne, nie radzisz sobie z dziećmi, nie ma znaczenia. To jest cierpienie.

Ludzie ranią, bo sami są zranieni. Podejmują dane wybory, bo nie mają mocy, ponieważ coś się tam wydarzyło. Myślę też, że my, jako chrześcijanie, nie możemy spać spokojnie, ponieważ dzieje się tak wiele sytuacji, które sprowadzają człowieka do niewolnika, do używania, do przedmiotu. Ja już nie chodzę na ulice. Ludzie, jeżeli chcą, przychodzą do nas. Wiedzą, gdzie jesteśmy. Nie pytam się, jaki masz rodzaj grzechu. O swoim grzechu mów w sakramencie pokuty. Tylko Jezus Chrystus daje moc uzdrowienia i wolność. Natomiast ludzie, którzy tutaj przychodzą, mówią o swoim cierpieniu.

W jednym z wywiadów przyznaje Siostra, że aby człowiek się nawrócił, musi zobaczyć, że to ja pierwsza się nawracam. To ja mam być świadkiem wiary wobec tego konkretnego człowieka.

Najtrudniejsze. A jaka jest wiara tych skrzywdzonych kobiet? Dużo Siostra się od nich uczy? Oczywiście, że tak. Dla mnie fenomenem jest to, że Bóg działa i dotyka wszystkich. Każdy ma pragnienie miłości, szacunku, wolności. I to, że Bóg dotyka, opiekuje się, przemawia w różnych, najbardziej ciemnych, masakrycznych miejscach, które można sobie wyobrazić, też jest jakimś znakiem. W największym poniżeniu i cierpieniu – Bóg tam jest. Nie odpuszcza, dotyka. W jakiś sposób ci ludzie tu przychodzą, prawda? Jako chrześcijanie mamy tworzyć możliwości wyboru. I tyle. Najtrudniejszą sprawą jest to, żeby mieć żywą wiarę. Jeżeli przestanę ją mieć, to nie mam nic do dania. Łatwo jest non stop pracować i robić jakiś „szoł”, trudniej jest zachować umiar we wszystkim. Może tak być, że któregoś dnia w ogóle nie będę w stanie spotykać się z ludźmi. Ale jeśli jestem z moim Panem, to i tak będę robić swoje. W sensie modlitwy, bycia, trwania i kto wie, czy to nie będzie więcej.

My, patrząc na osoby bezdomne, ludzi z tzw. marginesu społecznego, od razu ich oceniamy, siebie stawiamy wyżej. Co trzeba mieć w sobie, żeby tak na nie patrzeć?

My się tak zachowujemy w momencie, kiedy jest w nas dużo lęku, bezsilności. Kiedy boimy się bezdomności. Jeżeli człowiek jest ogarnięty miłością Boga, to Bóg zabiera lęk. Chcesz się porównywać, porównaj się z Mistrzem. Oczywiście, że patrzymy na różne zjawiska czy ludzkie wybory, które niosą cierpienie i śmierć, i one nas wkurzają. Nie chodzi o to, żeby tego nie nazywać. Zło jest złem i koniec, kropka. Prawda jest też taka, że ludzie podejmują pewne wybory, one mają swoje konsekwencje. Czasami prowadzą aż do śmierci. I w wymiarze ludzkim mamy często poczucie bezsilności, ale tak naprawdę nigdy nie wiemy, co się dzieje w sercu człowieka. Nigdy.

Najbliższe plany stowarzyszenia?

Stowarzyszenie PoMoc to pomoc dla kobiet i dzieci, ofiar przemocy. Mamy terapeutów, prawników, kobiety mogą skorzystać, nie płacąc za to. Zwyczajnie porozmawiać w neutralnym miejscu o swoich niepokojach. W tej chwili chcemy działać na rzecz tworzenia relacji bez przemocy. Jak patrzeć na ludzi, na dzieci, jakie słowa im mówić, aby miały siłę, moc. Chcemy stworzyć centrum opiekuńczo-rozwojowe, gdzie będzie 40 nowych miejsc żłobkowych, sala warsztatowa, miejsce dla seniorów… Wierzę, że Bóg pobłogosławi i poruszy ludzkie serca. Chcemy objąć pomocą całą rodzinę, żeby była profesjonalna kuchnia, nowe miejsca pracy, nauka zawodu i być może coś, co pomoże potem mieć środki, żeby pomagać, rozwijać się na polu relacji, więzi. Budynek poświęcony jest św. Józefowi, ponieważ naszym dzieciom brakuje tatusiów. Apelujemy do facetów: „Nie dajcie się autować, jesteście potrzebni!”. U nas rodzice, którzy będą chcieli oddać dzieci do żłóbka, nie będą musieli mieć zaświadczenia, że pracują.

Miejsce już jest?

Jest. W tej chwili na etapie końcowym są kwestie projektowe, żeby złożyć pozwolenie na budowę. Aby zacząć pierwszy etap budowy, potrzebujemy 430 tys. zł. Na razie mamy ponad 116,377 tys. Kwoty są ogromne, całość wyniesie ok. 3 mln zł. Ale jak ma być, to będzie. Mam prośbę do ludzi: tu nie chodzi o wielkie pieniądze. Wygospodaruj 10, 15 zł i zaproś do tego innych ludzi i daj przez to znak, że jesteś z nami. Zanim podjęliśmy taką decyzję, ponad dwa lata była modlitwa. Bo to trzeba być wariatem, ale historia Kościoła pokazuje, że jeśli Bóg chce, żeby jakieś dzieło było, to ono powstanie.

Więcej o Centrum Opiekuńczo-Rozwojowym im. św. Józefa w Katowicach i o tym, jak można wesprzeć jego budowę, na: budujemycosdobrego.pl. Więcej o Stowarzyszeniu PoMoc na: po-moc.pl